Voorzichtig vertrouwen

…en dan begint het toch een klein beetje tot me door te dringen.Heel langzaam begint de dikke muur die ik ter bescherming van mezelf had opgebouwd, barsten te vertonen. Voorzichtig sijpelt het besef naar binnen: de echo was goed…het hartje klopt…ik ben zwanger…en al langer dan ooit! Voor het eerst in 7,5 week durf ik me een beetje blij te voelen en begint het vertrouwen licht te groeien. Misschien mag het deze keer zo zijn...

Nog wat aarzelend haal ik de zwangerschapsmagazines weer tevoorschijn die ik na de miskraam zo zorgvuldig had weggestopt. En wat voelt het nog stiekem om die winkel met die leuke positiekleding in te gluren. Naar binnen durf ik nog niet, daarom loop ik maar gewoon langs de etalage (vier keer. Heel onopvallend).

Enthousiaste vriendinnen raden me met klem aan om me toch nu al vast in te schrijven voor kraamzorg... maar dat gaat me echt nog wat te ver.En dan zeker straks weer afbellen, schiet het door mijn hoofd.I don’t want to jinx it.

Ik wéét dat het nog altijd heel hard mis kan gaan. En ik zeg dat ook iedere dag een paar keer tegen mezelf, in een poging mijn zelfbeschermingsvermogen op peil te houden. Maar op de een of andere manier wil het er steeds minder goed in, en wíl ik ook gewoon niets liever dan geloven dat het goed komt! Oh, ik ben reddeloos verloren, geloof ik. Maar voor nu voelt het goed...en dat is wel fijn, na al die zorgen van de afgelopen weken.