Geen slecht nieuws!

En dan zitten we ineens, zomaar op een donderdagmiddag, in de TL-verlichte kantine van het ziekenhuis, die nogal ongeïnspireerd omgedoopt is tot ‘Lounge’. Het rode plastic stoeltje van mijn vriend schuift wat ongemakkelijk over de steriele tegels, terwijl ik ritmisch in mijn plastic flesje appelsap knijp.

We kijken elkaar aan en in de ogen van mijn lief zie ik die van mijzelf weerspiegeld: een wezenloze, verwarde blik. De dagen hiervoor zijn als een soort mist voorbijgegaan. Een soort niemandsland, waarin voor en achter, onder en boven aan elkaar gelijk leken te zijn.Twee weken waarin ik zwanger was, maar waarin de vraag ‘hoe lang nog?’ ons leven volledig beheerste. Twee weken waarin ik iedere dag kleine beetjes bloed verloor en me al langzaam aan het voorbereiden was op de tweede miskraam in vier maanden tijd. De echo van vandaag was bedoeld om ons meer duidelijkheid te geven. En hoewel een deel van mij daar enorm naar snakte, was ik aan de andere kant stiekem nog helemaal niet bereid om het sprankje hoop, het kleine kansje dat het alsnog goed zou komen, los te laten. 

En…tot onze grote verbazing…hoeft dat ook nog niet! Op de echo is een mooi rond zwangerschapsringetje te zien, met een vruchtzakje, een heel klein vruchtje en zelfs een beginnend hartslagje. Nog niet erg overtuigend en heel traag, maar op onverklaarbare wijze zag alles er volgens de echoscopiste ‘normaal’ uit... Waar de bloedingen precies vandaan komen is niet helemaal duidelijk, maar mogelijk is een zwart vlekje op een andere plek in mijn baarmoeder de bron. Dit alles is nieuws waarop ik niet durfde te hopen, en ik weet werkelijk waar niet of ik nu moet lachen of huilen. Hoop, opluchting, angst, pijn, ongeloof en onzekerheid wisselen elkaar in een hoog tempo af – en eenmaal in de Lounge is het of alle spieren in mijn lichaam het begeven. Ook bij mijn vriend komen de emoties los.

Als ik langzaam weer op aarde neerdaal realiseer ik me dat er gewoon weer een kans is dat het goed gaat! Een kans die misschien wel net zo groot is als die van ieder ander. Maar ik weet ook dat de komende week erg spannend wordt: het is immers de week waarin het de vorige keer misging. Echt blij durf ik dan ook nog niet te zijn…maar ik gun mezelf in ieder geval weer wat hoop.