OH zo dubbel

…en soms is het daar dan ineens. Een sprankje hoop. Flinterdun en extreem kwetsbaar, een onverwacht zonnestraaltje op een sombere, grauwe dag. Wanneer ik eens een paar uur géén bruinverlies heb en voorzichtig durf te hopen dat het nou eindelijk echt over is, na anderhalve week. Of als ik heel even, diep van binnen, denk te voelen dat het toch goed zit. Of naar aanleiding van een verhaal van mensen die, ondanks dezelfde klachten, alsnog een gezonde baby hebben gekregen (want die zijn er!). Als ik de geruststellende woorden hoor waar ik op het moment zo naar snak.

En OH wat voelen zulke hoopvolle momentjes fijn! Wat geven ze me veel nieuwe energie! Maar tegelijkertijd zijn ze zó ongewenst en probeer ik ze uit alle macht te onderdrukken. Want wat als ik donderdag, tijdens mijn eerste echo, het slechte nieuws krijg dat ik verwacht? Ik wil niet weer zo’n enorme klap krijgen als bij die eerste missed abortion. Ik wil niet dat mijn wereld voor de tweede keer in vier maanden tijd volledig instort, omdat ik al teveel gedroomd heb.Ik moet mezelf beschermen.

En dus kan ik maar beter voorbereid zijn, hoe graag ik ook wil geloven dat het goed komt. Ik kan me er beter vast op instellen dat ik donderdagavond wijn drink, sushi eet en urenlang in een veel te heet bad ga liggen. En dat ik, als alle ellende van curettages en nacontroles voorbij is, een derde poging ga wagen…als ik nog durf.