Onzekerheid

“Ooooh ik zie dat je zwanger bent! Gefeliciteerd!” roept de doktersassistente uitbundig als ik mijn adreswijziging wil doorgeven. Even sta ik met mijn mond vol tanden. Wat ga ik zeggen? Dank je wel, voor zo lang als het duurt? Dank je wel, maar waarschijnlijk zit het er al niet meer? Dank je wel, maar ik wacht eigenlijk op de miskraam? Ik besluit het neutraal te houden en forceer een lach op de onderste helft van mijn gezicht.
“Dank je.”
“Wanneer is je uitgerekende datum???”
Wat een rotvraag. Ik ben juist ontzettend hard bezig die dag uit mijn geheugen te bannen. Waarschijnlijk haal ik de eerste afspraak met de verloskundige niet eens, laat staan de uitgerekende datum.
“Elf oktober.”
“Oooooh dat is een mooie datum! 11-10-11! Leuk hoor!”
Ik wil alleen maar weg.

Zwanger. Het leek zo leuk, toen we een half jaar geleden op het idee kwamen. En het was nog snel raak ook! Ik was een paar weken lang in de wolken. Tot ik intuïtief ineens wist dat het mis was, wat twee dagen later bevestigd werd door een echo. Een missed abortion, die zich niet zo snel gewonnen gaf: pas na twee cytotec-behandelingen en een curettage was mijn baarmoeder weer schoon.Gelukkig kwam mijn cyclus weer snel op gang: precies een maand na de curettage werd ik ongesteld, wat nogal een dubbel gevoel gaf. Blijdschap, omdat mijn lichaam het nog deed en alles kennelijk nog heel was, maar ook teleurstelling. Ik was immers niet meteen weer zwanger.

En nu, twee maanden later, ben ik dat dus wel. Of althans,dat wás ik een week geleden, toen ik de test deed. En ja, ik ben toch echt drie hele dagen blij geweest. Heel onbezorgd blij. Het voelde zo anders deze keer! Nu zou het goed gaan!

Maar toen ik donderdagavond ineens wat lichtroze afscheiding zag, was het alsof alle lucht uit mijn longen werd gezogen. Báng. Alle herinneringen aan de miskraam schoten in een nanoseconde aan me voorbij en hebben me sindsdien nauwelijks meer verlaten. Nu is het dinsdag, en het is nog altijd niet over. Soms is het roze, soms bruin. Nooit veel en maar een paar keer per dag, maar toch. Iedere keer zakt de moed me in de schoenen. Ik kan niets anders doen dan afwachten en dat maakt me gek. Het hoeft helemaal niets te betekenen volgens zowel huisarts als verloskundige, maar ja, zeiden ze dat de vorige keer niet ook?

Morgen over een week mag ik voor een echo en dan heb ik hopelijk meer duidelijkheid. Hoewel…hoeveel kun je zien bij een zwangerschap van 6 weken en 1 dag? Hoe groot is de kans op dat moment op een kloppend hartje? We zullen het wel zien. Nu lijkt een week nog een eindeloos lange periode, waarin nog van alles kan gebeuren. Waarin de miskraam nog altijd spontaan op gang kan komen. Maar… waarin het bruinverlies ook maar zo kan stoppen. Dat hoor je toch ook wel eens? Maar ik durf er niet op te hopen.