Lastige emoties

Hey allemaal,

Zwanger willen worden is altijd een rollercoaster van gevoelens en emoties. Of nu nét pas bezig bent of al wat langer.
Spannend is het sowieso.
'Zal het dan nu eindelijk lukken. Blijft de menstruatie weg, voel ik al wat?' Dat is na een poosje zo’n beetje het enige wat je nog bezig houdt.
Bij de meeste stelletjes is het binnen 12 maandjes wel raak, soms duurt het wat langer.
Maar heel soms is daar een uitzondering op. Deze stellen zijn veel langer bezig.
Mensen zoals ik.

Hoelang ik al bezig ben? Tja, euh. Nu 52 rondes en met een simpel rekensommetje kom je dan uit op ruim 4 jaar.
Vreselijk voel ik me. Ronduit VRESELIJK.
Al die tijd houd ik mij groot, al die tijd wacht ik af en al die tijd houd ik mij sterk. Maar nu kan ik het niet meer.
Ik ben op. Ik heb het geprobeerd maar het kan niet meer. Ik kan niet meer lachen en doorgaan.

In de vriendengroep zijn er de afgelopen 2 maanden 2 baby’s gekomen en 2 zwangerschappen aangekondigd en ondanks dat ik écht oprecht dolblij voor ze ben heb ik het er nu ontzettend moeilijk mee.
De eerste baby was leuk, ben fijn op kraamvisite geweest en dat vond ik oprecht fijn en voelde me prima. Keek er een beetje tegenop, maar het ging uiteindelijk heel goed. De tweede baby was moeilijker en tot op heden zijn we nog niet langs geweest ook omdat we niet zo heel veel contact hebben met dit stel.
Toen kwam daar een bekendmaking van een zwangerschap. Mijn hart zakte tot in mijn schoenen.
Dit was een stel waarvan ik het voorlopig nog écht niet had verwacht. Maar ondanks dat ben ik natuurlijk heel erg blij voor ze.
In december verwachten zij hun kleintje.

En toen ging zaterdag mijn vriend zijn telefoon. Het was zijn beste vriend, stond op het schermpje en omdat we bezoek hadden kon ik niet stiekempjes meeluisteren. Ik hoorde mijn vriend al zeggen ‘oh dat is inderdaad mooi nieuws! Gefeliciteerd. Gaat alles goed?’
Toen wist ik natuurlijk al voldoende. Ons bezoek ging weg en mijn vriend vertelde dat zijn beste vriend en vrouw zwanger zijn.
Ja, goh, dat had ik nog niet in de gaten. Ik vermande me nog 5 minuten maar daar kwam toch wel echt de huilbui.
Mijn vriend was gelukkig heel erg lief voor me en troostte me. Vertelde me dat alles wel goed komt. Maar dat zie ik niet meer zo.

Waaaaarom word toch iedereen zwanger behalve ik?!
Destijds wilde ik met mijn beste vriendin zwanger zijn. Inmiddels heeft zij een derde en die is al bijna anderhalf is. En dat alles heb ik goed getrokken.
Alle baby’s in mijn omgeving heb ik goed gehandeld. Me kunnen vermannen. Maar nu ben ik geknapt.
Gebroken. Ik wil het liefste de hele dag huilen. Gelukkig werk ik, anders zou ik er haast aan onderdoor gaan.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben echt blij voor iedereen die een kleintje verwacht, en ik vind het fantastisch dat ik erbij betrokken word, in zekere zin.
But still.

Mijn menstruatie is sinds gisteren weg, en met goede hoop gaan we de volgende maand weer in. Althans dat zou je denken, maar mijn hoop is compleet weg. Fuck it. Ik word toch niet zwanger. Dat is gewoon niet voor mij weggelegd.
Mijn allergrootste droom in het leven is weg. Wat doe ik hier dan überhaupt nog op deze vervelende wereld?
Ja, dit is echt hoe ik mij voel en dat vind ik heel moeilijk.

Hoe moet ik omgaan met deze emoties en waarom heb ik nu deze mental breakdown? Waarom ging het zo lang goed en knap ik nu?
Waarom huil ik nu weer? Waarom kan ik niet gewoon blij meer zijn met de dingen die ik wél heb?
Volgende maand ga ik een afspraak maken bij de huisarts voor de 3de doorverwijzing voor de gynaecoloog. En maar weer eens alles door laten checken.
En dan eens goed kijken wat we nu willen doen.
Het regionale ziekenhuis hier heb ik maar weinig vertrouwen in. Ik vind het niet fijn hoe zij mij behandelen.
De kliniek waar ik graag heen zou willen word niet vergoed door mijn verzekering. Aan een kant denk ik; ach, die paar maanden tot januari en een nieuwe zorgverzekering ingaat kan ik dan ook nog wel wachten. Maar aan de andere kant ben ik het wachten, hopen, teleurstellingen, huilen en overige ellende meer dan spuugzat.

Hoe moet ik het toch allemaal volhouden? Hopelijk voel ik me snel beter want nu voel ik me nog maar een zielig, moe, labiel en huilend hoopje ellende.

Wat ik nog wel even wil zeggen is, mocht jij/jullie één van de stelletjes zijn die ik gebruikt heb in mijn blogje hier, ik heb bewust geen namen gebruikt. Maar mocht je er nou één van zijn, voel je aub niet schuldig ofzo voor mijn mental breakdown. Een vriendin van me durfde me eens niet te vertellen dat ze zwanger was, omdat ze mij niet wilde kwetsen. Je kwetst me niet, echt niet. Alleen door me er buiten te sluiten en me niet te confronteren doet het me juist meer pijn. En die pijn heb ik toch wel, en vroeg of laat moet ik het toch echt weten. En vergeet vooral niet dat ik ook echt heel erg blij voor jou/jullie ben. Echt waar. Ik misgun het babygeluk helemaal niet. Ik wens het alleen óók voor ons.

Liefs!