Ieder afscheid is de geboorte van een herinnering.

Hallo dames,
Ik heb deze blog ongeveer 2 maanden geleden geschreven en op mijn eigen directe blog gezet.
Heb het zo drukdrukdruk dat ik Babybytes steeds 'vergeet'. Ik kom er simpelweg niet aan toe.
Donderdag heb ik een dagje vrij en wil ik een nieuwe blog gaan typen.

Deze is dus niet super recent!
17-03-2014

Het is alweer even geleden dat ik een blogje heb geschreven en heel eerlijk; ik heb er gewoon niet aan gedacht. Nouja, wel aan gedacht, maar dan had ik het weer te druk, of ik kwam niet uit mijn woorden of ik had geen zin, kortom, ik had eigenlijk altijd wel een smoes om niet te gaan typen.
En er is eigenlijk véél te veel gebeurd om niet te bloggen, dus nu word het wellicht weer zo`n ellen lange blog.

Mijn titel; Ieder afscheid is de geboorte van een nieuwe herrinering, kan natuurlijk slaan op het overlijden van mijn vader, dat zou je het meest verwachten. Maar dit is niet zo. Welja, uiteraard kun je er ook zo naar kijken, maar sinds het overlijden van papa koester ik sowieso elke herinnering die ik nog van hem heb. Heel veel dingen doen me ineens denken aan hem waar ik voorheen helemaal niet zozeer de link legde.

Nee, deze slaat op het beeindigen van mijn relatie met mijn ex.
Ik had bij mijn vorige blog, het jaaroverzichtje, al aangegeven dat ik hoopte dat 2014 een jaar was waarin het beter zou gaan tussen mij en toenmalige vriend, maar helaas.
Het zat er niet meer in.

In de laatste weken voordat ik het uit heb gemaakt heb ik een andere jongen leren kennen. Ik wilde het helemaal niet, maar ik kreeg gevoelens voor hem en hij heeft me laten inzien dat ik meer waard ben dan me rot te laten behandelen. Tjeu, zo heet hij, was er op de momenten dat Ivar er eigenlijk voor me had moeten zijn, was eigenlijk zo’n beetje dagelijks samen. Misschien hebben we het op die manier ook wel uitgelokt, die gevoelens, maar het is beter zo.

Nu, een paar maanden later zijn we nog steeds bijna elke dag samen en zijn we ook, al een paar maanden vriendje en vriendinnetje.
Onze relatie loopt in een sneltreinvaart. We willen zo snel mogelijk gaan samenwonen. Het voelt gewoon goed, dus we zien het wel. Mijn nieuwe huis is ook nasty, ook veel schimmel enzo. Dus daar wil ik zo snel mogelijk weg. Tjeu woont een stukje hier vandaan, ongeveer 15 kilometer. Van mij naar hem verhuizen is voor mij niet echt een optie vanwege mijn werk. Daarnaast is zijn huis te klein om samen te gaan wonen.
Anticonceptie hebben we in de prullenbak gemikt.
Onze eerste afspraakje, nog ver voordat het uitging met mijn vorige, vroeg Tjeu aan mij, heel nonchelant, of ik ooit kinderen wilde, hij wilde die namelijk wel.
En aangezien ik zonder de hulp van medicijnen waarschijnlijk toch niet zwanger word zien we wel waar het schip strand.
Uiteraard begrijp ik ook wel dat dit heel snel is. En het wellicht naief overkomt. Maar dit is mijn/ons leven en voor ons voelt het alsof het zo hoort te gaan. Tjeu wil heel graag vader worden, ik graag moeder worden. En we voelen gewoon dat het goed zit tussen ons.
Ik heb reacties gehad met; ja maar wat nou als het mis gaat tussen jullie, dan zit daar een kind tussenin.
Die reacties begrijp ik, natuurlijk, maar na 5 of 10 of 20 en zelfs na 40 jaar kan een relatie nog mis gaan. Het gevoel is gewoon heel goed, wachten is weggegooide tijd. Maar mensen zonder (sterkte) kinderwens begrijpen dit gevoel niet. En dat mag. Sowieso heeft ieder mens zo zijn eigen mening.
Dit is zoals wij het willen, en zo gaan we het (proberen te) doen.

Verder heb ik ook weer een ander nieuwtje;
Ik heb een nieuwe baan.
Het is weer thuiszorg voor 30 uur in de week. Even wennen weer, heel erg wennen en vooral mijn enkel vind het niet leuk, maargoed, het moet. Er moet brood op de plank en rekeningen betalen zichzelf niet… Dusjaaaa. Afgelopen vrijdag was ik officieel door mijn proefperiode heen. En mocht blijven. Krijg alleen maar goede feedback, dus dat is wel fijn om te horen. Er was zelf een 89-jarig Bosnisch vrouwtje dat helemaal geen knuffelen en kusjes en chocolaatjes geven omdat ze me zo dankbaar was.
‘Jij goed werken, ik gheel blijg’. Superlief om te horen natuurlijk. En zoals overal heb je mensen met wie het meer klikt dan met een ander.
Zo was er ook een vrouw en die wilde alleen maar praten over haar overleden dierbaren. Natuurlijk begrijp ik dat ik ook half een maatschappelijk werkster ben voor die lieve oude besjes, maar ik wil niet praten overleden mensen, dat doet pijn en dan loop ik weer te janken op mijn werk, en dat wil ik niet.
Er was een oudere man en die zei een bepaalde uitspraak tegen me die papa ook altijd tegen mij en mijn broertje zei. Tranen over mijn wangen. Maar dat zal ook nog wel ff blijven. En dat is ook niet erg, dat mag best aangezien het nog behoorlijk vers is.

Nu vind ik het tijd om er een eind aan te breien. Ik kan nog wel uren doortypen wat ik heel raar vind aangezien ik een haf uur geleden nog dacht dat ik geen inspiratie had om iets te schrijven.

Ik wil jullie allemaal bedanken voor het lezen.

Lieve groetjes,
Denise