De titel zegt geloof ik al genoeg.
De dood, het onvermijdelijke is gebeurd.
Mijn vader is overleden. Heel plots heeft hij een hartstilstand gekregen. Hij is helaas maar 54 ja
01 December was de gevreesde dag een dag die ik nooit meer zal vergeten.
December was voor mij altijd al zwaar beladen omdat ik, werkelijk waar, zonder reden, een verschrikkelijke pesthekel heb aan kerst.
Nougoed.
Zondagochtend rond 10 uur werd ik gebeld dat mijn vader dood was gevonden in zijn woning waar hij samen met een goede vriend van hem woont/woonde.
Enorm geschrokken natuurlijk, maar besefte het nog niet echt. En ik was bij mijn vriend aan de andere kant van het land, zonder pc/laptop, dus kon ook niet veel doen.
Heb onmiddelijk mijn moeder gebeld, omdat ik begod niet wist wat ik moest doen. En nouja,ze zijn al 20 jaar gescheiden, maarja, weet ik veel.
Nougoed, ik kon niet veel doen. Maar ben toen maar gaan rondbellen naar familie, en via FB berichten gaan sturen naar familie. Mijn vaders familie woont voor een groot deel in Zwitserland. Vervelend om dat via FB te doen, maarja, als je geen nummers hebt, dan kun je ook niets.
Maarja, de boodschap kwam op een of andere manier nog steeds niet binnen.
Rond 19.30 mijn donor nog een sms gestuurd met de vraag hoelaat hij de volgende dag bij mij kon zijn voor de inseminatie, dus dat nog afgesproken.
Vervolgens lekker op de bank gaan zitten en toen kwam het pas binnen.
Traaaanen met tuiten. Ben tot 4 uur 's nachts niet meer gestopt met huilen en ook toen ik opstond was het weer een drama.
Vervolgens had mijn broertje geregeld dat we naar het mortuarium konden, tegen zwijggeld, want dat mocht helemaal niet. Hahaha.
Dat was natuurlijk heel erg eng voor ons allebei. We hadden papa een week of 3 niet gezien en omdat ie nogal lomp is daardoor wel eens onder de blauwe plekken zit, weet je niet wat je aantreft.
Gelukkig lag hij er heel mooi en vredig bij.
Mijn vader had de afgelopen paar jaren niet zoveel geluk meer. Was dakloos geraakt en had gedoe met zijn financieen en gezondheid. Daardoor was hij wat depri de laatste tijd. Hij leek er maar niet bovenop te komen. Hij heeft een poos bij mij gewoond, toen weer bij een vriend, en toen weer bij mij en nu woonde hij weer bij een vriend van hem en leek het weer goed te gaan. Hij zou binnenkort weer een woning krijgen en dan zou het weer goed met hem komen. Helaas heeft het zover niet meer mogen komen.
Maargoed, mijn vader was dus al enige jaren dakloos en daardoor ook niet verzekerd, ook had hij geen verzekering, dus moesten mijn broer en ik alles regelen(en betalen). En dat is uiteraard een behoorlijk gedoe. We moesten alles van A-Z regelen, van de rouwkaart tot de kist en wat ie aanmoest, de gehele tekst van de dienst en al die ellende meer. Dat was voor mij ontzettend moeilijk. Ik ben altijd papa`s kindje geweest, dus viel me erg zwaar.
Uiteindelijk was afgelopen zaterdag de crematie en we hebben het helemaal ingevuld zoals papa dat had gewild. Geen stomme Marco Borsato liedjes, maar Guns 'n Roses. Geen ellenlange verhalen maar kort en krachtig. En geen shitload aan bloemen, maar gewoon lekker simpel. Daar hield hij van.
Natuurlijk had ik een toespraak geschreven, maar ik huilde de hele crematie zo hysterisch dat ik geen woord kon uitbrengen dus mijn tante heeft 'm voor me voorgelezen.
Al met al heeft papa een waardig afscheid gehad. Niet helemaal zoals hij het zou willen, want volgens hem moesten we hem gewoon in de kliko gooien, maar ach.. ;)
Nu gaat het wel weer een beetje. Zaterdag was natuurlijk heel zwaar, en de uren na de crematie zijn in een roes voorbij gegaan. De crematie kan ik me elk woord nog van herinneren, maar van daarna helemaal niks meer. Pas de volgende dag weer. Is helemaal niet erg. Behalve dan dat ik afspraken met familie heb gemaakt die ik nu al niet meer weet. Hihi.
Vandaag met een vriendinnetje starbucks en primark gedaan, even wat afleiding. En vandaag proberen op tijd naar bedje te gaan.
Hieronder heb ik mijn toespraakje gezet, voor degenen die `m willen lezen.
Fijne avond nog dames!
Hee ouwe,
Zoals ik je altijd noemde, dat wilde je zo zelf. 'Ik ben toch ook je ouwe'; zei je dan.
Nu kan ik wel een heel betoog gaan schrijven over hoe verschrikkelijk het is dat je van ons bent heen gegaan, maar dat weten we allemaal wel. Ik kan ook wel vertellen hoe trots je op mij en Stefan was maar ook dat was algemeen bekend. Iedereen weet dat.
Je was zo trots op mij en wat ik allemaal bereikt had, met mijn huisje en mijn opleiding en werk. En dat ik bezig ben om een kindje te krijgen vond je ook heel erg leuk. Je vroeg al sinds mijn 18de elke keer weer wanneer opa werd en mocht gaan babysitten. Toen ik 2 jaar later vertelde dat ik gestopt was met de pil en een ziekenhuis had gevonden was je in alle staten. Tijd voor een feestje, vond jij. Ook was je elke keer samen met mij teleurgesteld.
Twee weken geleden vroeg je nog of het al zover was, en helaas was dit nog niet het geval dus moest ik je weer teleurstellen.
Maar er komt een dag en dan word je opa, heel trots en ik weet zeker dat je ons gaat beschermen.
En wat zal ik mijn kleine mannetje of dametje toch leuke verhalen vertellen over opa.
Zoals verhalen over Zwitserland, de logeerpartijtjes bij jou thuis, hoe je me altijd in slaap kletste. Hoe je me de songteksten van Guns 'n Roses vertaalde toen ik 8 was, wat natuurlijk helemaal niet verantwoord was. Ook al begreep ik het nog niet echt.. Elke zondag naar de Mac, bedankt voor de dikke kont pap. Hoe je me volpropte met chocolaatjes, nogmaals bedankt voor de dikke kont. En hoe je altijd dingetjes vond en die aan me gaf. Zelfs rammelaars, alsvast voor de baby; zei je dan.
Ik kan nog wel uren over je praten.
Maar één ding is voor mij wel duidelijk. Ik ga geen dag,doei,vaarwel,byebye of auf wiedersnietzel zeggen, want je bent nog bij me. Niet meer fysiek, helaas. Maar wel in mijn hart,gedachtes en dromen. En hoewel ik niet echt geloof in hemel en hel en ik me er nog niet eens echt in verdiept heb wat ik nou wel geloof weiger ik afscheid te nemen. Want ik zie je vast nog wel een keer. Daarboven, ergens, op een wolkje, met een lekker drankje, omringt met leuke mensen en goeie muziek.
Rock on daarzo, en tot later ouwe paps!
reacties (0)