Melancholische muts

Dat je moeite hebt nu je weer begonnen bent met werken herken ik een dat is ook ontzettend moeilijk. Je hebt je kindjes eerst 9 maanden gedragen, vervolgens komen ze ter wereld en zorg je 24/7 voor ze. Om vervolgens als je een soort van ritme te pakken hebt weer doodleuk aan het werk te gaan alsof je een lange vakantie gehad hebt. Maar dat is niet zo. Geen rust gehad om weer volledig te kunnen overschakelen naar het werk. En het allerbelangrijkste je twee kostbaarste onafhankelijke liefdes 'alleen' te laten. Daarbij komt dat je ook nog volledige borstvoeding geeft (applaus). Jou lichaam is nog aan het herstellen van de zwangerschap en de bevalling en de hormonen zijn ook nog niet hoe ze geweest zijn omdat je bv geeft. Daarnaast kijk even wat voor een reis je gehad om hier te komen. Het is echt heel normaal dat je je zo voelt. Blijf erover praten want dat is wel heel belangrijk. En wat betreft je man ik denk dat je daar over moet blijven praten want op dit moment komt er zoveel op je af dat hij een derde waarschijnlijk echt niet ziet zitten. Maar wie weet over een paar maanden of jaar. Nu is alles zo vers en druk. Laat hem julie beide niet zo n definitieve keuze maken waar je niet beide achter staat. Meid weet dat je zo trots mag zijn op jezelf! !!

Wat momenteel een achtbaan voor je zeg! Heel akelig. je twee wonders, waar je zo'n strijd voor geleverd hebt, daar wil je toch ook niets van missen? Dat kan ik best begrijpen. Ook ik denk dat je vatbaarder en je kwetsbaarder wordt door je moederschap en door je gebroken nacht. Sterkte meid in de fase waar je nu in zit. Valt niet mee. Dan ook nog de keuze van je man. Natuurlijk voelt het behoorlijk vreemd om de kansen definitief uit te schakelen? Kan je man niet wachten op het moment dat ook jij daaraan toe bent? Je hebt gelijk; zo definitief... Nogmaals sterkte meid!!1

Ach lieverdje zo herkenbaar allemaal. Het huilen heeft onze mannetje ook en dat blijft tot merg en been gaan. Het verwerken van alles ..en de opluchting gelukt is kids te krijgen. Je mannetje die zich wil laten helpen..Is allemaal wel veel te bekroppen voor je hoor.. Vrouwen zijn toch anders op dat gebied .. Kan je alleen hele dikke knuffel sturen..neem die tijd voor die zak met kleding.. Niks is te snel en niks te langzaam.. dikke kus.

Er gebeuren nu veel moeilijke, emotionele dingen tegelijk en ik kan me voorstellen dat je het daar erg moeilijk mee hebt.Lijkt me ook erg confronterend en definitief als je man zich nu al wil laten helpen. Veel sterkte met alles en een hele dikke knuffel van mij

Heel begrijpelijk ben daarom ook heel erg blij dat ik nu niet hoef te werken. En ook nr 3 begrijp ik. Manlief wilde 2 ik 2-3 maar nu ik ze heb 3 en hij echt maar 2. Heb nu een mirena spiraal en dat voelt voor mij idd ook heel raar. Denk dat het verwerken hiervan nog wel even gaat duren.

Ik begrijp wel dat je daar moeite mee hebt. Zou ik ook hebben. Al moet ik zeggen dat ik nu niet moet denken aan de ivf molen. Ik wil vooral genieten van dit wondertje! Maar zo'n definitieve beslissing is ook wel heel erg definitief. .. En die tranen omdat het zo hard gaat heb ik nu al! Ik ben zo bang om iets te missen en wil alles zo graag heel bewust meemaken. We hebben er ook zo lang op moeten wachten hè. Ik denk dat de emoties in ons geval toch heel erg begrijpelijk zijn!

Goh meid, dit is echt wel herkenbaar! Je hebt zo'n lange intensieve reis afgelegd en nu heb je eindelijk je doel bereikt!!! Je bent voor het eerst in jaren zonder hormonen (op de ontzwanger hormonen na dan). Ik had in het begin ook een hele dikke navelstreng met mila. Ik wilde haar door niemand anders laten verzorgen, vond het vreselijk toen ze naar de kinderopvang moest. Vrienden lieten hun kind bij opa en oma en gingen zelf naar de bioscoop, ik kon het me echt niet voorstellen!!!!!! En nu, mila is 2.5 jaar, ik houd zielsveel van haar, ik krijg soms tranen in mijn ogen als ik haar zo bezig zie, die bonkje energie! Maar wie had kunnen voorstellen dat ik haar naar de kinderopvang breng terwijl ik gewoon thuis ben???? maar ik had tijd nodig voor een nieuwe auto en de muur moest gewit worden..... tja, echt, tijden veranderen. Je moet nog een beetje groeien in het loslaten. Maar uiteindelijk is het voor jou en de kinderen beter als ieder ook een stukje eigen leven opbouwt. Maar moeilijk is het wel soms hoor. En ik kan me voorstellen dat het dan extra moeilijk is dat je man zo'n definitieve oplossing wil voor het geen nieuwe kinderen maken. Kan je niet met hem bespreken dat dit voor jou op het moment een te emotionel stap is en dat je belooft je cyclus goed in de gaten te houden, dat je geen onbeschermde seks hebt rondom een mogelijke eisprong maar dat je graag nog een beetje tijd wil om aan alles te wennen? In mijn omgeving zijn wel meer stellen waarbij de man (of vrouw) definitief geen kinderen meer wilden maar na 1-2 jaar ging het toch weer kriebelen..... In zo'n fase van slaaptekort, ontzwangerhormonenen en emotie moet je eigenlijk niet dit soort beslissingen nemen...... Meid, laat die tranen lekker gaan, je zal je over een tijdje echt sterker voelen en als jij ziet dat je kindjes het prima doen op de opvang of oppas en dat ze dit heeeeel leuk vinden, dan ga jij ook met een gerust hart naar je werk.

meid ik snap je volkomen.. een tweeling is leuk maar ook veel werk vooral nu ze groter worden en je je aandacht echt moet gaan verdelen.. en aan het werken wen je ook wel weer maar kan me heel goed indenken dat je eigenlijk het liefst thuis wil zij bij je schatten

@zonnebloem De molen wil ik echt nooit meer in, niet voor een derde, ik wil echt mijn zegeningen tellen en genieten van ons duo...maar mijn man is bang dat hij zijn aandacht onvoldoende kan verdelen over meer kindjes...zelf ben ik bang voor weer zo'n zwangerschap, dat is als je al kinderen hebt echt vreselijk...dus rationeel weet ik dat hij gelijk heeft..maar het voelt zo raar nu al fases af te sluiten...de gewone pil kan ik niet gebruiken ivm de borstvoeding...ik zou progesteron kunnen gebruiken maar heb daar eerder veel bijwerkingen van gehad en bij het idee van een spiraaltje verkramp ik, even teveel polonaise aan mijn lijf gehad...en waarom zou ik als zijn besluit niet meer verandert, al weet je dat nooit.. je zult wel gelijk hebben, even een fase...shithormonen

Het is gelukkig maar tijdelijk, dat dipje, ik weet dat ik dat ook heb gehad, maar kan me er nu niets meer bij voorstellen! Tot straks mijn tweede naar de opvang moet... Hormonen idd. Verder wel balen van je man. Je zou idd denken, neem het risico, het is zo klein. Misschien angst dat jij doorslaat en uiteindelijk de molen weer inwil? Of gewoon echt maar 2 kinderen willen, daar doe je dan weinig aan. Wellicht compromis dat jij aan de pil gaat voorlopig tot de tweeling 2 is? Dan kun je volgens mij veel reeeler besluiten of je het werkelijk niet meer wil. Het is nu nog zooooooo pittig.

Ja... Heel herkenbaar. Ik ben nu nog niet aan t werk maar ik weet nog heel goed van de eerste keer dat ik aan de ene kant thuis tegen de muren opvloog maar dat ik op t werk bij ieder spatje tegenslag dacht, god ik heb zooooo veel betere plekken om te zijn nu en zoooo veel belangrijker dingen om te doen... En inderdaad wat groeien ze hard he? De uitgezochte tassen met kleren staan hier ook nog in de kast ipv op marktplaats. Heb de moed nog niet verzameld. Ook al is t hier voor zowel mijn man als voor mij compleet.

Wat begrijp ik dit goed. En ja, je bent op dit moment een beetje emotioneel, maar ook super normaal! Elke dag met je kindje (of in dit geval je kindjes) is een feestje, maar komt nooit meer terug. Aan de ene kant verwelkomen je steeds weer leuke nieuwe fases en aan de andere kant is het steeds weer een afscheid van wat geweest is. Mij lijkt het nog vroeg voor beslissingen over het wel of niet ooit nog een kindje. In dat eerste jaar gebeurt zo veel en het is zo'n achtbaan. Ik denk dat je daar eerst samen, als kersverse ouders, door moet komen en dan rustig verder moet kijken. Een hele dikke knuf van mij. (Ps. Niemand is de eerste weken op haar werk productief, dus wees niet te hard voor jezelf) X

Ach dat lijkt me ook wel moeilijk en erg resoluut van je man. Al hebben jullie ook een heftige tijd gehad, snap dat je zeker met hormonen zoiets nog niet goed kunt hebben. Het zal wel even een fase zijn, al die emoties, sterkte!!