Meerdere sporen...

Na de vijfde miskraam eind 2012 is er ff iets gebroken bij me...een deel van me wilde dit niet meer, de hoop, behandelingen, de klap en het intense verdriet bij de zoveelste tegenslag....dat was eigenlijk voor het eerst, eerder was 'opgeven,  voor mijn gevoel echt geen optie....ik heb me weer bij elkaar geraapt, gesteund door die schat van me...we gaan weer volop de behandelingen in en passen ons leven er op aan...maar hoelang laat je je kinderwens je leven volledig beheersen, zonder enige garantie voor de toekomst? We hebben een goed leven samen, maar het is gewoon niet compleet met z'n tweetjes....

Mijn man stond al veel langer open voor adoptie maar ik werd kwaad als hij of mijn moeder het opbrachten, ik wilde er niet aan denken...maar je gaat een proces door op een gegeven moment...kort geleden waren we bij een jubileum van vrienden die ongewenst kinderloos zijn gebleven na een IVFtraject en, ondanks dat ze een mooi leven samen hebben opgebouwd en dol op elkaar zijn, bedacht ik me toen ik zo naar hen keek dat ik dat dus echt nooit wil, het verdriet is op dat soort moment weer zo intens, maar onderliggend gaat het nooit weg...ik zie mezelf over zoveel jaar samen met mijn man met minimaal 1 kindje om een kerstboom zitten...zou dat ook een adoptiekindje kunnen zijn?

Mijn man was opgelucht toen ik erover begon...dus we zijn woensdag naar een informatiebijeenkomst geweest...ik wist al dat je niet op gezonde babies hoeft te rekenen en de wachttijden lang en kosten hoog kunnen zijn...hoewel ze de wat oudere gehandicapte kindjes steeds moeilijker kwijt raken dus daarvoor zou het, als je toestemming hebt om te adopteren, snel kunnen gaan, evenals bij kindjes met HIV of volledige schizis bijvoorbeeld....en dan ga je over lastige dingen nadenken...want als mijn kind met een handicap geboren zou worden zou ik er alles voor doen, het zou mijn kind zijn...maar nu moet je ineens bewust keuzes maken over wat je wil en aankan...consessies moet je doen, maar liggen die dan op het gebied van leeftijd, handicap, allebei?? Je moet serieus gaan aangeven of het een paar vingers, een handje of een arm mag missen....daar hoef je bij een zwangerschap niet over te beslissen, je hoopt maar dat het goedkomt en als dat niet zo is dan zie je dan wel weer....los van het feit dat de kans op problemen zoiezo groter is door slechte omstadigheden tijdens de zwangerschap en na de geboorte...

Omdat ik me had voorbereid viel het me nog wel mee eigenlijk en de 'docenten' straalden veel enthousiasme uit en waren ervaringsdeskundig...maar ik zag anderen in de groep erg schrikken, ben benieuwd hoeveel doorzetten...
Het komende jaar wordt zoiezo wachten op vervolg, dus kunnen we het laten bezinken, maar eigenlijk waren we er allebei wel over uit dat we het een optie zouden kunnen vinden...over goed een jaar zou een cursus van 5 dagdelen volgen en vervolgens een onderzoek door de kinderbescherming...ten tijde van dit onderzoek (wrs half 2014) moet je volledig gestopt zijn met fertiliteitsbehandeling, maar dan zijn we ruim een jaar verder...en dan kan het volgen door nog jaren van wachtlijst, tenzij je bereid bent je wensen echt heel ruim te stellen tav leeftijd en gezondheid...maar voor die tijd hebben we noglang de tijd om samen te gaan bekijken waar onze grenzen liggen...alhoewel ik momenteel met deze vragen al druk bezig ben en op internet zoek, ben niet zo'n geduldig type ;)

Betekent dit dat ik de wens voor een biologisch kind al heb opgegeven? Bij lange niet!!
We zitten met smart te wachten tot mijn ongi doorbreekt zodat ik een tweede poging voor IVF 2 kan gaan doen...nu maar hopen dat ik nu wel op de medicatie reageer....Naast mijn traject bij mijn gyn in Belgie zijn we naar een immuloog in Duitsland geweest...onze embryo's waren prima, genetisch getest en al, dus het probleem lijkt eerder te zijn dat mijn baarmoeder het afstoot...ik ben me de afgelopen maanden flink hierin aan het verdiepen geweest en in oa in Amerika, Engeland, en delen van Duitsland en Belgie wordt het idee dat een immuunreactie tot herhaalde miskramen kan leiden, als andere oorzaken zijn uitgesloten, geacepteerd, in tegenstelling tot NL...ik heb een boek van Alan Beer gelezen en mijn bloed laten testen in Dusseldorf...daar kwam wel lichte activatie uit en ik ben bereid van alles te proberen...ik wil nooit het idee hebben dat ik meer had kunnen doen...

Ik gebruik op advies van de immunoloog nu omega-3 visolie in hoge dosering, ik heb het gevoel dat het positief effect heeft op mijn mbs en lengte cyclus (alhoewel die ongi nu wel mag doorzetten verdorie...)...niet dat het nu geholpen heeft om zwanger te worden maar wie weet helpt het mee voor een goede IVF...Daarnaast moet ik van hem nog een hoge dosering vitamine D gebruiken, die zat aan de ondergrens en een laag vitamine D zou slecht zijn voor je vruchtbaarheid en autoimmuniteit kunnen verhogen....en een lage dosering prednison gebruiken omdat mijn bloed enige immuunactivatie liet zien...Allemaal dus zeer beperkt bewezen maar de theorieen kon ik volgen en ik heb geen zin en tijd om op grote onderzoeken en bewijzen te gaan zitten wachten....en dat er iets niet lekker loopt is wel duidelijk al kunnen ze er geen etiketje op plakken in NL....

Ik mocht mijn multivitamines niet meer gebruiken, omdat veel vitamine C extra ook negatief zou kunnen werken volgens hem...dus ik gebruik nu los een Vit B comlex, nog extra foliumzuur, magnesium, zink en selenium.
Zelf heb ik nog in het tweede deel van mijn cyclus tarwekiemolie toegevoegd, zit veel vit E in...
Mijn gyn stelde nog voor om aspirine te nemen, mijn stolling was niet erg afwijkend maar een beetje verhoogd...en vanwege de combi met de prednison moet ik ook nog een maagbeschermer erbij pakken...plus de medicatie om mijn prolactine laag te houden en alle IVFmedicatie (suprefact, menopur, pregnyl, utrogestan) die er nog bij gaat komen, is dat een aardige bak bij elkaar...
Ik heb serieus een medicatietorentje met een bakje per dag aangeschaft, was het overzicht totaal kwijt...

De mogelijkheid van eiceldonatie levert ons niets op omdat dat, op dit moment, (nog) niet ons probleem is...de mogelijkheid van draagmoederschap heb ik ook nog uitgezocht maar dat is zoals het nu geregeld is echt een doodlopend pad voor ons...maar met ons medisch traject blijven doorproberen en orientatie op eventuele adoptie heb ik ik toch wel weer wat hoop om met mijn man ooit met een kindje om de kerstboom te kunnen zitten....