Het zou zo mooi geweest zijn: zwanger raken uit een mislukte IVF, net de dans ontspringen om nogmaals te moeten...het overkomt mensen, dus waarom ons niet?...de condities leken allemaal prima, maar het resultaat is er niet naar...omdat ik gek van mezelf werd of ik nou wel of geen kwaaltjes had heb ik vandaag maar een bloedtest laten doen, het voordeel van in het ziekenhuis werken...en deze was duidelijk, HCG<1, die gaat niet meer positief uitpakken de komende dagen...morgen is mijn NOD...
Waarom overkomt dat anderen wel, dat beetje geluk wat alles anders laat lopen...de twijfel over het functioneren van mijn eigen lijf wordt alsmaar groter...zat het er toevallig niet in deze maand of stoot ik alles gewoon af wat er voorbij komt?? Het vetrouwen glipt steeds verder door mijn vingers...uiteraard is dit nu niet het goede moment omdat de teleurstelling en ongi-hormonen hoog zitten, maar het is gewoon lastig om positief te blijven, steeds weer het vertrouwen in de toekomst bij elkaar rapen...en in mezelf....soms bespringt me het gevoel dat mijn man beter af zou zijn met een ander, wat me erg verdrietig maakt...
Morgen een eerste informatiemiddag over adoptie, wat een moment om net ongesteld te worden...ik zie een dergelijk traject niet zitten, heb er veel negatiefs over gelezen, het lijkt mee een lange weg waarbij je met argusogen bekeken wordt of je wel een kind kan opvoeden... en de aangeboden kindjes worden ook steeds ouder en schijnen vrij standaard problemen te heben...maar als ik me een kinderloze toekomst voorstel dan slaat de paniek pas echt toe...
reacties (0)