Hoi lieve meiden
Ff weer een blogje, gelukkig minder negatief dan degene die ik na mijn laatste miskraam in juli heb geschreven.....even een paar maanden door een erg diep dal gegaan, de angst om qua stemming weg te glijden en er niet uit te kunnen komen was groot en ik denk ook wel reeel.....hoe hard ik mijn best ook deed, alles voelde somber en zwaar en de hele wereld leek in staat kinderen te krijgen, behalve ik, ik kreeg mezelf 's ochtends nauwelijks mijn bed uitgesleept, zag tegen alles op....ik weet dat nog nooit iemand goed zwanger is geworden van depressief worden maar ik leek er steeds minder grip op te krijgen.....
Ik merk dat het me de afgelopen week eigenlijk wel redelijk gegaan is....eind vorige week een RDI behandeling van mijn collega, het weekend ongesteld geworden en alleen maar janken, maar sinds deze week lukt het me beter om tegen mezelf te zeggen dat het wel komt.....dat ik vertrouwen in mezelf moet houden en ik houd me meer vast aan de dames op bb bij wie het na een zeer moeilijke periode goed is gekomen....dat kan mij ook zomaar gebeuren, van de een op andere maand.....
Wel was ik vorige week, naast dat 20 oktober een lastige datum was en mijn ongi eraan kwam, ff helemaal van de kaart dat mijn eitje deze maand weer rot valt net als in mijn "malta met mijn moeder week".....precies als mijn man 4dagen/3nachten op pad is met zijn werk in Sevilla.....dus toen hij voorstelde dat ik zelf ook een kort uitje naar Sevilla zou boeken heb ik dat heel impulsief gedaan....past eigenlijk niet bij me, en eigenlijk vind ik het wel veel geld voor 2 nachten en 1 hele dag.....maar ik voelde me er ineens zoveel vrolijker door dat dat ook wel wat waard is....en voor een babykamer hoef ik op dit moment toch (nog) niet te sparen.....
Er staan nog wel onderzoeken in, 9 november de uitslag van het AMC en 15 december naar Leuven.....en de utrogestan ligt al bij ons thuis klaar....maar ik lijk er minder continu mee bezig en gevoelsmatig heb ik wat meer lucht dan de afgelopen maanden, slaap ook weer iets beter....nu maar hopen dat het stand houdt, want die beklemmende paniek en somberheid, dat wil ik echt niet....maar ik kon zowaar vanochtend in mijn bed ff denken dat ik maar moest genieten van het uitslapen want voor je het weet is het over.....hoop dat dit het begin is van me weer beter voelen en het meer los kunnen laten....want eigenlijk heb ik verder een mooi leven met een schat van een man, moeder, vrienden en niets te klagen....
reacties (0)