Steun en ervaringen
Hoi meiden. Heb even weer zin in een blogje, nu 2 weken na mn 2e miskraam. Ben bang dat het een warrige en lange gaat worden.....
Ongelooflijk hoe snel je van het ene in het andere raakt, van in afwachting, naar dolblij, naar intens verdrietig, boos, machteloos naar weer de draad oppakken en in afwachting.... in zo'n korte tijd...het is echt een emotionele achtbaan.
Deze week ontzettend druk op het werk, alleen maar aan het rennen en daarnaast ook de gehele week achterwachtdienst...dus wegrennen van gedachten wordt me wel erg makkelijk gemaakt....ben overdag heel erg druk, nauwelijks tijd om te eten, laat staan even rustig te zitten en 's avonds stuiter ik door en slaap waardeloos met al die adrenaline en telefoon naast mn bed...en de volgende dag opstaan is dan echt ff een uitdaging maar als ik eenmaal weer op gang ben stuiter ik weer in hetzelfde tempo door....als ik nu ff de gelegenheid heb om rustig te zitten voel ik me vooral erg leeg....
Misschien is die drukte nu allemaal niet zo gek, zal toch de komende tijd moeten doorkomen en hopelijk kan ik snel de draad weer oppakken en proberen toch weer zwanger te raken met hopelijk nu een beter resultaat...Voorlopig nog steeds heel licht bloedverlies, maar we wachten af...
Het is deze keer wel uitgebreider bekend geraakt op mijn werk, ik heb me deze keer ook een week ziek gemeld (vorige keer niet, toen had ik toevallig net vakantie) en het is ook wel prettig dat sommigen het weten. Ze zijn ontzettend lief en begripvol. Ik heb een project met zwangeren voor mn werk, deze week al weer velen in alle stadia zien langsgaan, en ze houden me echt in de gaten...niet dat ik het kwijtwil, is echt een beetje "mijn kindje" aan het worden. Maar er is volop steun en het is opvallend hoeveel collega's in hetzelfde schuitje hebben gezeten....iedereen kent wel voorbeelden in de directe omgeving of heeft het zelfs zelf meegemaakt en heeft nu toch gezonde kinderen! ook na meerdere miskramen, 1 direct collega zelfs na 5! 1 collega heeft (zijn vrouw dan) meerdere miskramen gehad en uiteindelijk hebben ze na een fertiliteitstraject nu 3 mooie dochters.... Het is wel een lang en emotioneel traject, maar als het maar goedkomt....En zo stapelen de goede voorbeelden zich op...iedereen start dan met "ik weet niet of je er nu iets aan hebt maar...."....maar ik heb er zeker wat aan, elk voorbeeld dat goed afgelopen is helpt weer mee, prent ik als steun in mijn achterhoofd vast...denk ik aan als ik tussen al het rennen door het gevoel heb in een stukje piekeren en leegte te vallen...
Ik probeer nu een beetje afstand te nemen...temperatuur 's ochtends niet zo trouw meer, wil proberen binnenkort weer wat meer op goed geluk te gaan klussen, maar of dat lukt weet ik niet....probeer niet te dichtbij te denken, als het uiteindelijk maar goed komt....lekker met werk bezig te zijn en vanaf volgende week, als ik de dienst uitben, vooral weer veel leuke dingen te plannen...zal wel wegrennen van mijn emoties zijn, maar dat is dan maar ff zo....
Heb toch besloten 14/3 eens langs de gyn te gaan, waarschijnlijk zal hij niets doen maar al kan ik maar mn vragen ff kwijt en hopelijk wat geruststelling en nieuwe moed....een gyn met wie ik zelf veel samenwerk op mijn werk zit in hetzelfde schuitje als ik en gaf ook aan dat ik vooral moed moet houden...dat de kans dat het uiteindelijk goedkomt echt groot is....
Verder merk ik dat ik de laatste weken ook even minder op bb geweest ben, dat zal bij de afstand gehoord hebben....ik ben echt nog bij iedereen betrokken en wil vooral alles blijven volgen en alles beantwoorden, jullie zijn en blijven belangrijk voor me en ik haal ook erg veel positiviteit uit het contact en alle blogjes....maar ik merk dat ik soms even wat afstand nodig heb, al zal dat steeds wel tijdelijk zijn, maar mogelijk beantwoord ik dingen iets minder snel dan vroeger. Bedankt ook voor jullie steun! liefs
reacties (0)