Ik ben een moeder zonder kind

Toen ik klein was wilde ik al moeder worden. Dit gaf ik ook als antwoord als men vroeg wat ik later wilde worden. Toen ik een opleidingsrichting moest gaan kiezen koos ik voor de opleiding kinder-jeugdverzorging, want daar zou ik later wat aan hebben als ik zelf kinderen had. Na een aantal jaar kwam ik te werken als invalleidster op een kinderdagverblijf. Daar kwam ik vroegere klasgenoten tegen die hun kinderen brachten. Positief dacht ik nog bij mijzelf; “mijn tijd komt ook nog wel”.

Ik kreeg verschillende banen in de gezondheidszorg, had het prima naar mijn zin maar dat verlangen naar een kind bleef. Toen ik achter in de 20 was, had ik nog steeds geen partner gevonden. Ik onderzocht toen de mogelijkheden om BOM-moeder (bewust ongehuwde moeder) te worden, maar besloot deze keuze niet te maken. Voor het kind voelde dit voor mij niet goed! Als ik een kindje wilde, dan wilde ik voor hem/haar toch ook een vader erbij hebben. Ik moest dus geduld hebben en hopen dat de man van mijn dromen snel op mijn pad zou gaan komen.

Jaren later kwam ik op een jongerencentrum te werken. Ik kwam daar weer een aantal kinderen van mijn vroegere klasgenoten tegen, dit keer als puber. Ik besefte dat de jaren aan mij voorbij waren gegaan en deze realiteit kwam hard bij mij binnen. Zo’n groot kind had ik dus ook al kunnen hebben!

Toen ik 39 was, leerde ik mijn man kennen. Hij had al een zoon uit een eerdere relatie en hij is nog steeds het mooiste cadeautje dat ik ooit heb gekregen. Mijn man wilde ook nog graag een kindje, dus ik was helemaal blij dat mijn kinderwens toch nog in vervulling zou gaan. Helaas eindigde iedere zwangerschap in een miskraam. Na 7 miskramen besloten wij te stoppen. Emotioneel en lichamelijk was het voor mij te zwaar. Ik ben dus helaas met lege handen achter gebleven. (hierover ga ik nog vertellen in een andere blog).

Ik heb heel even het geluk mogen voelen! Het babykamertje stond al klaar. De namen Merlijn en Sterre had ik voor mijn kindjes in gedachten. Geboortekaartjes waren door mijzelf ontworpen. Deze zijn nu een herinnering, samen met 1 echofoto, de kaarten die ik heb mogen ontvangen en een pyjamaatje dat ik cadeau had gekregen
Ik worstel nog iedere dag met het verdriet dat ik ongewenst kinderloos ben gebleven. Nog steeds voel ik het gemis van een kind, eigenlijk een dubbel gemis! Ik heb niet alleen geen kind gekregen, maar ook zal ik geen kleinkinderen krijgen. Dankzij de zoon van mijn man kan ik wel een beetje-mamma zijn en heel misschien mag ik over een aantal jaren (hij is nu 12) een beetje oma spelen voor zijn kinderen. Maar net als wat ik zei; het voelt voor mij als een spel. Ik mag het spelen, maar ik zal het voor mijn gevoel nooit echt zijn! Dit doet zeer, heel erg zeer!

Mensen om je heen zeggen vaak: neem een hobby, zoek afleiding! Maar hoe kan een hobby een kind vervangen? Je zou dan eigenlijk aan hen moeten vragen; “Heb je zelf een kind?” Stel je nu dan maar eens voor dat dit kind overlijd en voel welke leegte dit kind zou gaan achterlaten. Is deze leegte te vervangen door te gaan voetballen of postzegels te verzamelen?

Men zegt ook dat je er met de jaren wel mee om leert gaan. Ik zeg dan: je leert er niet mee om te gaan, je leert er omheen te gaan! Zodra je een zwangere vrouw, een baby, een klein kind ziet gaat je afweersysteem aan; ogen dicht, diep ademhalen, hart en gevoel op slot, andere kant op kijken en snel aan iets anders denken. Je leert situaties te vermijden en wanneer dit niet kan, dan ‘beveilig’ je jezelf extra goed. Bijv. als je op kraamvisite gaat of naar een kinderverjaardag moet, je kan er niet omheen en bent ‘helaas’ verplicht om te gaan. Dus de ‘beveiliging’ treed in werking; je zet je afweersysteem aan, zet je pokerface op en gaat er heen.

Ik kom ook niet vaak in het centrum. Het lijkt wel of je dan continu zwangere vrouwen en moeders achter kinderwagens ziet. Als ik langs een school fiets, dan wisselt mijn gevoel. De ene keer treed mijn afweersysteem in werking, de andere keer kan ik verlangend en met een glimlach op mijn mond kijken naar al die kinderen en denk ik ‘Hoe graag had ik een kindje gehad hier op school’. Je probeert voor en tegen de buitenwereld zo normaal mogelijk te doen, maar van binnen is daar dat snijdende verdriet, die immense leegte en hoor je steeds die stem in je hoofd ‘Waarom ik niet???

Wanneer je weet dat je ongewenst kinderloos zal blijven, komt de confrontatie! Op zondagen en feestdagen zit jij alleen met je partner. Bij jullie geen kinderen en kleinkinderen die er op visite komen. Het voelt zó leeg! De toekomst voelt leeg en dat beangstigd je. Van alles maalt er door je hoofd; Hoe zal mijn/onze toekomst er uit gaan zien? Zijn mijn partner en ik dan nog tezamen? Wat als hij wegvalt? Wie zorgt er dan voor mij wanneer ik oud ben en verzorging, hulp nodig heb? Wat is mijn nalatenschap hier op aarde? Mijn genen worden niet doorgegeven…

Het verdriet van het niet hebben van kinderen, ik weet niet of dit ooit over gaat. Maar moet dit dan? We hebben het hier niet over een Ferrari of een villa met een zwembad die we heel graag zouden willen hebben. Een kinderwens kan je hier niet mee vergelijken. Het hebben en krijgen van kinderen en kleinkinderen is zoiets vanzelfsprekends voor de maatschappij. Het hoort bij het leven, het hoort bij de cyclus van het leven… Als je ongewenst kinderloos bent verandert deze cyclus. Je kinderen en kleinkinderen zijn niet jouw nalatenschap hier op aarde! Je zal dus een andere invulling, zingeving aan je leven moeten zien te geven. En daar ben ik dus nog steeds ten volle mee bezig.

Ik help lotgenoten met mijn websites. ‘Dagliefkindje’ voor mensen die een miskraam hebben gehad en ‘Moederzonderkind’ voor mensen die (nog) ongewenst kinderloos zijn. Daarnaast verkoop ik in de ‘Dagliefkindjewinkel’ foetuskistjes en speciale troostmatroesjka’s voor mamma’s die een kindje hebben verloren, ongewenst kinderloos zijn gebleven.

Ik kan het verdriet van lotgenoten hierdoor ietsje minder, een beetje draaglijker maken! Natuurlijk heb ik hierdoor wel iedere dag de confrontatie met mijn eigen verdriet en gemis, maar mijn lotgenoten weten ten minste waar ik door heen ga, die weten hoe het voelt en zo kunnen wij elkaar hier in steunen.

Ik ben nu 47 jaar en moeder van meerdere engelenkindjes. Ik ben dus toch een moeder geworden…. een moeder zonder kind!
Mijn lotgenoten- en informatiewebsite ‘Moederzonderkind’ voor mensen die (nog) ongewenst kinderloos zijn, is te vinden via de linkwww.moederzonderkind.nl Jozette Ederveen