Ik leef nog steeds en mijn leven gaat door, maar...

Hoi meiden!

Zoals jullie gezien hebben kom ik zelden nog op Babybytes. Het blijft voor mij een keiharde confrontatie die ik liever uit de weg ga. (Ik blijf lid van deze website zodat andere lotgenoten 'Dagliefkindje' kunnen vinden). De datum van mijn 1e miskraam zie ik terug bij mijn profiel onder 'mijn kinderen'. Het is nu alweer 5 jaar en 1 maand geleden. Daarna heb ik nog 6 miskramen gehad en ben ik helaas met lege handen achter gebleven. 47 jaar en moeder van helaas alleen vlinderkindjes. Mijn kinderwens is niet in vervulling gegaan...

Mijn laatste miskraam is nu bijna 3 jaar geleden. Toen hadden mijn man en ik besloten: tot hier en niet verder met onze zwangerschapswens! Mijn lichaam was totaal uit balans en nogmaals die teleurstelling en het verdriet meemaken van een miskraam, het verlies van een kindje, dat kon ik emotioneel niet meer aan. Een hele moelijke tijd brak er toen voor mij aan, ik moest gaan accepteren dat ik nooit moeder zou gaan worden van een eigen kindje. Een aantal jaren worstel ik hier al mee...

Nog steeds voel ik iedere dag het gemis van een kind. En eigenlijk zeg ik dit niet goed, want het is een dubbel gemis! Ik heb geen kind gekregen, maar zal ook nooit geen kleinkinderen krijgen. Ik zal nooit ten volle kunnen genieten van mijn moederrol, zal nooit een 'echte' oma zijn. Door de zoon van mijn man kan ik wel een beetje-mamma zijn en heel misschien mag ik over een aantal jaren (hij is nu 12) een beetje oma spelen over zijn kinderen. Maar net wat ik zeg; het voelt voor mij als een spel. Ik mag het spelen, maar ik zal het voor mijn gevoel nooit echt zijn! Dit doet zeer, heel zeer! 

Ik weet niet of dit gevoel van gemis ooit over zal gaan. Mensen om je heen zeggen dat je er met de jaren wel mee om leert gaan. Yes, sure! Ik zeg dan: je leert er niet mee om te gaan, je leert er omheen te gaan! Zodra je een zwangere vrouw, een baby, een klein kind ziet gaat je afweersysteem aan; ogen dicht, hart en gevoel op slot, andere kant op kijken en snel aan iets anders denken. Met de jaren wordt dit zo'n autisme dat je het zelf niet meer door hebt. Je leert situaties te vermijden en wanneer dit niet kan, dan 'beveilig' je jezelf extra goed. Bijv: als je op kraamvisite gaat of naar een kinderverjaardag moet, je kan er niet omheen en bent 'helaas' verplicht om te gaan. Dus de 'beveiliging' treed in werking; afweersysteem aan, je neemt een diepe hap lucht en zet je pokerface op. You are ready to go!  Je probeert voor en tegen de buitenwereld zo normaal mogelijk te doen, maar van binnen is daar dat snijdende verdriet, die immense leegte en hoor je steeds die stem in je hoofd 'Waarom ik niet???'

Mensen zeggen: neem een hobby, zoek afleiding! Ik ben iedere dag volop bezig om andere mensen bij dit verdriet te helpen. Ik run 2 lotgenoten- en informatiewebsites: 'Dagliefkindje' voor mensen die een miskraam hebben gehad, 'Moederzonderkind' voor mensen die (nog) ongewenst kinderloos zijn. Dit zijn lotgenoten- en informatiewebsites. Daarnaast heb ik ook nog de Dagliefkindjewinkel; een webwinkel met gedenkartikelen speciaal voor kinderen (hier verkoop ik o.a. foetuskistjes en Mammatroesjka's; dit zijn troostmatroesjka's speciaal voor mamma's die een kindje hebben verloren). Hier gaat allemaal veel tijd in zitten, maar ik heb het er graag voor over! Ik kan het verdriet en het gemis van lotgenoten hierdoor ietsje minder, een beetje draaglijker maken! Natuurlijk heb ik hierdoor wel iedere dag de confrontatie met mijn eigen verdriet en gemis, maar mijn lotgenoten weten ten minste waar ik door heen ga, die weten hoe het voelt en kunnen mij hier in steunen! Ik ben geregeld te vinden op de besloten Facebookgroep 'Miskraam mama's' Hier heb je direct contact met lotgenoten en kunnen we elkaar in moeilijke tijden ondersteunen. Het voelt voor mij als een warm bad waar je (h)erkenning vind. Geen psycholoog of psychiater kan daar tegen op, tenzij zij dit verdriet zelf hebben meegemaakt! 

Behalve mijn websites doe ik ook het huishouden, regel bijna alles voor mijn man en zijn kind. Het interieur van mijn huis verandert regelmatig omdat ik weer wat nieuws in elkaar heb gefreubeld. Mijn hond en mijn kat houden mij ook goed bezig. Met mijn moeder struin ik een aantal keren in de week de kringloopwinkels af! Heerlijk vind ik dat! Iedere keer is daar de verrassing; wat zal ik nu gaan vinden? Maar net als wat ik al eerder zijn, wanneer je ongewenst kinderloos bent, leer je situaties onbewust te vermijden. Zo kom ik niet vaak in het centrum. Het lijkt wel of je dan continu zwangere vrouwen en moeders achter kinderwagens ziet. Als ik langs een school fiets, dan wisselt mijn gevoel. De ene keer treed mijn afweersysteem in werking, de andere keer kan ik verlangend en met een glimlach op mijn mond kijken naar al die kinderen en denk ik 'Hoe graag had ik een kindje gehad hier op school'. 

Wanneer je weet dat je ongewenst kinderloos zal blijven, komt de confrontatie! Op zondagen en feestdagen zit jij alleen met je partner. Bij jullie geen kinderen en kleinkinderen die er op visite komen. Het voelt zooo leeg! De toekomst voelt leeg en dat beangstigd je. Van alles maalt er door je hoofd; Hoe zal mijn/onze toekomst er uit gaan zien? Zijn mijn partner en ik dan nog tezamen? Wat als hij/ zij wegvalt? Wie zorgt er voor mij wanneer ik oud ben en verzorging/hulp nodig heb? Wat is mijn nalatenschap hier op aarde? 

Het verdriet van het niet hebben van kinderen, ik weet niet of dit ooit over gaat. Maar moet dit dan? We hebben het hier niet over een Ferrari of een villa met een zwembad die we heel graag zouden willen hebben. Bij deze wens praten wij onszelf aan dat dit alleen voor de rijken is weggelegd. We kunnen deze wens ook gemakkelijk naast ons neerleggen omdat wij weten dat er zovelen mensen op de wereld zijn die niet eens een dak boven hun hoofd hebben. Door hen voelen wij onszelf rijk en gelukkig. Maar... het hebben van een kinderwens kan je hier niet mee vergelijken. Het hebben en krijgen van kinderen en kleinkinderen is zoiets vanzelfsprekends voor de maatschappij. Het hoort bij het leven, het hoort bij de cyclus van het leven... Als je ongewenst kinderloos bent verandert deze cyclus. Je kinderen en kleinkinderen zijn niet jouw nalatenschap hier op aarde! Je zal dus een andere invulling, zingeving aan je leven moeten zien te geven. En daar ben ik dus nog steeds ten volle mee bezig. Lieve groet, Jozette