7 miskramen heb ik gehad...

Ik ben een mamma van engelenkindjes! 
Ik ben een moeder zonder kind, een mamma van minimaal 7 engelenkindjes. 7 keer heb ik mogen proeven van het zwangerschapsgeluk. 7 keer heb ik mogen dromen over een toekomst met een kind. Maar deze droom viel iedere keer in duigen. Al mijn zwangerschappen eindigden namelijk in een miskraam. De namen Sterre en Merlijn draag ik voor altijd in mijn hart. Dit waren de namen die wij in gedachte hadden voor het kindje dat o zo welkom was! De geboortekaartjes die ik later als proef heb laten maken liggen in de la, als bewijs van een kinderwens die verloren is gegaan…
Mijn man leerde ik op latere leeftijd kennen. Wij wilden heel graag een kindje van ons tweeën, dus ‘gingen’ we voor onze kinderwens . Mijn man had al een zoon uit een eerdere relatie en ook hij kon niet wachten totdat hij een broertje of een zusje zou gaan krijgen. We waren al een lange tijd aan het ‘proberen’ toen ik mij niet zo lekker voelde. Ik had last van mijn borsten en was heel erg moe. Ik dacht aan het ergste aangezien er borstkanker in onze familie voor komt. Na toch voor de zekerheid maar eens een zwangerschapstest te hebben gedaan, bleek dat ik zwanger was. We konden ons geluk niet op! Eindelijk was het dan zover, ik was 42 jaar en zou mamma worden, mijn man zou opnieuw pappa worden. Van het begin af aan had ik de naam Pepijn in mijn hoofd en ik wist zeker dat het een jongetje was dat er in mijn buik groeide.

1 ½ week later, op 1e kerstdag waren mijn man en ik bij mijn moeder. Mijn broer was er ook met zijn zonen. Met elkaar zaten we te dollen of het een jongetje of een meisje zou gaan worden. Wat voelde ik mij trots! Hoe vaak zat ik liefkozend mijn buik te aaien. Hoe mooi en bijzonder was het dat daar een klein mensje in groeide! Na het eten bracht mijn broer zijn zonen naar hun moeder, daarna zou hij terug komen zodat wij nog koffie met elkaar konden drinken. Ik ging in de tussentijd naar het toilet. Daar kreeg ik mijn grootste schrik, ik verloor bloeddruppels. Ik riep in paniek naar mijn moeder, die altijd kraamverzorgster is geweest. Zij zei dat ik niet meteen in paniek moest raken en gelijk van het ergste uit moest gaan. Bloedverlies tijdens de zwangerschap kon namelijk meerdere oorzaken hebben.

Mijn emoties wisselden tussen angst en hoop. Maar de angst nam de overhand, wat mijn moeder ook zei. Ik was er niet gerust op en liep alleen maar dwangmatig naar de wc om te zien of ik nog meer bloed aan het verliezen was. De kerstsfeer en mijn geluksgevoel waren compleet voorbij. Ik had geen rust meer om gezellig koffie te blijven drinken en wilde alleen nog maar naar huis. Hoe ik die avond door ben gekomen dat kan ik mij niet herinneren. Ik weet alleen, op zo’n moment interesseert niets je meer. Je bent alleen maar gefocust op je lichaam en het bloedverlies, afwachtend op de genadeklap.

‘s nachts moest ik eruit om te plassen. (Wij slapen op zolder en ik ben nachtblind. Tijdens mijn zwangerschap moest ik veel plassen. Vandaar dat wij een po-stoel naast ons bed hadden staan). Bij het plassen voelde ik als eerste een plop en ik wist gelijk dit is niet goed. Met de emmer liep ik naar beneden naar de wc om te zien wat ik was verloren. En ja hoor… daar lag een piepklein kindje in de emmer, 3 cm groot. Het had al vingertjes en teentjes. (ons kindje had dus bijna 10 weken in mijn buik gegroeid). In een helder moment pakte ik een urinecontainer (potje waarin je je plas naar de dokter brengt) , legde mijn kindje daar in en vulde deze met water. Vervolgens draaide ik de dop er op en zette het potje in de koelkast. In trance liep ik terug naar boven, naar bed. Ik zei tegen mijn man dat ik ons kindje was verloren. Hij murmelde iets en sliep verder. Huilend ben ik in slaap gevallen.

Ik sliep een paar uurtjes en zodra ik wakker was belde ik mijn moeder. Zij kwam vervolgens met alcohol zodat ik mijn kindje langer ‘goed’ kon houden. Het was 2e kerstdag! Bij mijn man kwam nu pas het besef wat er was gebeurd. De avond daarvoor was het bij hem niet door gedrongen, omdat hij zo diep in slaap was geweest. Die dag heb ik bijna alleen maar smsjes gestuurd en aan de telefoon gehangen. Mijn man stortte zich op zijn hobby en focuste zich op de komst van zijn zoon die de volgende dag zou komen.

De volgende dag durfde ik niemand meer te bellen. Ik had de vorige dag iedereen al gebeld, dus ik wilde hen niet nog eens lastig vallen. Daar zat ik, verdoofd op de bank helemaal in mijn eigen wereldje. Het voelde alsof ik in een ballon zat, afgesloten van de buitenwereld, alleen met mijn verlies. De krampen en het bloedverlies voelde voor mij als een extra straf. Ik had mijn kindje verloren en dan kreeg je ook nog dit erbij…wat voelde ik mij ellendig en diep ongelukkig ! Wat voelde ik mij leeg; leeg in mijn buik en ook mijn toekomst was ‘leeg’! De meeste tijd heb ik die dag in bed gelegen of op de bank gehangen, voor mij uit starend of kijkend naar mijn kindje in het urinepotje.

De zoon van mijn man werd gebracht. Zoals altijd vertrokken hij en mijn man gelijk naar boven om samen te spelen. Zij konden uren zoet zijn met (vracht) auto’s en met lego. Zij gingen helemaal op in hun spel. Ik was in de kamer daarnaast en zat als verdoofd te luisteren naar hen. Wat voelde ik mij alleen staan! Zij hadden elkaar, zij hoorden samen. En ik? Ik had niets, helemaal niets, zo voelde dat voor mij. Mijn liefzoon had het helemaal naar zijn zin en nog vol van de kerst zong hij “Er is een kindeke geboren op aard”.… en toen knapte er iets in mij! Ik brak! Mijn kindje was ook geboren, alleen niet levend. Het besef was daar, ik had écht mijn kindje verloren, ons kerstkindje Pepijn! Ik heb die dag een knuffelbeestje gepakt. Daar heb ik de naam Pepijn en de datum 25 -12 -‘08 op geborduurd. Deze heb ik bovenin de kerstboom gehangen.

De 3e dag na mijn miskraam zat ik nog steeds als een robot op de bank, het nieuws was op tv. Half in mijn bewustzijn kreeg ik te horen dat het die nacht zou gaan vriezen en ik wist dat ik een beslissing moest gaan nemen. Het voelde niet goed dat ons kindje nog steeds in de koelkast stond. Intuïtief voelde ik ook aan dat dit niet goed was voor mijzelf en dat ik afscheid moest gaan nemen. In trance kwam ik overeind van de bank en liep door mijn huiskamer op zoek naar iets kleins om mijn kindje in te kunnen begraven. ..Mijn oog viel op mijn pillendoosjesverzameling en ik besloot om er daar eentje van te gebruiken als kistje…. Ik legde mijn kindje er in en liep naar de schuur… Ik pakte een schepje en maakte een gat… Daar legde ik het pillendoosje in en maakte het gat weer dicht… Vervolgens liep ik naar mijn man en liefzoon die boven waren en vertelde hen dat ik het kindje had begraven in de tuin. Oke zeiden zij en dat was dat! En het was ook goed op dat moment. Die nacht kwam inderdaad de vorst en ik was blij dat ik de beslissing genomen had.

Later heb ik een houten adelaar boven het begraafplekje neergezet. Deze stond op een afgezaagde boom. Daaraan had ikallemaal dromenvangertjes gehangen. Ons 1e kindje is nu in de spirituele wereld en houd ons van daaruit in de gaten. Ik weet zeker dat hij heel vaak om ons heen is en vooral mij begeleid met mijn ‘taken’ hier op aarde. Ik heb veel verdriet gehad dat ik ons 1e kindje was verloren, maar mijn man en ik waren positief dat er tóch nog een kindje zou gaan komen waar wij hier op aarde voor zouden kunnen zorgen.

Bijna een half jaar later wist ik gelijk dat ik weer in verwachting was. Ik had bijna alle zwangerschapsverschijnselen die je maar kon hebben. Wat waren we weer blij! Mijn gevoel zij mij dat het dit keer een meisje was. De naam Jiska kwam steeds in mijn hoofd. We konden niet wachten op de 1e echo, die ik gezien mijn leeftijd en mijn eerdere miskraam met 6 weken zou gaan krijgen. Vol verwachting ging ik samen met mijn moeder en mijn man naar het ziekenhuis. Daar kregen wij te horen dat er geen kloppend hartje te zien was. Er was een hele kleine kans dat ik nog niet zo ver in de zwangerschap was als dat ik dacht, maar gezien mijn vroege zwangerschapsverschijnselen had de gynaecologe daar een hard hoofd in. Ik zou een week later weer een echo krijgen en dan zouden we zien of er inmiddels wel een kloppend hartje was.

En dan kan je gaan….ik was helemaal lamgeslagen! Van alles gaat er door je heen, ongeloof, teleurstelling, verdriet, maar vooral boosheid, heel veel boosheid. Wat was ik kwaad! Waarom ging het weer niet goed? Waarom mocht ik geen moeder worden, waarom? De volgende dag ben ik als een dolle mijn huis gaan schoonmaken en de tuin gaan doen. Niets kon mij meer schelen, ook mijn eigen leven niet. Als ik van de trap zou vallen met mijn stofzuiger nou en! Het kindje was toch al dood! 3 dagen ben ik alleen maar boos geweest, maar toen kwam er toch weer een sprankje hoop. Ik had namelijk nog steeds zwangerschapsverschijnselen. Wat als het kindje nog zou leven? Ik voelde mij schuldig naar mijn kindje toe en wilde mijn aandacht op iets positiefs richten. Ik besloot verder te gaan met de babykamer. Het schilderen gaf mij afleiding.

5 dagen na mijn echo begon ik weer bloed te verliezen. Mijn droom spatte uiteen, de grond zakte onder mijn voeten weg. Het bloeden werd erger en erger. Ik kon niet van de wc af, want het hield maar niet op met bloeden. Mijn man belde de dokterspost (het was zaterdag) en een dokter zou langs komen. Met hem werd er afgesproken dat ik eind van de middag naar het ziekenhuis zou gaan om te kijken voor de zekerheid. Maar na een half uur werd ik door hem teruggebeld met de mededeling dat ik acuut naar het ziekenhuis moest. Jeetje wat een paniek! We hadden geen auto tot onze beschikking en moesten wachten op mijn moeder. Van alles speelt er door je hoofd; moet ik iets meenemen naar het ziekenhuis? Moet ik daar blijven of niet? Zo goed als het kon pakte ik een tasje in met een shirt, legging, schone onderbroeken en toiletspullen. Ik propte handdoeken in mijn broek, nam badlakens mee om de autostoelen te beschermen en zo vertrokken we naar het ziekenhuis. Wat voelde ik mij vies, ellendig en doodongelukkig.

Zo goed als ik kon liep ik door het ziekenhuis naar de afdeling waar ik wezen moest . Ik werd onderzocht. Daar lig je dan met je benen wijd, bloedend en wel. De verdere details zal ik jullie maar besparen, je kan zelf wel bedenken hoe het daar geweest moet zijn. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn man! Voor altijd staat deze dag in mijn geheugen gegrift. Ik heb er een lichte trauma aan overgehouden. Iedere keer als ik een heftige menstruatie heb of de kleur rood zie, roept dit associaties bij mij op. Dan moet ik denken aan die dag, moet ik denken aan mijn miskramen.

Als tastbare herinnering aan ons 2e kindje had ik de echofoto’s . Ook had ik felicitatie-kaarten en een pyjamaatje gekregen van mensen in mijn omgeving. Ik had ‘niets’ om te begraven. Het weefsel dat ik opgevangen en meegenomen had naar het ziekenhuis, heb ik daar achtergelaten voor onderzoek. Bij 6 weken zwangerschap zou ons kindje zo groot zijn geweest als een rijstkorrel , dus die keuze was voor mij toen gemakkelijk. Ik bedacht mij sarcastisch er viel toch niet veel te begraven!

Precies 7 maanden na mijn 1e miskraam, op 25 -07- ’09 hadden wij ons 2e kindje verloren.
Uit onderzoek van het weefsel bleek dat er geen bijzonderheden waren gevonden. Na je 40e eindigt 1 op de 3 zwangerschappen in een miskraam. Ik had gewoon 2 keer deze pech gehad.
Daarna kreeg ik nog 5 miskramen die bij de innesteling al misgingen, maar hier vertel ik over in deel 2 van deze blog ‘Na een miskraam sta je dubbel met lege handen’.
Jozette Ederveen.

note: In overleg met Jozette is de blog die ze heeft geschreven in twee delen. morgen zal deel 2 (Na een miskraam sta je dubbel met lege handen) gepubliceerd worden.
Indien u na het lezen van deze blog een reactie wilt plaatsen kan dat indien gewenst ook anoniem in het reactie veld hieronder.