Ik ben bang

Na heel veel positieve blogs moet het er dan toch een keer van komen dat ook ik in zak en as zit. Dat ik het even niet meer zie zitten en dat ik bang ben voor de verdere ICSI-behandeling(en) en de afloop. Ik ga er voor de volle 200% voor, en we zijn vaak zo sterk, maar ik merk dat de hormonen het nu soms van me winnen. Herkennen meiden met ICSI-ervaringen dit?

Vorige behandeling kregen we niet eens een punctie. Toen kapten ze het na echo 3 af. Ik heb echt een hele nare herinnering aan dat moment. We waren al vanaf oktober 2011 bezig in het ziekenhuis, in één ruk, iedere week ziekenhuis, onderzoek. 23 februari toen met ICSI gestart en 6 april het nieuws: 'Te weinig grote eitjes voor een punctie.' Dat moment, in die kamer, dat vergeet ik nooit meer. Was toen zo verdrietig, we wilden zo graag door, maar het mocht op dat moment niet meer. Ik ben achteraf blij, want nu hebben we een volle nieuwe kans, maar dat gevoel wat ik toen had... Pff, dat zal terugkomen als ik volgende week maandag naar het ziekenhuis moet voor echo en FM 1. Zo spannend. Ik hoop zo dat mijn eitjes goed groeien! Spuit nu vandaag voor de 4e dag met Gonal F, dus dit weekend zouden ze al een eindje op weg moeten zijn.

Ik merk aan mezelf dat de hormonen echt werken, door Lucrin had ik veel hoofdpijn en de Gonal F geeft me stemmingswisselingen. Ik voel me soms heel verdrietig, slap, geen zin in dingen. Zo herken ik mezelf helemaal niet. Gelukki heb ik een hele lieve man. Hij kwam vrijdag thuis met een hele grote bos rozen, mijn lievelingsdrankje en een tas vol boodschappen. Heeft een heerlijk diner voor me gemaakt, en heeft zoveel lieve woorden gezegd. Dat heeft me zo goed gedaan. Hij voelt zich erg machteloos. Vorige week werd ik 's nachts wakker, hij lag te huilen. Ik ging die avond met 2 aspirines naar bed vanwege de hoofdpijn. Daar kan hij niet tegen, dat ik moet 'lijden' terwijl het 'zijn' fout is. Zo ziet hij het. Maar we gaan er samen voor en ik wil alleen met HEM een kindje, dus het is ook 'mijn' probleem nu. Maar we komen hier sterker uit, nu al. Onze band is echt nog sterker geworden. Hopen dat we ooit zwanger mogen worden! Heel gek dat we begin september weten of de behandeling gelukt is (als we dit keer verder komen dan de punctie).

Morgen worden we om 9.30 uur in Nijmegen verwacht, in het Radboud Ziekenhuis. Dan krijgen we een erfelijkheidsadvies, naar aanleiding van de oorzaak van mijn man. Ik ben ook best bang, want het aantal zaadcellen is echt heel laag. Steeds die knagende vraag: 'wat als er echt te weinig zijn om embryo's te maken?' Binnen twee weken heb ik een antwoord op die vraag. Het is spannend.

Lieve meiden, ik ga ervoor en zet nu de knop weer om. Van verdrietig naar strijdvaardig en sterk.

Liefs,
Claudia