Een last viel van mijn schouders...

Lieve meiden,

Dan is het nu eens tijd voor een heel luchtige blog van mijn kant. Wat een last is er van mijn schouders gevallen nu ik weet waar ik aan toe ben. Ik heb mezelf echt voorgenomen om deze ronde niet te letten op wat ik voel, want je lichaam kan je toch stiekem enorm voor de gek houden. Veel symptomen die ik had heb ik nu nog steeds, terwijl ik afgelopen zondag (dag 40) ongesteld ben geworden. Al mijn zogenaamde zwangerschapskwaaltjes verzon ik niet, ik voelde ze echt. En dus wil ik daar niet meer op vertrouwen. Ronde drie, ik wacht gewoon netjes tot dag veertig en pas op dag 41 ga ik een test in huis halen, mocht ik dan nog niet ongesteld zijn geworden. En nu: heerlijk genieten van al het leuks en mezelf niet teveel focussen op het zwanger worden.

Gister wel een ontzettend lieve actie van mijn lieve vriendje. Ik zit op het toilet en schreeuw naar beneden ‘YES! Eindelijk ongesteld!’, waarop hij echt – oprecht – heel erg teleurgesteld reageerde. Hij vond het zichtbaar jammer dat het nog niet was gelukt en begreep mijn vreugdedans dan ook niet helemaal. Bevestigt nog maar eens dat ook hij deze wens duidelijk heeft. Soms ben ik daar wel eens bang voor. Ik heb er namelijk nooit een geheim van gemaakt dat ik van kindjes houd. Ik wilde voor mezelf aan een aantal voorwaarden voldaan hebben voordat we aan onze kinderwens zouden beginnen. Een koophuis, een vaste baan, een goed inkomen en een goede (financiële) basis. Daar hebben we nu aan voldaan, dus de tijd is dan ook rijp, en we willen het ontzettend graag. Dat is natuurlijk het belangrijkste. Maar ik ben best bang dat mensen misschien straks gaan denken dat ik hem gepusht heb of zo, terwijl dat absoluut niet is. Juist omdat ze weten dat ik het zo graag wil. Snappen jullie mijn gevoel een beetje? Niet dat dat gevoel overheerst hoor, maar het speelt soms wel een beetje mee. En dan denk ik vervolgens ‘mensen die daar dan ook maar één negatieve opmerking over plaatsen, gunnen het ons niet en die laat ik dan ook maar links liggen’. Want zo is het: ik ben 25, hij is 27, we zijn volwassen en niemand heeft verder wat met onze keuzes te maken. Veel mensen hoor ik al zeggen ‘Ach, jullie zijn nog zo jong, hij is net klaar met zijn universitaire opleiding, waarom wachten jullie niet nog een paar jaartjes?’. Ik laat het maar! Zeker weten dat veel mensen ontzettend blij voor ons zijn, en dat zijn de echte vrienden.

Wat nog wel wat verwarrend is, is de periode dat ik nu vruchtbaar ben… Consequentie? Gewoon heerlijk genieten van alles, en dus vanaf dag 10 tot en met dag 30 om de dag sexen. Dat is dus geen straf haha! We zullen het zien, ik heb jullie nu weer bijgepraat, ik ben ontzettend opgelucht dat ik nu weet waar ik aan toe zit. Dag 2 is het vandaag alweer, de tijd vliegt. Wel een beetje jammer dat ik nu pas rond 9 maart kan testen! Maar goed, geduld is een schone zaak. En mijn vriendje riep steeds dat hij dacht dat het in maart zou lukken. Het zou super zijn als we het in maart zouden weten, (rond de 8^e), want dan zijn we exact drie jaar samen.

Lieve meisjes, ik ga weer even verder met mijn dagelijkse werkzaamheden, tot schrijfs!

Liefs,
Claudia