De test, deel 1
De test.
Nog een paar dagen wachten. Dat was de afspraak.
Gelukkig plas ik meestal alleen en zijn er geen getuigen van mijn enorme spilzucht aan zwangerschapstestjes. De enige moeilijkheid is het wegmoffelen van de onwelriekende stokjes. In mijn tas, ingerold in wc-papier, tussen de kussens van de bank (haastklusje) of onder de beschimmelde resten van wat ooit een koffiefilter geweest was (wie wat bewaart die heeft wat) in de groenbak.
Gelukkig plas ik meestal alleen en zijn er geen getuigen van mijn enorme spilzucht aan zwangerschapstestjes. De enige moeilijkheid is het wegmoffelen van de onwelriekende stokjes. In mijn tas, ingerold in wc-papier, tussen de kussens van de bank (haastklusje) of onder de beschimmelde resten van wat ooit een koffiefilter geweest was (wie wat bewaart die heeft wat) in de groenbak.
De meest briljante vondst bleek achteraf toch niet zo’n succes. Ik had bedacht om het zoveelste negatieve staafje op het werk tussen de afgekloven boterhammen in de prullenbak in mijn lokaal te gooien. Niemand die daar ooit achter komt…
Tenzij je je leerlingen alleen laat in het lokaal, natuurlijk.
Tenzij je je leerlingen alleen laat in het lokaal, natuurlijk.
Bij terugkomst bleek dan ook dat ze het weldegelijk gevonden hadden en het tot mijn grote schrik gebruikten bij het uitvoeren van een toneelstukje!
Wat voor deze beginnende pubers pleitte en voor alle ouders met kinderen in deze leeftijd een geruststelling moet zijn, was dat de zwangerschapstest niet als dusdanig herkend en gebruikt werd, maar een geheel nieuwe functie gekregen had. Namelijk die van een futuristische telefoon annex opstraal-apparaat (net als captain Kirk in Star Trek deed, hoewel ik vermoed, gezien zijn reputatie, dat James T. wel geweten zou hebben wat het voorwerp daadwerkelijk was). Al pratend in het plasstrookje hadden ze de grootste lol. Ophangen geschiedde door het dopje er weer op te doen en opstralen door op het minnetje te drukken.
Wat voor deze beginnende pubers pleitte en voor alle ouders met kinderen in deze leeftijd een geruststelling moet zijn, was dat de zwangerschapstest niet als dusdanig herkend en gebruikt werd, maar een geheel nieuwe functie gekregen had. Namelijk die van een futuristische telefoon annex opstraal-apparaat (net als captain Kirk in Star Trek deed, hoewel ik vermoed, gezien zijn reputatie, dat James T. wel geweten zou hebben wat het voorwerp daadwerkelijk was). Al pratend in het plasstrookje hadden ze de grootste lol. Ophangen geschiedde door het dopje er weer op te doen en opstralen door op het minnetje te drukken.
Ik was stiekem al lang blij dat ze er de koffie niet mee roerden.
Na snel een einde aan de culturele uitspatting van mijn leerlingen gemaakt te hebben wist ik het testje weg te moffelen. Opgelucht ademhalend en de leerling op het hart drukkend dat ze voor het eten toch echt eerst hun handen even moeten wassen (mijn lokaal is zo’n stofnest), kon ik mijn les verder afronden.
Dan denk je misschien dat dit het einde van de hele ellende was, maar nee. Een collega wandelde binnen en trof het door mij toch niet zo handig weggemoffelde ding op de grond voor mijn bureau aan. Na samen een kleine 10 minuten gespeculeerd te hebben over de ontaarde leerling van wie dit ding dan wel zou moeten zijn, kwamen we tot het besluit geen slapende honden wakker te maken. Tenslotte was de test negatief.
De test verdween, opnieuw, in de prullenbak.
Gezamenlijk wandelden wij naar de docentenkamer voor een boterham en een kop thee. Alwaar het voorval luidkeels door mijn collega met een tiental andere collega’s werd besproken en de vingerwijzingen naar bepaalde leerlingen niet van de lucht waren. Ik denk dat het voor zich spreekt dat ik enkele weken later de wildste geruchten over zwangere leerlingen de rondte hoorde doen. Uiteraard was hier niets van waar. Wij hebben hele brave leerlingen. De docenten zijn echter wat minder nozel.
De afspraak die ik dus met mezelf had gemaakt na dit beschamende voorval, was dat ik niet meer zo overhaast mocht testen. Nog een paar dagen wachten, dus. Of toch niet?
De test verdween, opnieuw, in de prullenbak.
Gezamenlijk wandelden wij naar de docentenkamer voor een boterham en een kop thee. Alwaar het voorval luidkeels door mijn collega met een tiental andere collega’s werd besproken en de vingerwijzingen naar bepaalde leerlingen niet van de lucht waren. Ik denk dat het voor zich spreekt dat ik enkele weken later de wildste geruchten over zwangere leerlingen de rondte hoorde doen. Uiteraard was hier niets van waar. Wij hebben hele brave leerlingen. De docenten zijn echter wat minder nozel.
De afspraak die ik dus met mezelf had gemaakt na dit beschamende voorval, was dat ik niet meer zo overhaast mocht testen. Nog een paar dagen wachten, dus. Of toch niet?
reacties (0)