Nu wordt het leuk

Je eerste kindje is toch anders dan de tweede, of in ons geval de tweede en de derde. Na de komst van je eerste lijkt het wel alsof de wereld 180 graden draait. Hoe geweldig mooi en bijzonder het ouderschap ook is, niemand kan je hier goed op voorbereiden. Ineens ben je moeder en dat veranderd ALLES! Natuurlijk ben je nog de persoon die je daarvoor was, natuurlijk is je partner nog dezelfde, is je huwelijk nog wat het was, het huis waar je in woont veranderd niet, je vrienden zijn nog steeds je vrienden...
En toch... Toch is het anders.
Het draait immers niet meer om jou, de wereld draait nu om dat kleine guppie dat daar in dat wiegje ligt. Hoe goed je jezelf ook op het ouderschap hebt voorbereid, niemand kan je voorbereiden op dat gevoel. 
Tenminste, zo heb ik het destijds ervaren.

De komst van de tweede brengt minder een shock met zich mee. Je weet inmiddels wat je verwachten kunt. Je kent het gevoel al. Natuurlijk is het nog steeds bijzonder, maar het is toch anders dan bij die eerste.
Ik vergelijk het een beetje met een eerste, echte, verliefdheid. Bij je eerst verliefdheid weet je half niet wat je overkomt zo heftig zijn je gevoelens. Bij een verliefdheid die daarna komt kan je het allemaal een beetje beter plaatsen omdat je het al een keer hebt meegemaakt. 

Zo voelde het met de komst van N en F ook. Ik heb niet meer de 180 graden draai van de aarde meegemaakt en ook de heftige verliefdheid bleef uit. Natuurlijk was en ben ik nog steeds stapel en stapel gek op deze mannetjes, maar het gevoel dat ik wel in deze kinderen kan verdrinken is er, in tegenstelling tot wat ik bij C wel had, nu niet. 
En dat maakte mij een beetje aan het twijfelen. Ik had die gevoelens van C. verwacht, maar die bleven uit. Is wat ik nu voelde na de komst van deze jongens wel normaal?

Misschien komt dit wel omdat ze met zijn tweeën voor zo'n enorme vraag bij mij en Lieve hebben neergelegd dat het echte genieten de eerste maanden uitbleef. Misschien kwam het ook wel omdat ik nog een kleine meid had rond lopen die ook haar aandacht nodig had en dat volledig opgaan in deze kindjes niet mogelijk was.

Natuurlijk waren er momenten dat ik bijna perfect gelukkig was, maar die leken (en het is moeilijk te bepalen of het echt zo was) veel minder voor te komen dan bij C. en ze duurden ook nog eens veel te kort. Het lekker in bed uren knuffelen met een baby was niet mogelijk. Ik werd steeds veel te snel weer meegezogen in de hectiek die twee baby's en een peuter met zich mee brengt.
Probeer op die momenten maar eens boven een wiegje te staan zwijmelen  over hoe mooi en lief je kindje is terwijl de andere baby hartverscheurend ligt te huilen en je peuter van 2,5 net op dat moment besluit om op de bank te klimmen om er vervolgens weer keihard van af te vallen.

Er zijn echt momenten geweest dat ik dacht 'Ik wordt hartstikke gek!'

Ik begrijp ook half niet dat mensen kunnen zeggen na de komst van een (2) kind(en)  'Geniet er van!'
Hoeveel van jullie moeders hebben er nou echt alleen maar van kunnen genieten? En was dit bij de eerste niet meer het geval dan bij de tweede of misschien ook wel de derde? 

De eerste 6 maanden zijn als een soort van vermoeide waas aan Lieve en mij voorbij getrokken. We hebben 3 prachtige kinderen, maar te weinig tijd en energie om er van te genieten. Op momenten dat ik me echt 'overvraagd' voelde  en op het punt van omvallen stond vergat ik wel eens hoe leuk het hebben van 3 prachtige kindjes eigenlijk is. 

Vandaag zijn we precies 6 maanden verder en ik merk dat het allemaal wat makkelijker is geworden. Nog steeds zijn er wel eens momenten dat ik half van voren niet weet dat ik van achteren leef, maar deze momenten worden schaarser.
De jongens worden rustiger en lijken zichzelf wat beter staande te kunnen houden in de wereld buiten mijn buik. Er wordt meer gelachen, gespeeld en er is meer aandacht voor de wereld om hen heen. Wat ik misschien nog wel het leukste vind is dat er ook aandacht is voor elkaar en voor C. 
Op dat soort momenten is de 'twijfel' of één kindje niet veel beter is dan drie weg en denk ik: 'Zie je wel, nu wordt het leuk!'