En nu is het klaar!

Na maanden rondjes te hebben gelopen met een huilende F. in de kinderwagen, in de draagzak, op de arm... was het genoeg. Wij waren op!
F. is een kindje dat de afgelopen 4 maanden heel veel heeft gehuild. Er zijn drie weken voorbij gegaan waarin hij elk moment dat hij wakker was alleen maar huilde. 
Eigenlijk is het gewoon een huilbaby. Hij huilt met gemak meer dan 3 uur op een dag en dat voor een langere periode dus hij heeft de 'stikker' huilbaby verdiend. Er lijkt geen fysieke oorzaak te zijn voor het huilen. Wat het vaak volledig overstuur huilen ook veroorzaakt, wij weten het niet. Wat we ook deden vaak was hij maar moeilijk te troosten. Het enige wat nog een beetje hielp was hem ronddragen in de draagzak. Dus dat deden we, uren, dagen, weken, maanden... 

Het brak ons op. Op avonden dat ik alleen thuis was omdat Lieve op het werk was kwam ik er soms niet aan toe om N. te voeden. F. huilde zichzelf zo overstuur dat ik een voeding moest onderbreken om te troosten of ik kreeg het voeden helemaal niet voor elkaar omdat ik zo veel stress had van het huilen dat de borstvoeding niet liep. Dus dan zat ik te kolven met een snikkende F. in de draagzak om mijn nek en een verdrietige N. in de wipper omdat hij toch veel liever aan de borst lag dan een flesje kreeg.
Eerlijk is eerlijk, mijn twee andere kinderen, zowel N. als C. hebben de afgelopen maanden flink in moeten leveren door het gehuil van F.

Hoe Lieve het, in combinatie met haar volledige baan, heeft volgehouden zal ik nooit weten. Ik verdenk haar op wat slaapjes op haar toetsenbord of ze moet genoeg aan wat water en zonlicht hebben gehad...

En dan gebeurt er iets heel raars. Hoewel je rationeel heel goed weet dat F. er niets aan kan doen ga je het hem kwalijk nemen.
Na maanden van nachten waarin we 3 a 4 uur (en soms ook veel minder) verspreid over de nacht geslapen hebben wordt je denken steeds minder helder. Als je dan weer met een huilende F. op de arm midden in de nacht in de huiskamer staat te bidden dat hij de twee andere kinderen niet wakker huilt begint er iets te knagen in je.
Ik ben zo boos geweest op de situatie. 
Ik deed alles, ik probeerde van alles, ik deed zo mijn best maar het wilde en lukte maar niet met dit jongetje.

Gelukkig kunnen Lieve en ik heel erg goed over dit soort gevoelens praten. Ik ben daar enorm dankbaar voor. Want hoe zeer ik mezelf ook denk te kennen, deze gevoelens verbaasden me en ik was er bepaald niet trots op.
Ik was zo blij te horen dat Lieve ze herkende en ook had.

Laten huilen is iets wat Lieve en ik bij C. nooit hebben gedaan. Bij N. en F. was dat niet anders. Maar na 4 maanden was het op. Lieve had weer een hele nacht met F. in de huiskamer rondjes gelopen en kwam om 6 uur huilend de slaapkamer binnen met de worden 'Ik kan echt niet meer'. 
Lieve huilt zelden tot nooit. 
Toen was het klaar!
Ik heb de kinderwagenbak en de babyfoon gepakt en F. apart gelegd en laten huilen.
Het was geheel tegen mijn principes in maar ik had geen andere optie meer. Alles hebben we geprobeerd maar F. hielpen we er niet mee. Wij waren helemaal gesloopt en daar werden we geen betere ouders van.

Hoelang F. die morgen heeft gehuild weet ik niet. We zijn allebei als een blok in slaap gevallen.
De dag erop hebben we het campingbedje opgemaakt en F. daar 's avonds of 's nachts naar toe gebracht als hij weer ontroostbaar leek te zijn. Dan kreeg hij daar de gelegenheid om te huilen en in slaap te vallen en dan haalde ik als hij wakker werd voor een voeding weer op en stopte hem daarna weer in zijn eigen bedje op onze kamer
En gek genoeg duurde dat huilen helemaal niet zo lang. Binnen een dag ging het al zo veel beter. F. viel beter in slaap, sliep beter en langer, sliep ook overdag meer en beter, huilde veel minder en was veel vrolijker.
We doen dit nu een week en we herkennen de 'oude F.' amper terug. Het campingbedje staat er nog, maar hij heeft er in totaal maar 3 keer ingelegen.

Op het moment dat Lieve en ik zeiden 'En nu is het klaar!' veranderde alles.