Last (wo)man standing

Dat soms alles tegelijk komt wisten we al, maar de afgelopen 24 uur sloegen alles.
Donderdagavond hoorde ik Camille een beetje typisch hoesten in bed. Ik vertrouwde het niet helemaal en toen ik eenmaal binnen in haar kamertje stond met een glaasje water bleek dat het arme kind haar hele maaginhoud door haar bed had verspreid. Dus de zieke kabouter onder de douche, bed afgehaald, kleding uitgespoeld, vloer gedweild, kleed schoongepoetst en de eerste was aangezet.
Ondertussen begon mijn buik ook tegen mij te mopperen maar gelukkig bleef mijn maaltijd van die avond zitten waar hij zat (we hadden, om het geheel wat feestelijker te maken eieren gegeten).
Na een nacht Disneyfilms op Netflix bleef de maag van Camille om 4 uur rustig en het arme kind viel eindelijk in slaap. De volgende dag zat ik met berg was en een hangerige peuter, maar verder was alles weer als vanouds.

Tot 2 uur die nacht... Toen begon N. met overgeven. Het kereltje was zo misselijk en ziek. Zieliger kan een kind niet zijn! Om 4 uur zei Lieve 'ik voel me niet zo goed' en die keerde zichzelf binnenstebuiten boven het toilet. Ondertussen liep ik met een spugende N. op de arm haar vochtige washandjes aan te reiken. Dit is de hele nacht zo doorgegaan en om 9 uur melde F. zich door zijn hele bed inclusief zichzelf onder te spugen. Jeetje! Wat hadden Lieve en de jongens het te pakken!
N. heeft 15 uur geen voeding binnen gehouden. Ik heb getwijfeld of ik een arts moest gaan bellen omdat de plasluiers ook uitbleven. Op een gegeven moment had ik geen schoon shirtje meer in de kast. Ik heb mezelf en de jongens, voor mijn gevoel, wel 10x omgekleed. De wasmachine draaide overuren en nog lag er een berg zure kleding, handdoeken en beddengoed voor de machine. Ondertussen lag Lieve beroerd op de bank, te slap om op haar benen te staan.

Ik stond er alleen voor.
Ik was letterlijk 'the last (wo)man standing'.

Het spugen ging maar door! Om 23.00 werd het eindelijk rustig. De jongens en Lieve sliepen en ik ben kompleet opgebrand mijn bed in gedoken. Of ik het nou ook heb gehad en er donderdagavond genadig ben afgekomen of ik heel veel geluk heb en het helemaal niet krijg of gewoon binnenkort toch nog aan de beurt ben weet ik niet. Ik ben, denk ik alleen van de gedachte, al twee dagen misselijk. Gelukkig lijkt iedereen nu aan de beterende hand. De jongens zijn nog wat mopperig en koortsig, maar dat is niets wat Lieve en ik, sámen, niet kunnen handelen.