Voor alles een eerste keer

“Het gaat zo snel” een cliché dat je veel van, vaak mensen met kinderen, hoort. En het is waar. De tijd gaat snel als je kinderen hebt. Helemaal de eerste maanden van zo'n nieuw leventje lijkt jouw leven als moeder wel in ‘fast forward’ te staan. Bij één kindje is dit al zo, maar na het krijgen van een tweeling lijkt het helemaal het geval.
Vandaar dat mijn laatste blogje al weer maanden geleden geschreven is. De plannen voor het schrijven van een nieuwe blog liggen er al weken, maar de tijd ontbreekt.

Inmiddels is, voor de jongens, de eerste Sinterklaas, de eerste kerst en de eerste jaarwisseling al weer achter de rug. Het waren bijzondere feestdagen die we voornamelijk in kleine kring, met directe familie, hebben gevierd. Met als hoogtepunt oud en nieuw, met een zieke Camille, twee huilende baby's en waarbij Lieve en ik het liefst om 23.00 al naar bed waren gegaan. Onze feestneuzentijd ligt inmiddels ver achter ons, zo lijkt het.

De eerste winter loopt op zijn eind en hopelijk breekt snel de eerste lente aan en laten we het koude weer achter ons. Ik kijk er naar uit om lekker met de bakfiets en de kindjes op pad te kunnen. Dat vind ik wel het bijzondere aan moeder zijn, je verheugd je op zulke kleine en simpele dingen als kunnen fietsen met je kinderen.
De eerste kledingmaatjes liggen al een tijdje in de ‘te klein bak’. N. en F. groeien goed en het consultatiebureau is heel tevreden. Wij zijn verbaast en trots dat dit allemaal op, nog steeds, volledige borstvoeding lukt.

De eerste prikken zijn gelukkig ook achter de rug. N. was ziek van de eerste prikken. Gelukkig knapte hij weer snel op. De tweede prik moest in verband met de waterpokken even wachten. Daarmee hebben de jongens, net als C. ook de eerste kinderziekte gehad. Wat akelig om je kindjes onder die gemene jeukende blaasjes te zien. Gelukkig zijn ze er, alle drie, goed doorheen gekomen, maar voor de jongens betekend het waarschijnlijk dat ze het ooit nog krijgen omdat ze jonger dan een jaar waren toen ze de waterpokken kregen.
De eerste paracetamolletjes zijn uitgedeeld. Alle drie hadden ze, zo’n beetje tegelijk, flink de griep. Helaas waren Lieve en ik ook ongeveer tegelijk ziek dus het was twee weken lang flink doorbijten hier in huis. Nog hebben we te maken met het staartje van dit virusje. Iedereen loopt nog met een flinke snotneus. Zoals mijn vorige blogje misschien al deed vermoeden was dat best wel een beetje pittig.

Ik ben weer voor het eerst gaan zwemmen met C. Dat was even een momentje omdat de jongens samen best bewerkelijk zijn en tijd voor leuke dingen met C. soms moeilijk te vinden is. We, en vooral ik, moeten hier gewoon tijd maken. Zwemmen vind C. echt geweldig. Dus ik heb ergens diep uit het stof mijn oude badpak opgedoken en deze voor het eerst in 10 jaar aangedaan. Ik moet nog even wennen aan mijn, nieuw verworven, tijgerpatroon op mijn buik. Verder heb ik qua figuur niets te klagen. Ik kan inmiddels al weer aardig wat weken in mijn oude kleding. Wel maak ik me wat zorgen over de diastase die ik nog heb. Ik kan een hand tussen mijn buikspieren steken. Ik hoop dat dit nog opknapt want op dit moment lijkt het als of ik een maand of 4 zwanger ben (... van een eenling dan hé)

Ik ben ook weer voor het eerst naar college geweest. Of het me lukt is de vraag, maar ik hoop eind dit schooljaar/ begin volgend schooljaar mijn master te halen. Ik denk dat het wel even aanpoten wordt om dat te redden. Maar zodra de jongens mij wat meer gelegenheid geven ga ik weer volledig aan de studie. 
De eerste keer weer gaan werken mag nog even wachten. De fysieke belasting van het zorgen voor C. en de jongens, in combinatie met mijn fysieke beperkingen en het herstel van de keizersnede, valt zo zwaar dat mijn teamleider, bedrijfsarts en het UWV het beter vinden dat ik nog even thuis blijf. Ik vind het goed. Ik moet eerlijk zeggen dat ik naast de zorg van de kinderen niet zo veel meer kan.

Dit was een blogje vol eerste keren. Het is ook de eerste keer dat ik weer even de tijd vond om een blogje te schrijven. Inmiddels is die tijd weer om. F. huilt, C. is wakker, N. heeft honger.
De plicht roept.
Hopelijk tot snel!