Ik ben oer!

Ik ben oer! Tenminste... volgens Lieve ben ik oer.
Ik geef de jongens volledige borstvoeding, nou ja, dat poog ik te doen. Ik kan de twee mannen maar met moeite bijhouden. Vooral F. lijkt permanente honger te hebben.
Omdat ik het erg lastig vind om beide heren tegelijk, zonder hulp, aan te leggen en aangelegd te houden voed ik ze momenteel om en om. Met als resultaat dat er momenten op de dag zijn dat ik alleen maar aan het voeden ben.
Heb ik F. net van de borst dan meld N. zich, die valt dan aan de borst in slaap en F. wordt weer wakker en wil weer verder eten… En zo kan het uren doorgaan.
Ik loop zo’n beetje permanent met een borst uit mijn bh, met de spuugvlekken in mijn nek en met de natte plekken van de borstvoeding in mijn shirt rond. Ik ben op dit moment nog geen schim van mijn normale, verzorgde, ik.
Bij C. kon ik eigenlijk alleen maar liggend voeden. De jongens kan ik inmiddels zo’n beetje in elke houding aanleggen met als toppunt dat ik van de week met F. aan de borst in een pan stond te roeren. Ik denk dat als ik nog even verder oefen ik het hele huishouden, al voedende, kan doen.
Ik lijk soms wel zo'n vrouw in Afrika die met een kind aan de borst op het land staat te werken. Ik heb bewondering hoe zeer het moederschap in andere culturen, vaak noodgedwongen, gecombineerd wordt met allerlei andere werkzaamheden. Nu stel ik vast dat ik zelf geen andere keus heb dit ook te doen. 
De luxe van het uitgebreid 'rondtrutten' met één baby is bij een tweeling en een peuter van twee weg. En dit is niet erg... 
Ik weet dat borstvoeding investeren is, dat borstvoeding geven aan een tweeling een uitdaging is en dat het, naar mate de jongens ouder worden, makkelijker wordt. Toch kan ik niet wachten totdat beide heren zelf hun boterhammen kunnen smeren. Ik sla over een paar jaar, met liefde, dagelijks een paar broden in.
Want oer of niet… Ik ben niet enkel en alleen een voedselbron.