Gelukkig sta ik niet in jullie schoenen...

Onze jongens zijn al weer twee weken oud. En hoewel ik nog weet van de periode na de komst van C. hoe zeer de tijd voorbij kan vliegen sta ik er, ook dit keer, weer versteld van hoe snel alles voorbij gaat. In dit tempo zijn ze achttien voordat ik er erg in heb!

We zijn na de keizersnede nog 5 dagen in het ziekenhuis gebleven. Dit had te maken met mijn herstel en het wat geel zien van beide heren. Toen we zo ver waren om naar huis te gaan waren we er ook echt aan toe.

Thuis kregen we de hulp van een super gezellige kraamverzorgster en een stagiaire. We hebben hele leuke kraamdagen gehad.
We konden nog wat extra kraamzorg krijgen, maar na vijf dagen ziekenhuisopname en daarna nog vijf dagen kraamzorg wilden we graag weer zelf voor onze jongens, kleine meid en huishouden zorgen.

Helaas kreeg ik een flinke blaasontsteking en ik ben daar best wel ziek van geweest. Ik begin me nu wat beter te voelen en ben weer een beetje op de been. Het herstel gaat niet bepaald vlot. Nu wisten we dat het herstel bij mij wat meer tijd nodig zou hebben, helemaal na een tweelingzwangerschap van 38 weken, maar dit valt me toch wel een beetje tegen.

Lieve heeft zich de benen uit haar lijf gelopen met een zieke vrouw, een ‘ik ben twee, dus ik zeg nee’ tweejarige en een pasgeboren tweeling.
Gelukkig kan ik inmiddels een beetje bijspringen, want ons vertrouwen dat we dit samen gaan redden was gebaseerd op mijn deelname aan dit geheel.

Het verloopt zo nu en dan wat hectisch hier in huis. Vooral als alle drie de kinderen tegelijk iets nodig hebben. Je komt echt, letterlijk, handen te kort. Het is soms ‘survival of the fittest’ hier in huis en laat ik heel eerlijk zijn, de fitste, dan ben ik niet… haha!
Gelukkig kunnen Lieve en ik van de meeste situaties de humor wel inzien en genieten we echt volop van onze twee mannetjes. Ook van ons oudste dametje zien we weer zo veel nieuwe, leuke en lieve dingen nu ze een ‘grote zus’ is geworden.
Ik merk dat Lieve en ik er steeds meer handigheid in krijgen en ook hierin op elkaar ingespeeld raken.

N. en F. krijgen (bijna) volledige borstvoeding. Omdat ik ziek ben geweest was mijn productie nog niet helemaal voldoende, maar inmiddels ben ik aardig bij.
Er zijn momenten dat ik het idee heb dat ik permanent aan het voeden of aan het kolven ben. Zo nu en dan lukt het me om, zonder hulp van Lieve, beide mannen tegelijk aan te leggen, maar vooral F. heeft wat moeite met aanhappen en ik heb beide handen nodig om hem goed op de borst te krijgen en te houden. N. dan aanleggen of er voor zorgen dat hij goed blijft liggen is echt een kunst.
Ook vallen beide heren steeds aan de borst in slaap. Ze drinken een paar slokjes en vallen in slaap, worden wakker, drinken een paar slokjes en slapen weer verder.
Als ik niet oplet ben ik twee uur bezig met beide voeden en dan komt een half uur / een uur later de eerste weer voor de volgende voeding.
Overdag is dat al best pittig, maar ’s nachts…

Zoals ik al schreef, de tijd gaat snel. Over een paar weken valt er een voeding weg, gaat F. misschien wel drie uur achter elkaar slapen in plaats van maar anderhalf en drinkt N. wat meer door aan de borst en valt niet meer om de vier slokken in slaap… Aan deze hectische, eerste, periode komt een eind.
Die gedachte is fijn en tegelijk ook een beetje triest, want wat is geweest komt niet meer terug.

Natuurlijk is ons leven na de komst van de jongens hectisch, druk, heftig en slapen we niet veel. Maar we zijn tegelijk ook zo blij, zo trots, zo gelukkig en we voelen ons zo gezegend met ons gezinnetje.
Het is dan ook wel een beetje kwetsend als iemand uit je zeer nabije omgeving opmerkt dat ze blij is ze niet in onze schoenen staat…
Tja, wat moet je daar op zeggen? 
Ik ben dolblij met deze schoenen en zou ze voor geen goud willen ruilen voor een ander paar.