Alles tegelijk

Over Camille en haar ontwikkeling schrijf ik niet zo veel, realiseerde ik me laatst.
Alles gaat doorgaans zo zijn gangetje. Het is een verschrikkelijk pienter meisje, met een vlotte babbel en fysiek is ze wat onhandig te noemen.
Naast dat het het mooiste en liefste meisje is dat ik ken is het ook het blijste kindje in onze omgeving. Ze staat vrolijk op en ze gaat vrolijk naar bed. Slapen doet ze ook geweldig. Meestal ligt ze er niet zo vroeg in, rond half negen ’s avonds en dan slaapt ze tot ongeveer negen uur de volgende ochtend. Eten doet ze ook prima. Ze vindt zo’n beetje alles lekker. Het enige waar ik haar geen plezier mee doe is rijst.

We hebben een enorm makkelijk kind en ik weet dat we onze handjes dicht mogen knijpen.

Des te groter is het contrast van de afgelopen dagen. Mijn meisje staat huilend op en gaat huilend naar bed. Om het minste of geringste is ze volledig overstuur. Ik had nog nooit een driftbui van haar gezien, maar ineens was hij er.
Ze wil alleen maar bij één van haar mama’s op schoot hangen en wordt het liefste rondgedragen en als dat niet kan dan is ze verschrikkelijk verdrietig.
Haar humeur switched heen en weer van heel gezellig en vrolijk als ze zich vermaakt en afgeleid wordt naar huilen, schreeuwen en mopperen als er iets gebeurd wat haar niet aan staat.

Sinds kort is ze volledig fobisch voor afvoerputjes. Ineens vind ze het putje in het bad verschrikkelijk eng. Al snel kwam ze er achter dat de gootsteen van de wasbak in de keuken ook een putje heeft en in het wasbakje in de wc zit er ook al één. In de badkamer blijken er zelfs twee te zitten… en buiten heb je zelfs hele grote putten.

Ze is er heel erg mee bezig en een kinderfantasie gaat duidelijk heel ver. Zo had ze zich gisteren in haar hoofdje gehaald dat er een afvoerputje in haar bedje zit. Gevolg is dat ze niet meer in haar bedje wil slapen. Uiteindelijk heb ik haar gisteren maar in mijn eigen bed gelegd. Met bijna 27 weken zwanger van een tweeling kon in onze ruim 12 kilo wegende hummeltje niet meer op de arm ronddragen terwijl ik haar steeds weer liet zien dat alles écht in orde is.

Vandaag ging het niet veel beter. Over het afvoerputje in haar bed heb ik haar niet meer gehoord. Maar het verdriet leek vandaag nog wel erger. De hele dag al huilen, huilen, huilen.
Mama mocht absoluut niet naar haar werk, Camille wilde de hele dag op schoot zitten en als je haar even neerzette leek het wel als of je haar voor altijd zou verlaten.
Vanmiddag wilde ze niet slapen. Lieve was de hele middag op cursus en had aansluitend een avonddienst. Ik was na zo’n dagje met Camille helemaal op. Ik heb het geprobeerd en ik heb doorgezet. Ik ben zelfs even gaan douchen zodat ik het huilen even niet zou horen en in de hoop dat ze wel zou gaan slapen. Maar uiteindelijk heb ik me gewonnen moeten geven. Camille, oververmoeid als ze was, wilde niet naar bed. Haar bedje is duidelijk even geen fijn plekje meer.

Daar zaten we dan op mijn bed kijkend naar Dora the Explorer. Een oververmoeide, zwangere, mama en een oververmoeide, oversture, Camille.
Mooi stel zijn we zo samen.

Ik heb uiteindelijk besloten dat we samen maar beter even de deur uit konden gaan.
Dus na veel huilen omdat mama echt haar schoenen even aan moest trekken en dat dit niet kon met Camille op schoot gingen we de deur uit.
Bij de stoplichten sliep mijn kleine meisje al.
Ik heb maar een uurtje rondgereden, blij dat Camille even sliep en ik even kon zitten. Lekker de radio aan en even de mogelijkheid om mijn gedachten te laten gaan.

Meestal weet ik als mama wel wat ik moet doen. Ik volg mijn gevoel en dat is meestal goed.
Wat ik met dit verdrietige, mopperende, jengelende, huilende, schreeuwende peutertje achterin moest wist ik even niet.
Wat voel je je machteloos op zo’n moment.

De afgelopen weken lijkt het wel als of ze elke dag een beetje veranderd en dingen bij leert.
Haar taalontwikkeling gaat zo razend snel, ook merk ik aan haar dat steeds beter de wereld om haar heen begrijpt. Zo is ze bijvoorbeeld de laatste weken, geheel uit zichzelf bezig met zindelijk worden, herkend ze letters, vormen en cijfers, maakt ze complexe zinnen van meer dan vijf woorden.
Ook lijkt ze heel goed door te hebben dat ze invloed heeft op de situatie, er een stem in heeft en het er ook niet mee eens kan zijn.
Misschien hebben de vier doorkomende hoektandjes er ook wel mee te maken.
Het lijkt wel als of alles tegelijk komt en dat dit haar hoofdje even helemaal in de war maakt.

Toen ik haar vanavond uiteindelijk slapend in haar bedje legde en probeerde de kamer uit te sluipen wist ik niet of ik nu tranen in mijn ogen voelde prikken van pure opluchting omdat ze eindelijk sliep of van pure vermoeidheid omdat ik nu eindelijk zelf kon gaan liggen of dat het bij mij ook even alles tegelijk was.