Erkennen

Wat leven we toch in een mooi land!
Tijdens de zwangerschap en de periode na de komst van Camille heb ik veel geschreven over het lesbisch ouderschap en de rechtspositie van de 'tweede moeder'. Lieve moest Camille adopteren en dat vonden we een vervelende en kostbare situatie. 
We hebben ons twee jaar geleden ingezet om het wetsvoorstel, dat al jaren op de plank van de tweede kamer lag, behandeld en goedgekeurd te krijgen. Na een televisie uitzending van Nieuwsuur, waar Lieve en ik aan meegewerkt hebben, is de bal aan het rollen gekomen. Verschillende oppositiepartijen gingen vragen stellen, de media besteedde een periode veel aandacht aan het onderwerp en inmiddels is het wetsvoorstel behandeld, goedgekeurd, aangenomen en is de wetswijziging per 1 april een feit.
Geweldig! Want dit betekend dat adopteren niet meer nodig is. Lieve kan nu, net als vaders, het kindje of zelf in ons geval de kindjes, erkennen. Hiermee krijgt ze ook het juridisch ouderschap. 
Omdat we getrouwd zijn zou dat niet eens nodig zijn. Tijdens de geboorte aangifte kan ze ook een papier van Stichting donorgegevens overhandigen waarin staat dat we gebruik hebben gemaakt van een onbekende zaaddonor. Maar omdat je dit papier eerst moet opvragen is een afspraakje bij het gemeentehuis voor het opstellen van een akte van erkenning sneller geregeld (en daarbij ook nog eens leuker!)
Dus vandaag naar het gemeentehuis gegaan en een akte van erkenning op laten stellen. Beide een handtekening gezet en we vonden het allebei toch wel een momentje.
Vanaf vandaag is Lieve, voor de geboorte al, net als ik, officieel de moeder van de jongens en dat voelt heel goed!