1 op 13
Wat duurden die 4 weken in aanloop van de 12 weken echo lang. Had het ziekenhuis ook nog eens de afspraak een paar dagen verzet. We hebben de dagen letterlijk afgeteld. Gisteren was het eindelijk zo ver.. We waren allebei al dagen nerveus.We blijven ons gekke dingen in het hoofd halen.
Gelukkig bleek dat niet nodig te zijn. De echo kop werd op mijn buik gezet en meteen kwam er een kindje in beeld wat met twee handjes zwaaide als of het zeggen wilde; 'Maak je geen zorgen mama's, ik ben er nog en met mij gaat het goed!'
We hebben echt een prachtige echo gehad. Van alles heeft ze laten zien. De groei is goed. Alles doet het zoals het het moet doen. Ze heeft ons voor het eerst het hartje laten horen.
De nekplooimeting was ook goed in orde.
De echoscopiste verwerkte alle gegevens in de computer voor de uitslag van de combinatietest.
'Oh, zei ze, ik heb minder goed nieuws voor jullie.'
Dat wilden we niet horen!
Op basis van de nekplooimeting, de leeftijd van Lieve en mijn bloedwaardes hebben we een kans van 1 op 13 dat ons kindje het syndroom van Down heeft.
1 op 13! Je hoopt dat je te horen krijgt dat je op basis van alle gegevens een kans van 1 op 5000 hebt of misschien zelfs nog wel kleiner.
1 op 13. Dat is veel hoger dan de 1 op 111 kans die bij de leeftijd van Lieve past.
Naast een kans van 1 op 13 dat het kindje het syndroom van Down heeft is er ook een kans van 1 op 50 dat het kindje Patau syndroom heeft. In dat geval is er zo ongeveer alles mis met het kindje. De meeste kindjes overlijden voor de geboorte anders kort na de bevalling, of in elk geval in de eerste anderhalf jaar.
Wat nu?
Na de echo hadden we een gesprek met onze obstetrist. 'Jullie hebben denkwerk te doen.' Zei hij.
Ja, dat hebben we zeker.
Wat zijn de opties? We kunnen een vlokkentest laten doen, maar die moet dan voor dinsdag plaats vinden anders ben ik al te ver in mijn zwangerschap. We kunnen ook een vruchtwaterpunctie laten doen. Dat kan vanaf de 16e week. Dan weet je zeker of het kindje Down syndroom heeft.
Maar zoals altijd. Informatie komt met een prijs. 3 tot 5 van de 1000 vlokkentesten of vruchtwater puncties veroorzaakt een miskraam.
'Een duivels dilemma.' Volgens onze obstetrist.
Wat is informatie je waard? Hoe klein de kans ook is, wil je die nemen?
'Kunnen we niet eerst onderzoeken of het kindje afwijking heeft voordat we beslissen of we een vruchtwater punctie willen laten doen?' Ik vroeg het in tranen aan de arts met een snel aangereikte doos tissues op mijn schoot.
Een kindje met Patau syndroom zou veel afwijkingen hebben die te zien zijn op een echo. Een kindje met een ernstig syndroom van Down heeft heel vaak een hartafwijking. Mocht je dat vinden op een echo dan kunnen we als nog de beslissing nemen om een vruchtwater punctie te laten doen.
De arts vond het een heel goed idee. Hij schreef meteen een briefje voor een vervolg echo voor over twee a drie weken.
Een kindje met het syndroom van Down is heel welkom in ons gezin. Dat heen en weer springende frummeltje op de echo is ons kindje. Dat hoort nu al bij ons. Daar gaan wij voor zorgen, hoe dan ook.
Lieve en ik kunnen dat samen!
Natuurlijk hopen we zo dat het kindje helemaal gezond is. Want laten we reëel zijn, die kans is vele malen groter.
Er is op dit moment een kleine 8% kans dat het kindje een handicap heeft. De overige 92% zorgt er voor dat we veel meer kans hebben op een gezond kindje.
We hadden gehoopt dat we nu van deze zwangerschap konden gaan genieten. Op basis van de fantastische echo kunnen we dat ook gaan doen. Op die echo was een heel gezond kindje te zien. We hebben de 12 weken gehaald. Met mij gaat alles goed met het kindje gaat ook alles goed.
Een getal, een uitslag, een kansberekening is niet wat we gehoopt hadden te horen.
Na wat tranen en gesprekken met C, ons zusje (ze steunt ons al bijna 2 jaar in onze achtbaan naar een kindje) zijn we er een stuk nuchterder en rustiger onder. We hebben het gevoel dat alles gewoon goed is.
De arts vond het een heel goed idee. Hij schreef meteen een briefje voor een vervolg echo voor over twee a drie weken.
Een kindje met het syndroom van Down is heel welkom in ons gezin. Dat heen en weer springende frummeltje op de echo is ons kindje. Dat hoort nu al bij ons. Daar gaan wij voor zorgen, hoe dan ook.
Lieve en ik kunnen dat samen!
Natuurlijk hopen we zo dat het kindje helemaal gezond is. Want laten we reëel zijn, die kans is vele malen groter.
Er is op dit moment een kleine 8% kans dat het kindje een handicap heeft. De overige 92% zorgt er voor dat we veel meer kans hebben op een gezond kindje.
We hadden gehoopt dat we nu van deze zwangerschap konden gaan genieten. Op basis van de fantastische echo kunnen we dat ook gaan doen. Op die echo was een heel gezond kindje te zien. We hebben de 12 weken gehaald. Met mij gaat alles goed met het kindje gaat ook alles goed.
Een getal, een uitslag, een kansberekening is niet wat we gehoopt hadden te horen.
Na wat tranen en gesprekken met C, ons zusje (ze steunt ons al bijna 2 jaar in onze achtbaan naar een kindje) zijn we er een stuk nuchterder en rustiger onder. We hebben het gevoel dat alles gewoon goed is.
We gotta have faith! En we hebben vertrouwen in dit kindje. Ik voel gewoon dat het goed zit.
We gaan gewoon genieten, iedereen vertellen dat we een kindje verwachten, blij zijn met deze zwangerschap.
Verder nemen we het stapje voor stapje. Over twee a drie weken nog een echo. Is die goed, dan de 20 weken echo. Is die vervolgens helemaal in orde dan weten we dat er een kansje is dat we een kindje met Down verwachten.
Wij kunnen daar mee leven. Als het zo ver is, dan weet ik dat Lieve en ik (en al die fantastische mensen om ons heen, die nu al zeggen dat het hen ook echt geen klap uit maakt, dat ze nu al van ons kindje houden en dat we dan gewoon over 20 jaar met zijn allen in het publiek van Knoop in je Zakdoek gaan zitten) het samen wel redden.
We gaan gewoon genieten, iedereen vertellen dat we een kindje verwachten, blij zijn met deze zwangerschap.
Verder nemen we het stapje voor stapje. Over twee a drie weken nog een echo. Is die goed, dan de 20 weken echo. Is die vervolgens helemaal in orde dan weten we dat er een kansje is dat we een kindje met Down verwachten.
Wij kunnen daar mee leven. Als het zo ver is, dan weet ik dat Lieve en ik (en al die fantastische mensen om ons heen, die nu al zeggen dat het hen ook echt geen klap uit maakt, dat ze nu al van ons kindje houden en dat we dan gewoon over 20 jaar met zijn allen in het publiek van Knoop in je Zakdoek gaan zitten) het samen wel redden.
reacties (0)