Er zitten pootjes aan
Vandaag hadden we om vier uur een afspraak op het 'Vrouw Kind centrum' van ons eigen ziekenhuis. Vrouw. Kind. Gek eigenlijk.
We zijn er wel eerder geweest voor reguliere gynecologische bezoekjes. Dan ging het alleen om de vrouw. We zijn er nog niet eerder geweest omdat er sprake is van een kind.
Dan zaten we in de wachtkamer en dachten 'Wie weet zijn we de binnenkort wel hier om een hele andere reden.' Binnenkort was vandaag.
We waren allebei een beetje zenuwachtig. Daar zaten we samen in de wachtkamer naar de klok te kijken. Ook deze arts liep, zoals het een goed arts betaamd, netjes uit. Wij waren de laatste klanten van de dag.
'Mevrouw, kom binnen. Wij hebben elkaar een tijd geleden gesproken.'
Dat klopt. Dat was in mei 2010 toen zijn we bij hem geweest om te vragen of mijn lichaam een zwangerschap aan zou kunnen. Ook wilden we weten hoe groot de kans zou zijn dat een kindje mijn handicaps zou erven.
'Bent u nog in het klinisch genetisch centrum in Nijmegen geweest?'
Nee, daar zijn we niet geweest. De vruchtbaarheidskliniek bood ons een oplossing voor het genetische probleem. We kwamen in aanmerking voor interrelationele eiceldonatie. Dit paste heel erg bij onze wens samen een gezinnetje te stichten. We zijn vorig jaar december begonnen met IVF en drie pogingen later ben ik zwanger.
De obstetrist vond het een bijzonder verhaal.
Toen kwam er een vragenlijst. 'Heeft u wel eens een bloedtransfusie gehad?' Nee. 'Rookt u, drinkt u, gebruikt u drugs?' Nee, nee, nee. Ik ben eigenlijk, stiekem heel saai. Helemaal nu ik zwanger ben is alle seks, drugs en rock & roll er af.
Gelukkig mocht Lieve, omdat het haar eicel is, ook antwoord geven op de vragen. Gelukkig drinkt ze in het weekend wel eens een biertje. Anders was het helemaal burgerlijke armoe geweest. We hebben al een gezinsauto aangeschaft. We krijgen hem volgende week. Een Renault Senic. Ik vind het wel even goed op het 'we vormen samen de hoeksteen van de samenleving' gebied.
Daarna mijn bloeddruk. 120/70. Niets veranderd hetzelfde als 10 jaar geleden. Prima dus.
Of we nagedacht hadden over hoe we deze zwangerschap vorm wilden geven. Nou, doe maar zo gezellig en gezond mogelijk? Maar dat was geloof ik niet wat de arts bedoelde.
Hij wilde weten of we na hadden gedacht of we een combinatietest en eventuele andere testen wilden laten doen.
Lieve en ik hadden daar met elkaar over gesproken. We willen een combinatietest laten doen omdat Lieve toch (hoewel dat nog lang niet oud is) 38 is. Ieder kindje is welkom in ons gezin. We zouden het graag van te voren willen weten als het kindje een handicap heeft. Dus we hebben over drie weken een afspraak voor een nekplooimeting. Een weekje voor deze echo moet ik bloed laten prikken. Verder wordt het ruggetje tijdens de echo's goed bekeken. Dit alles wordt over een maandje met de arts besproken. We verwachten geen gekke dingen. Lieve en haar hele familie zijn goed gezond. Maar dan weten we het zeker.
Daarna schreef de arts een briefje voor een termijnecho. 'Gaat u vandaag niet even kijken?' Vroeg Lieve. We keken elkaar aan. Dat was wel even een teleurstelling. Ze hadden gezegd dat ze vandaag een echo zouden doen. Na de bloedingen en het blijvende bruine verlies blijven we een beetje onzeker.
'Ik ben soms zo bang voor een missed abortion. Dat het toch niet goed is, maar dat ik het door de Utrogestan niet door heb.' Zei ik tegen de arts.
'Dat is een goed argument. We gaan even kijken.'
Pfffiieuuwww... Gelukkig!
Wehebben vakantie, samen even lekker vrij, even alle stress achter ons laten. Morgen gaan we naar de Negen maanden beurs en we hebben de komende week allemaal leuke dingen gepland. Het zou zo fijn zijn om zeker te weten dat alles echt goed is. Een echotje is zo gemaakt.
'Daar is het!' En vruchtje kwam in beeld. Veel groter dan anderhalve week geleden. Duidelijk was er een hoofdje te zien. 'En het maakt lawaai.' Ik zag het niet meteen, maar even later was er duidelijk een kloppend hartje te zien.
'En kijk...' De arts maakte het beeld wat groter. 'Er zitten pootjes aan.' Twee armpjes en beentjes waren duidelijk te onderscheiden.
Wat is het toch knap! Dat allemaal uit een bevruche eicel van Lieve. Zes weken later heeft het al armpjes en beentjes.
We zijn zo blij en opgelucht! Alles gaat goed!
reacties (0)