Opluchting

De consulente van Moeders voor Moeders was maandag nog geen half uur de deur uit of ik kreeg op het toilet een bloeding. Helder rood bloedverlies! Een aantal toiletpapiertjes vol rood bloed met zelfs hier en daar een stolsel.

We hadden net een heel een leuk bezoekje van MvM achter de rug. Testje gedaan, goed veel hCG, alles uitgelegd, flessen achter gelaten, cadeautje gekregen. We waren allebei net een beetje vrolijk, positief en blij. 'Ga nu vooral genieten meiden!' Zei de consulente nog. Ja, dat moesten we maar eens gaan doen, genieten. Eindelijk kon ik me zo lang had voorgenomen doen; meedoen met Moeders voor Moeders. Dat is echt zo geweldig! Ik werd er een beetje emotioneel van. Eindelijk is het zo ver!
Nog geen half uur later gebeurde dit. Dit kon niet! Dit mocht gewoon niet gebeuren! 

Na tien minuten leek het minder te worden en zelfs te stoppen. Ik heb het de hele avond angstvallig in de gaten gehouden. Ik wist dat dit van alles kon zijn. Vooral dat het weer ophield was een goed teken. Ik probeerde positief te denken. Rood bloed hoeft niet meteen een miskraam te betekenen. 50% van de vrouwen die rood bloed verliest heeft toch een gezonde zwangerschap en krijgt een gezond kindje. Ik heb geen buikpijn, geen krampen, niets. Denk niet meteen het ergste. Zo zat ik mezelf toe te spreken.
's Avonds belde mijn schoonmoeder (we hadden hen dit weekend verteld dat ik zwanger ben) om te informeren hoe het met mijn griepje ging. Naast dat ik nog al beroerd klonk hoorde ze meteen dat er wat aan de hand was. Toen kwamen de tranen. Het was allemaal zo rot. Ik was al ziek, ik zit vol hormonen, ik maakte me heel veel zorgen over het harde hoesten en nu rood bloed met stolsels. Ik was zo bang en verdrietig.

's Nachts hebben we niet echt goed geslapen. 's Morgens heb ik toch de telefoon gepakt en ik heb de kliniek gebeld. De hele situatie uitgelegd en ze begrepen mijn bezorgdheid meteen. We konden die middag nog terecht. Dus samen in de auto gestapt en richting Brabant gereden. Ik was zo nerveus en dan is twee uur reiden best wel lang. 

'Mevrouw, is het eindelijk zo ver?' Vroeg de dokter toen we binnen kwamen. 'Eindelijk zwanger?' We hopen zo dat ik nog steeds zwanger ben.
'Nou, dan gaan we snel kijken. Pijnlijke, gespannen borsten?' Ja.
'Moe?' Ja.
'Veel moeten plassen?' Ja.
'Nou, kom maar liggen.' 
Hij keek even rond en niet veel later bleef hij hangen bij een donkere vlek met daarin een wit rondje met daarin weer een grijzig vlekje. Ik wist het meteen en de dokter zei het ook.