Oma is een sterretje geworden

Het was wel een hele lange reis. En ook een beetje raar. En wat papa had gezegd was waar: oma was heel erg ziek. En toen ging ze weg. En nu is ze een sterretje. Ik wil ook een sterretje worden.

We moesten eerst heel lang in het vliegtuig. Ik mocht de hele tijd filmpjes kijken. Wat hebben ze veel videootjes in het vliegtuig! Die van de varkentjes vond ik het leukst. Die heb ik wel 4x gezien! 

Toen we er waren, kwam iemand ons ophalen. Die kende mij maar ik kende die meneer niet. Maar ik viel toch in slaap in de auto.

Toen we er waren, was oma heel erg ziek. Ze was aan het slapen. Er stonden allemaal bloemetjes en ook oortjes. Die waren van Nijntje. Nijntje was er ook. 

Iedereen was over oma aan het praten. Opa was er ook. Soms waren ze tegen oma aan het praten maar ze werd niet wakker.

Daarna mocht ik slapen in een apart kamertje. Samen met mama.

Toen werd ik wakker gemaakt en gingen we opeens naar huis. Ik snapte er niks van maar ik was te moe om er wat van te zeggen.

Ik mocht in het grote bed slapen samen met papa en mama. Toen ik wakker werd was opa er, maar oma niet. Ik heb oma ook niet meer gezien, want oma is weg. Oma is dood. Die is een sterretje geworden. Ik heb wel het sterretje gezien want ik kon niet slapen en papa ook niet. En toen gingen we naar buiten kijken. Daar was het donker. Ik heb de maan gezien, en oma.

Dag oma.

Na een lange vlucht heeft een vriend ons linea recta naar het ziekenhuis gereden; volgens mijn broer konden we zelfs onze bagage maar beter door iemand anders laten ophalen. (Gelukkig was die er erg snel.) Mijn moeder had het lichtere sedatief gekregen omdat ze echt heel veel pijn had. Na aankomst lag ze te 'slapen' maar volgens de doktoren zou ze alles horen en mogelijk ook kunnen voelen. Zo heb ik de laatste woorden tegen mijn moeder gezegd. Uiteindelijk heeft ze in het bijzijn van haar echtgenoot en kinderen haar laatste adem mogen uitblazen. Als ik 1 dag later naar Nederland was gevlogen, was het te laat geweest.

De kanker heeft razendsnel om zich heen gegrepen. Ze was maar 2 weken ziek. Er was niet eens tijd voor een diagnose. Mijn moeder had geen schijn van kans. Ze was zo zwak dat ze zelfs bij het lichtere sedatief niet meer wakker werd. 66 jaar. Veel te jong.

We gaan nu een zware tijd tegemoet. We zijn druk met het regelen van de begrafenis. Daarna wacht de peilloze diepte van het grote gemis...