Paniek aanval zwangerschap

wie heeft er in de eerste weken van haar zwangerschap meerdere keren paniek aanvallen gehad dat je bang was of verdrietig,en daardoor moeilijk kon genieten van de zwangerschap?


 


ik had dat mijn laatste zwangerschap die helaas veelste kort heeft geduurd en was heel bang voor verandering (wat achteraf niet nodig was) of om ziek te worden. ik voel mij schuldig dat ik mij zo druk heb lopen maken en ben bang dat het daar door mis is gegaan de vk en gyn zeggen dat het wel vaker gebeurt dat iemand zwanger is in stress volle situaties en dat het waarschijnlijk niet mis is gegaan door stress/paniek aanvallen maar door dat het vruchtje niet goed was maar ik weet van mijzelf dat als ik in paniek ben dat ik dat dan ook heftig ben. 


 


 


hoe is dit bij jullie gegaan en hoe gingen jullie hier mee om?? 


 


 


 


 

1136 x gelezen, 4

In Overig

reacties (6)


  • Liselott

    Hier geen paniekaanvallen, wel echt lusteloos, passeif en neerslachtig..

    Continue misselijk, moe en ellendig wekt niet echt de vreugde op..

    Had ik ook bij de eerste en hield toen aan tot 13 weken... nu pas 4,5 week ofzo

  • Manoewne

    Je kon er echt niks aan doen meid. Ik merk dat je je echt schuldig voelt en dat begrijp ik. Ik heb me ook een hele lange tijd schuldig gevoeld na onze missed abortion. Toen we het nieuws kregen ben ik in 'n vriend zijn armen gekropen en kon ik niks anders doen dan sorry zeggen. Sorry dat m'n lichaam dit niet kon. Sorry dat ik ons kindje kwijt ben. Duizendmaal sorry, dat heb ik gezegd.

    Mijn gynaecologe zei ook dat het écht - en oprecht - niet mijn schuld was. Het was gewoon brute pech. Ook twee echo's gehad met een mooi hartje en op 11w zette mijn missed abortion door.

    Toen ik dan voor een tweede keer zwanger was, 1 menstruatie later, kon ik niet gelukkig zijn. Ik heb liggen huilen uit schrik. Paniekaanvallen gehad over wat als het weer fout ging gaan. Zitten wenen naar de echo's en van de echo's terug. Gewoon uit schrik. Niet omdat de baby niet gewenst was, verrevan. Maar de eerste keer hakte er zo in dat het mentaal niet oké bleek.

    Uiteindelijk hebben ze op 12+6 gezien dat ze een té ernstige afwijking had waardoor de zwangerschap medisch moet afgebroken worden. Ik heb alles gedaan.. Naar prof's geweest, andere opinies gevraagd, studies opgezocht. Maar helaas, het antwoord bleef: de dood als eindvonnis. Dus op 15w bevallen van onze dochter Liv*.

    Ik liep voor mijn zwangerschappen al bij een psycholoog. Dat heb ik gedurende mijn missed abortion ook gedaan. Die hielp me echt begrijpen dat het niet mijn schuld was. Heeft me ook goed geholpen toen ik alweer zwanger was van Liv*. Ik ben bevallen in het begin van corona. Dus ik mocht toen niet meer gaan maar ik kreeg wel begeleiding van het ziekenhuis uit. Die heb ik ook met open armen aangenomen. Zij heeft me zo goed ondersteund.

    Ik denk dat je het beste begint bij de schuld niet bij jezelf te leggen, hoe moeilijk het ook is. Het was niet de schuld door stress of paniek. Als je met deze gedachte zit, dan is het inderdaad moeilijk om verder te gaan in jouw rouwproces. Maar je mag jezelf niks kwalijk nemen - ik weet dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is.

    Mijn tip is om eventueel bij een therapeut of dergelijke langs te gaan. Dat is voor velen een grote stap maar eens ze de stap genomen hebben, voelen ze zich beter.

    Het is moeilijk om soms alleen alle emoties een plaats te geven.

    Liefs

  • chantalll

    ach lieve manouwne, wat een heftig verhaal en wat lief dat je dat met me deelt!!

    ik ga er morgen ook met iemand over praten dat zal vast fijn zijn, het is moeilijk om het een plekje te geven of om het te verklaren. ik leg de schuld steeds bij mezelf omdat ik stond te trillen op mijn benen in paniek was en gestresst en zag op internet dat dit niet goed was nu zegt de gyn en vk dat het echt niet daar door komt maar omdat ik een keer s, nacht flink in paniek heb zitten huilen en daarna naar de wc ging en een drupje bloed zag leg ik steeds de link het is mijn schuld er is iets geknapt het zetten niet gelijk door al met al heb ik het kindje daarna nog een week bij me mogen dragen voor het echt mis ging en heb ik in de laatste week mijzelf gelukkig een stuk rustiger gekregen omdat ik mijn kindje geen schade aan wilde doen en er enorm van geschrokken was. ook zorgde ik wel goed voor mij lichaam at super gezond ik pakte zelfs geen koekje chipje snoepje niks en ging optijd naar bed maar de nachten als je wakker ligt en gaat piekeren zijn vreselijk ik voel me daar door nu een slechte moeder hoe kan je nou denken dat als je je zo ellendig voelt als het zo moet zie ik het niet zitten. dat neem ik nu natuurlijk absoluut terug maar waar was ik met mijn hoofd wat een angst.

    en wat jij zegt over schuldig in de armen van je man kruipen dat had ik ook heb de eerste dagen zoveel sorry gezegd, gelukkig heeft hij mij goed kunnen troosten maar mijn gevoel was zo ellendig.

    ik ben blij dat ik morgen even mijn hart kan luchten en hoop dat ik me daarna wat beter mag voelen! nogmaals bedankt voor jou reactie en ik gun je alle geluk en hoop voor jullie dat het de volgende keer allemaal goed mag gaan en je ervan mag genieten, veel liefs.

  • Sharon

    Tip voor traumaverwerking, mocht het werken raad ik je EMDR aan.

    Vertel dit absoluut aan je verlos/gyn of huisarts.

  • Lady-Whistledown

    Meis wat vervelend maar vertrouw op de deskundigheid van je gynaecoloog en verloskundige. Zij hebben absoluut gelijk dat een miskraam wordt veroorzaakt doordat er iets niet goed is met het vruchtje. Stress dan wel paniekaanvallen veroorzaken dit echt niet. Misschien een idee om eens met een professional te gaan praten?