Ik schrijf het van me af telkens weer ik heb het zo moeilijk (miskraam)

Ik heb niet hetzelfde als jou meegemaakt maar herken wel heel erg het gevoel wat je omschrijft. en schuldgevoel over welke rol jezelf hebt gespeeld. Ik had eerst positieve en erna aflopende testen en uiteindelijk negatief waardoor het al heel snel is misgaan. 5 dagen na positieve zwangerschapstest al. Maar de eerste keer dat ik zag dat streepje minder werd ben ik me enorm druk gaan maken, had constant gespannen en nerveus gevoel en paar dagen heel slecht geslapen. Ik heb nu vaak de gedachten: is het mis gegaan omdat ik me zo druk maakte?

En ook de angst.. het duurde ons 13 rondes om zwanger te worden.. en dan lukt het eindelijk en gaat het mis. wat als het nu weer zolang duurt en ik me straks weer druk maakt of zenuwachtig wordt. Dit is niet goed voor de baby. Nu alweer angstig dat lang gaat duren en evt weer misgaat. Dus snap die angst en gevoel heel goed.

Klinkt misschien stom maar fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met dit gevoel. En natuurlijk is het niet jou schuld! Ik hoop voor je dat je snel wat beter gaat voelen!

Ik werk zelf in de ggz. Je mag altijd bij je huisarts aangeven dat je geen klik voelt en liever verwezen wil worden naar iemand anders.

Meid je moet niet jezelf de schuld geven, ik heb ook na de miskraam liggen huilen, eindelijk na een jaar, ik ben weer zwanger. Nu ben ik 32 weken. En de angst zat er heel erg in, ik huilde en huilde en was bang dat het weer mis zou gaan. Ik droomde er zelfs van. De eerste 12 weken heb ik met angst geleefd. De eerste 12 weken duurde in mijn ogen het langst. Heb me zelfs de schuld gegeven omdat ik te veel deed in de zwangerschap, misschien te veel buk werk gedaan. Of toch die verf waarmee ik aan het schilderen was. Maar zo is de natuur. Het ligt niet aan ons maar het vruchtje moet ook zijn werk doen, en als daar iets mis mee is, dan is het vruchtje niet sterk genoeg om te groeien tot een mensje. Sterkte meid

Ik herken je gevoel zo erg.

Bij mijn laatste zwangerschap stond ik al weken te huilen omdat ik zo bang was dat het weer mis zou gaan.

Ging het ook, misschien is het wel gewoon een voorgevoel. Dat idee had ik in ieder geval sterk. Dat het niet goed was en mis zou gaan. Ik was dus eigenlijk al een soort zeker dat het fout zat.

Maar die angst en het huilen. Daar voelde ik me zo schuldig door tegenover ons kindje! Alsof ze niet gewenst was ofzo, maar niets was minder waar. Ik zou er juist alles aan doen een gezond kindje in mijn armen te kunnen houden.

Maar de angst was dus inderdaad wel zo groot dat ik nu ook besloten heb hulp te zoeken. Ik hoop dat het mij gaat helpen erover te praten. Maar liever nog zou ik inderdaad andere moeders leren kennen die hetzelfde hebben meegemaakt en heb begrijpen.

Sommige dagen kom ik mijn bed amper uit omdat ik zo verdrietig ben. Andere dagen gaan weer beter.

Het helpt dat de hormonen nu langzaam uit mijn lichaam gaan. En van mijn eerste miskraam weet ik ook dat ondanks dat het verdriet blijft er steeds meer betere dagen komen.

Het is helemaal okee om te rouwen om wat niet kon zijn. Mensen verwachten dat je er weer snel overheen bent of gewoon doorgaat voor een nieuwe zwangerschap, maar zo werkt het gewoon niet. Het is logisch dat je verdrietig bent, daar hoef je je echt niet schuldig over te voelen. Zoek hulp bij iemand met wie je een klik heb en werk door het verdriet heen.

Probeer wat rituelen of herinneringen te creëren die je rust geven. Bijvoorbeeld af en toe een kaarsje aansteken voor je overleden kindje. Hem/haar een naam geven en benoemen. Een kunstwerkje of iets neer zetten in je huis ter nagedachtenis. Doe iets waar jij je goed bij voelt wat voor jou voor enige afsluiting zorgt.

En weet dat het niet jouw schuld is dat je een miskraam hebt gehad! Dat is niet te voorkomen. Vaak gaat het om een fout in de vroege aanleg van het kindje, niet om iets wat jij gedaan hebt. Wees lief voor jezelf, zoals je dat voor andere ook zou zijn.

Het is beeldmerk om een klik te hebben met degene met wie je praat, anders praat je niet of zal je niet alles vertellen. Ook voel je je dan (vaak) niet gehoord en dat is nu net waarom je heen gaat.

Ik heb zelf niet de ervaring die jij hebt maar het lijkt mij enorm lastig. Paniek afmaken kan je niet voorkomen en verdriet om niet. Hormonen maken alles net even wat lastiger en die gieren door je lijf bij een zwangerschap. Het is niet gek of raar dat je heen en weer geslingerd wordt tussen gevoelens. Blijf hier over praten. Veel sterkte met de verwerking van je miskraam en probeer om te gaan met je schuldgevoel, ik kan wel zeggen je kan er niks aan doen maar zo voel jij het niet en ik hoop dat je daar mee in reine gaat komen.

Wat ontzettend moeilijk voor je zeg, maar een heftige huilbui veroorzaakt echt geen miskraam! Ik heb zelf bij onze derde ook ontzettende heftige huilbuien gehad aan het begin van de zwangerschap door omstandigheden.

Maar huil je dan omdat het bang bent dat het misgaat?

Wat jammer dat je niet echt een klik hebt met de hulpverlener, kun je niet om een andere vragen? Het is toch belangrijk dat je je gevoel goed kwijt kan en een klik is wel belangrijk, want daardoor neem je de dingen die hij zegt ook sneller aan bin iemand waar je je vertrouwd bij voelt. Ik denk wel dat het goed is. Stress en paniekaanvallen zijn natuurlijk nooit heel goed, maar goed dat heb je nu eenmaal of niet. Ik ben zelf ook bekend met paniekaanvallen, dus weet hoe het voelt. Ik hoop dat je wat rust vind voor een eventuele volgende zwangerschap! En nogmaals een miskraam komt niet door een hevige huilbui! Dus hoop dat je het schuldgevoel kan loslaten!