Sinds 11 november 2010 lacht het leven me toe...ik voel me intens gelukkig en dankbaar dat ik Mama mag zijn. Wat geniet ik enorm van ons ventje. Iedere dag is het feest en lijkt de zon nog stralender te schijnen op ons toch al warme Curaçao. Als hij lacht, blijf ik naar hem staren, mij nog steeds verbazend over het feit dat hij echt van ons is! Zo lief en knap...Hoe is het mogelijk dat wij nog niet eens 1 jaar geleden wisten dat ons zo'n sprookjesachtige toekomst te wachten stond...dat amper 1 jaar geleden, onze A’dean nog niet eens bestond?
Maar, iedere dag besef ik ook dat er een dag komt dat ik weer moet gaan werken. Helaas is morgen zover! We waren 17 (bijna 18) weken samen, maar moeten nu, langer dan we gewend zijn, van elkaar gescheiden zijn. Ik heb het er heel moeilijk mee, loop al de hele dag te snotteren. Ik heb van anderen gehoord dat het allemaal achteraf gezien reuze meevalt en dat hoop ik echt. De gedachte dat ik hem achter moet laten doet zo'n pijn. Mijn nicht past bij ons thuis op, dus wat betreft, kon het niet beter. Hij blijft dan lekker in zijn eigen omgeving.
Alle special momenten, voelen vandaag extra speciaal aan, zoals o.a. het borstvoeden. Het zal immers niet altijd mogelijk zijn om hem te borstvoeden. Ik ben beland in de fase van kolven op het werk.
Het voelt zo onnatuurlijk aan dat er zo vroeg verwacht wordt dat Mama’s hun kleintjes achter moeten laten. Je staat er niet bij stil tot je er zelf mee te maken hebt. Het enige lichtpuntje op dit moment is het feit dat ik al een gesprek heb aangevraagd met mijn directeur, zodat ik zo snel mogelijk nog minder uurtjes mag/kan gaan werken. Kan ik nog meer tijd besteden aan mijn knuffelbeertje.
Toch lukt het me nog steeds niet om de brok in mijn keel weg te slikken…
reacties (0)