Ennu...icsi dus.....

Het is nu bijna een week geleden dat we onze tweede afspraak met de gynaecoloog hadden. Het is gaan de eerste keer gelijk zo in een sneltreinvaart. Follikelmetingen, samenlevingstest en semenanalyse. Die was de belangrijkste. En daar zouden we de uitslag van krijgen deze keer. Nou die was niet best. Slechts 1 miljoen per ml en slechts enkele zwemmers, dus ja das ronduit enorm slecht.
Toen we thuis waren, drong het pas echt goed tot me door. Hetgeen waar ik altijd al bang voor ben geweest was werkelijkheid geworden. Wat was ik verdrietig en teleurgesteld! Onze enige kans op een kindje zou door middel van icsi moeten zijn. Nou dat komt even hard aan! Ik had gehoopt dat het zaad nog goed genoeg zou zijn voor IUI. En als dat dan niet zou lukken, dan eventueel nog verder voor ivf, maar helaas.....
Dit maakt me gelijk angstig, dat het misschien toch niet lukt. Daar ben ik zo bang voor. We hebben slechts 3 kansen. Woonde ik maar 10 km meer naar het zuiden, dan had ik gewoon 6 pogingen!
Ik weet wel dat icsi een iets grotere kans weer is dan ivf, maar toch.
Ik vraag me telkens af dat als ik dood en doodziek zou zijn en er zou een verschrikkelijke behandeling zijn die me zou kunnen genezen met de kans op genezing, net zo groot als die van icsi. Dan ziet het er niet zo goed uit.
Echter 1 op de 3 of 1 op de 4 lukt bij icsi! Kijk dat klinkt weer gelijk een stuk hoopgevender!
Zo wil ik er ook wel ingaan natuurlijk. Positief en hoopvol, anders hoef je er niet aan te beginnen.
Maar toch ergens in mn achterhoofd knaagt het. Het zou ook kunnen dat het niet lukt. Deze gedachte probeer ik telkens maar te verdringen. Daar wil ik nog niet aan, dan trek ik het echt niet! Doe ik hier nu goed aan?
Want eigenlijk steek ik natuurlijk mijn kop in het zand, daar ben ik me heel goed van bewust. Maar het is puur uit zelfbescherming. Want als ik dat goed tot me door laat dringen, dan kan ik niet eens het icsi-traject in. Daar ben ik dan niet tegenop gewassen...
Volgende stap is dus icsi in Tilburg. We hebben nog geen afspraak gemaakt, we hebben het deze week eerst eens even laten bezinken. En al de emoties de ruimte geven. Ik ben er nu wel weer klaar voor, ik wil verder.
Hoop dat ze in Tilburg dan ook een beetje vaart maken, dan kunnen we starten!