Sorry, sorry, sorry!!!

Lieve BB-vriendinnetjes,
Ik heb jullie verwaarloosd. Ik ben maanden weggeweest, zonder iets van me te laten horen!
En dat terwijl ik zoveel steun aan jullie had! Ik kon mijn ei hier kwijt, jullie begrepen me!
En misschien doen jullie dat nu wel weer....hoop ik.
Reden van mijn afwezigheid is, dat ik het gewoon niet meer trok. Dat het vervolg voor ons icsi zou worden, hakte er toch meer in dan ik verwachtte. Ik twijfelde aan alles, was bang. Het zal zwaar worden. Moeten we hieraan beginnen? Kunnen we dit aan samen? Wat als het niet lukt?
Hoewel ik op dit forum veel steun kreeg, was ik er nu toch teveel mee bezig.Ook het geconfronteerd worden met nieuwe zwangerschappen kon ik gewoon even niet aan. Hoe oprecht ik het eenieder ook gun, vooral jullie!
Het is zo zwaar om, als jij voor het eerst naar het ziekenhuis zal gaan,om verder te praten over isci, er 3! stellen in je directe omgeving hun eerste of tweede kind verwachten! Als we aan de balie bij het ziekenhuis staan te wachten, komt een sms binnen, neefje (aangetrouwd, maar niet getrouwd, snap je?) is geboren. Het is zo dubbel allemaal.
Maar goed, na een paar maanden afstand genomen te hebben, denk ik dat ik het weer aankan! Ik heb er weer behoefte aan en heb jullie gemist. Ben benieuwd hoe het met jullie allemaal is!
Ben dus vorige week al voorzichtig een keertje weer op bb geweest. Ben weer eens gaan lezen. Ben nog lang niet bij en zal ook het nodige gemist hebben. Zoals de 'meet en greet' die een aantal van jullie wel hebben gehad. Heel jammer dat ik er niet bij was, maar was voor mij echt het verkeerde tijdstip. Mocht er een vervolg komen dan heeeeeeel graag!!
Ik zal gelijk ook een kleine update geven van mij. Is niet zo heel veel nieuws onder de zon. We zijn 6 juni voor het eerst in Tilburg geweest. Gelijk semenanalyse en bloedprikken. 21e, aanstaande donderdag, mogen we terug voor een dubbele afspraak. Uitslag van de semenanalyse en bloedtest en uitleg over de icsi procedure, die in augustus/september zal starten!!!
Aan de ene kant kan ik niet wachten. Maar ik merk dat het toch goed is, dat er een aantal weken/maanden/vakantie tussen zit. Ik merk dat ik het mentaal beter aan kan. Ik heb toch tijd nodig om het een en ander op een rijtje te zetten in m'n hoofd. Het wennen aan dit proces, de medicijnen, spuiten en ga zo maar door. Nu gaat het allemaal door, maar toch in kleine stapjes.

lieve meiden, ik hoop dat jullie mijn verontschuldiging kunnen accepteren en dat ik me weer bij jullie mag voegen!
Heel veel liefs,

Bren