Vandaag uitgerekend

Vandaag is dan de dag, 1 november.. in mijn agenda aangestreept als: uitgerekend.. Vandaag, al de hele dag 1 november, maar nog geen beebje in m'n armen. Normaal gesproken ben ik niet zo ongeduldig, maar nu wel.. Wil gewoon zoooo graag dat oma de kleine nog even kan zien, al is het maar even.. Helaas heb ik hier niks over te zeggen en zal ik het maar gewoon aan moeder natuur over moeten laten. Nooit eerder heb ik zo'n hekel gehad aan moeder natuur! Ondertussen zit ik mezelf elke avond gek te maken.. Steeds die harde buiken, dan weer tellen, 5 minuten.. zo gaat het dan door, een uur.. en dan ineens zwakt het net zo simpel weer af. Net wanneer ik ga geloven dat dit weleens "het moment" zou kunnen zijn. Ik wil Bennie kunnen bellen met de mededeling: "Schatje, kan je naar huis komen?" Ik wil naar het ziekenhuis kunnen rijden met 2 tassen en een maxicosi. Ik wil de pijn voelen, een kind ter wereld brengen en zo snel mogelijk langs het gasthuis rijden om mijn kleine wondertje te laten zien aan zijn overgrootmoeder! Simpel toch? Heb alleen toch het gevoel dat het 1 grote teleurstelling zal worden. Dat die paar dagen zo'n groot verschil uit kunnen maken!! Denk dat ze hoogstens nog een paar dagen leeft, elke dag gaat slechter..

Voel me op dit moment een emotioneel wrak, gespannen als wat en elke foute opmerking van m'n schat is er 1 teveel. Om het minste geringste janken is nu eerder regel dan uitzondering geworden. Ow wat ben ik blij met het geduld van mijn schat.. en het feit dat hij 101 dingen tegelijk kan doen..