Nog 8 daagjes

Kon het vandaag weer niet laten, lekker nog wat babykleertjes gekocht. Lieve, schattige poppenkleertjes. Voor dat kleine manneke in mijn buik.. Waar het veel te krap voor hem wordt! Dus nu de vraag: Wanneer kom je nou eens buiten spelen? Wanneer kom je papa irriteren en krijgen mijn ribben weer rust?
Wanneer is de rust voorbij en ondergaan we elke paar uur weer hetzelfde ritueel: wakker worden, eten, vieze luier.. en ga zo maar door..
Nog 8 daagjes tot de uitgerekende datum en dan maar de vraag of kleine uk wel op tijd wil komen! De tijd kan aan de ene kant niet snel genoeg gaan, maar aan de andere kant gaat het met oma heel slecht en heeft haar lichaam het al bijna opgegeven. Het is kapot en zal niet meer beter worden. Voor ons als familie moeilijk om te accepteren, zeker nu het afscheid zo lang duurt! Pfff, wil er zo graag voor m'n familie zijn, maar helpen kan ik ook niet, helaas.. Iedereen zegt: denk aan jezelf, aan de baby in je buik en dat je niet teveel stresst.. maar dit is zo ontzettend moeilijk! Het zou voor iedereen beter zijn als het afscheid wat sneller zou gaan en dat we aan een nieuw hoofdstuk kunnen beginnen, beginnen met verwerken. Vanmiddag lag ze daar maar te huilen: "help me nou, help me nou!" "Doe toch iets!" en "Liek, als de baby er is dan wil ik dood". Erg confronterend.. Je kan niks, alleen pilletje geven om te slapen, pilletje tegen de pijn.. Zo een lijdensweg wens je niemand toe, die rotziekte!
en zo machteloos aan de kant staan is klote.. Daarom is alle afleiding die ik kan krijgen van harte welkom!