Een paar weken verder

Inmiddels zijn we een paar weken verder, maar eigenlijk geen steek verder.

Mijn laatste blog schreef ik op een zwaar dieptepunt. Vervolgens ging het wat beter, we hadden wat meer contact en het leek alsof het eindelijk wat beter zou gaan. Tot een paar dagen geleden. Of het nou aan zijn vermoeidheid ligt of gewoon aan zijn k*tgedrag, maar jezus wat een eikel zeg. Ik kan het niet eens goed uitleggen. Komt met opmerkingen dat het aan de muur ligt die ik om me heen heb opgetrokken en dat zolang die er staat, het toch niet goed komt. Dat hij zelf die muur heeft gecreeerd, praat hij dan maar voor het gemak niet over. Het is gewoon een constante strijd wie het meeste doet in het gezin, hij vindt dat hij dat is, ik vind van niet. Van de week moest ik voor mijn werk naar Rotterdam, daarna ben ik om half 5 naar Houten gereden om mijn zoon op te halen, en toen weer door de file naar huis. Half 7 was ik thuis. Eten? Nee, dat wordt nog niet in de pan gegooid, terwijl meneer altijd zo kan aanschuiven als hij thuis komt. Dus ik werd boos en vond het niet normaal dat hij niet voor het eten had gezorgd. Voor de 2e keer in een paar weken overigens. "ja ik wilde je net gaan bellen, ik ben nog maar net thuis". Nou echt niet, hij is altijd iets na zessen thuis als hij de kids heeft opgehaald. Een aantal weken geleden was hij met Robin naar het consultatieburo geweest. Vervolgens niet de volgende afspraak op de kalender gezet, en het hele boekje is nergens meer te vinden. Maar dat ligt natuurlijk aan mij. Ach hou op. Gisteravond heeft hij de hele avond boven gezeten en ik beneden. Normaal ben ik dan degene die toegeeft, ik dacht je bekijkt het maar. Stuurt ie om half 11 een sms dat mijn muur omlaag moet. Ik heb maar gewoon niet gereageerd. Als ik tegen hem praat loopt hij ook altijd gewoon weg alsof het allemaal niet boeiend is. Of hij mompelt nog iets dat je net niet kunt verstaan. Of hij gaat lopen zuchten. Bekijk het ff lekker. Ik denk dat ik maar eens lekker wat meer voor mezelf ga doen.

Zo ben ik al een half jaar voor mezelf aan het zorgen. 6 weken na de bevalling woog ik 83,6 kg. Toen ben ik eerst begonnen met iedere dag een half uur Wii Fit Plus. Toen was er zo een paar kilo af. Toen heb ik een weekmenu van Weightcare gedaan, viel ik 3 kilo mee af. Vervolgens nog maar eentje erachter aan. Viel ik anderhalve kilo mee af. Aansluitend ging ik op vakantie en at alles wat los en vast zat. Weer 2 of 3 kilo aangekomen. Toen heb ik me ingeschreven bij Basic Fit, ging de eerste week 6 keer, de 2e week ook regelmatig, de week erna 2 keer, en daarna begon de verbouwing van de badkamer en had ik geen tijd meer. Nu ben ik zo oververmoeid dat ik me er niet toe kan zetten. Maar goed, in een half jaar tijd ben ik bijna 10 kilo afgevallen en voel me een stuk beter over mezelf. Volgende doel is 72 kilo, en daarna ga ik voor een gewicht dat begint met een 6. Jee wat is dat lang geleden zeg. Ik voel me beter, mijn kleren staan beter, en ben gewoon lekker voor mezelf bezig. Deze week wil ik nog wat slapen, en dan ga ik volgende week weer sporten.

491 x gelezen, 0

reacties (0)


  • de-aanhouder-wint

    Wat een lastige situatie zit jij in zeg! De enige tip die ik je kan geven...praten, praten en nog eens praten!

  • Nima~Boy~Girl~Boy

    Pfff, pittig en moeilijk! De stribbelingen zijn om de kleinste dingen en dat is niet goed...
    Wat roma2012 zegt, vind ik wel een goede... Kaats de bal terug!
    Meis, ik zou willen dat ik wat nuttigs kon zeggen en dat ik kon zeggen hoe dit beter kan zijn. Maar dat kan ik niet jammer genoeg...

    Heel veel succes!

    Liefs Xx

  • ~MommyLovesYou~

  • roma2012

    Wat een gedoe zeg...het meeste wordt nog altijd veroorzaakt door onbenullige dingen.... Dat het eten niet klaar staat wil niet zeggen dat hij niks om je geeft.... Het kan ook gewoon laksheid zijn... Heb je hem al gevraagd hoe HIJ jouw het liefst ziet? Hoe HIJ die muur af denkt te breken? Als dat zijn enige argument is, moet het geen probleem zijn om de lucht te klaren (toch?)