Eng, weer moeder

Ik ben een soort van gewend geraakt aan mijn situatie. Mijn zoon niet bij me (gewend maar natuurlijk nog wel pijnlijk).
En nu heeft hij er een zusje bij. Helaas was de vader weer niet bij de bevalling. Hij lag te slapen en zn telefoon stond uit. Later belde ik zijn zus, die had hem wakker gemaakt en 's ochtends kwam hij langs, wel te laat voor de bevalling maarja, ik reken niet meer op mensen. Mijn ouders waren er wel bij.
Achteraf gezien vindt mijn vader het denk ik sneu en zielig dat ik dit allemaal heb moeten meemaken. Hij neemt het mijn moeder kwalijk, nog steeds trouwens.
Ik ben niet van het vingertje wijzen maar ik denk dat ze anders heeft kunnen handelen als moeder zijnde. Ik heb zelf een dochter en dit zou mij nooit overkomen met haar. Misschien heeft het zo moeten zijn dat ik hier een les uit heb getrokken.
Mijn moeder boeit het allemaal niet. Ze wil er niet over praten en heeft geen zin om te luisteren. Hoe ouder ik word hoe moeilijker ik het vind om met haar om te gaan. Ik neem het haar steeds meer kwalijk. Ik heb haar nog jaren onderhouden, heb zelfs leningen afgesloten om haar shop en gok habits te betalen. Ik zit nog steeds in de schulden hierom. Ik heb nu wel al een paar jaar besloten om niet meer financieel bij te springen. Zij heeft nooit voor me kaargestaan. Niet tijdens mn eerste zwangerschap, niet tijdens de tweede en ook nu niet. Niet financieel en niet emotioneel.

Maar goed ik dwaal af. Ik heb nu een 2e kind, een ultra schattig meisje waar ik veel van hou en die niets tekort komt. Maar ergens voel ik me schuldig. Zij is wel bij mij en haar broer niet.
Die twee zijn trouwens dol op elkaar en als ik ze samen zie heb ik pijn, die horen gewoon samen te zijn. Maar ik dank God dat hij nooit ter adoptie is afgestaan door mij. Hij heeft nog steeds mijn achternaam en wie weet mag hij wel ooit naar huis. Thuis bij mij staat zijn bed ook altijd opgemaakt kaar want hij hoort gewoon bij het gezin.

Ik begin steeds meer af te knappen op de vader. Wat voor toegevoegde waarde heeft hij? Ik ben niet meer dat zielige naieve meisje van 15 die hij destijds had leren kennen ik ben volwassen geworden. Met vallen en opstaan en soms zware levenslessen. En hij is niet vooruitgekomen. Nog steeds de bad boy die hij was maar daar neem ik geen genoegen mee. Ondertussen naast geestelijke mishandeling ook fysieke mishandelijk. waarom hou ik van hem? Deze man maakt mij helemaal kapot.