16 and a mommy - op afstand

Mijn moeder heeft gesproken. Dag zoon, sorry dat het niet zo heeft mogen zijn.
Ik ben ondanks alles nog wel geslaagd, een paar dagen na de bevalling was ik alweer op school en aan het werk. Ik heb hele hoge cijfers gehaald en mijn ouders waren bij de uitreiking (mijn vader wist nog van niets).
Hij supertrots natuurlijk. En ik, tja, ik ben ook wel blij. Ingeschreven op het HBO en toen was het zomervakantie.
Maar ik ben een onzichtbare moeder, mijn leven wordt nooit meer hetzelfde.
Ik besluit er achter aan te gaan. Hallo ik heb een zoon!! Dit kan niet!

Na onderzoek, moeite, verdriet en schaamte mag ik via jeugdzorg mijn zoon zien op een neutrale plek. Namelijk ergens in een kein stadje op een jeugdzorgkantoortje en de pleegouders zitten erbij.
Wat voel ik mij opgelaten zeg, ik voel me de grootste crimineel ter wereld met het slechtste hart.
Ik mag mijn zoon zien onder toeziend ook van beide pleegouders, iemand van jeugdzorg en iemand van kinderbescherming. Ik klapte dicht, wat zeg of doe je op zo een moment? Ik voelde me erg klein en was natuurlijk nog maar 16.
Sindsdien ben ik erg ongelukkig en verdrietig want ik leef met het allergrootste geheim terwijl hij een wonder van God is.

Gelukkig mag ik hem zien, wel telkens op deze neutrale plek. Heel kil en koud, zo ga ik nooit een band met hem opbouwen. Pleegmoeder is een erge koude, afstandelijke en gemene vrouw. Erg neerbuigend ook (nog steeds) pleegvader gek genoeg is wat hartelijker en probeert toch mij een beetje privacy te gunnen.

Zo verstrijken er maanden en jaren, ik kijk uit naar het maandelijkse bezoek en ben blij dat hij nog in mijn leven is.
Ondertussen thuis zijn we het huis uit gezet en we zwerven een soort van, van kraakpand naar kraakpand en uiteindelijk een opvanghuis. Daar ben ik 18 jaar geworden en vanaf dat moment wilde ik weg.
Dit is geen leven. Ik studeer en heb een leuke baan, ben spontaan en gezellig, lief. Als men eens wist wat er achter dit masker schuilde, nee ik zou het zelf niet geloven als het een ander was.

Ik ben 18 en op mezelf, een klein kamertje in de daklozenopvang. Mijn ouders zijn nu (definiet?) uit elkaar. Mijn moeder en jongere broertje en zusje zijn verhuisd en de ouderen zijn allemaal hun eigen weg gegaan. Een nieuwe start?