16 and pregnant deel 2

Point of no return maar ook de toekomst is onzeker. Het kost me al veel moeite om me op het heden te richten maar dat is alles wat ik kan.
En het heden bestaat uit diploma halen. Ik werd ronder en ronder, maar zwanger zijn ontken ik. Ik draag wijde kleren en ben druk aan het leren en ook nog steeds werken. Het liefst hou ik mezelf de hele dag bezig.

Op een dag tijdens de les haalt mijn mentor me op, of ik even mee wil komen. Ik moet praten met een hulpverlener. Ik dacht nog: waarom?
Ja je hebt hulp nodig, je bent zwanger en zo jong. We hebben een afspraak voor je ingepland.
Na een aantal gesprekken met o.a. jeugdzorg hebben ze gezegd dat het vanwege mijn thuissituatie het beste is om mijn kind af te staan ter adoptie. Ons gezin is al bekend bij de kinderbescherming en ze vinden dat ik mijn baby geen stabiele thuissituatie kan bieden. Diep in mijn hart weet ik dat dat waar is. Maar wat is dat jammer, gebeurt dit echt? Ik de brave hendrik die zo gehoorzaam is, alles doet, goed leert? Ik had andere plannen met mijn leven! Maar ja helaas, dit gebeurt echt. Ok, alles als een mak lammetje alles maar voor lief nemen, de hele situatie heeft me murw gemaakt en zowel lichamelijk als geestelijk ben ik op het eind van mijn latijn.  Eerlijk gezegd dacht ik dat het leven geen zin meer had. Waar doe ik dit allemaal voor? Ik heb geen toegevoegde waarde voor niemand! Ik kan net zo goed opgeven. Maarja de baby in mijn buik dan? Best sneu toch?
Ik moest naar het ziekenhuis om half 4 's middags. Ik had nog nooit een controle gehad, wel 1 echo en dat was in de abortuskliniek. Ik ben inmiddels ongeveer 8 maanden zwanger, ongeveer want tja, ik hou het allemaal niet bij.

In het ziekenhuis. mevrouw de bevalling zal worden opgewekt. Oh, dat klinkt best eng. Maar goed gaan met die banaan dan maar. Ik kreeg een infuus (weet niet meer waarom). Ik weet nog wel dat ik pijn had en een aantal keer had overgegeven. Er was een dame bij van de jeugdzorg en natuurlijk de artsen of verpleegsters. verder niemand. Ik breng nieuw leven ter wereld en niemand die er vanaf weet.
Nu vele jaren later kan ik er half over praten, in dit geval typen. Maar dit is een erg traumatische ervaring voor mij en zal het voor altijd met me meedragen.

Ik mocht mijn zoon (jawel, een gezonde grote jongen) een naam geven en even zien daarna werd hij meegenomen. Ik wilde alleen slapen verder niets. Heb hem niet eens horen huilen. De volgende dag (mijn moeder was sinds een paar weken weer thuis) kwam mijn moeder me ophalen. het zkh had gebeld en een verhaal over curretage opgehangen. HOE kan je in vredesnaam als moeder niet weten dat je dochter zwanger is en is bevallen? Ik vraag me jaren af of ze het niet wist of niet wilde weten. Maar goed. Ik mocht naar huis. Het was raar, ik was net bevallen en was aan het bijkomen maar er werd nergens over gesproken.
Na een paar weken moest mn moeder op gesprek komen op een neutrale plek namelijk het ziekenhuis. Daar is alles besproken. Ze hadden haar toestemming nodig omdat ik op het moment dat ik zwanger werd 15 was en wettelijk gezien moesten ze haar dan inlichten (of zo iets). Er werden opties besproken. Ik kon terecht in een tienermoederhuis waar ik hulp zou krijgen met het opvoeden van mijn zoon.
Het antwoord van mijn moeder: Nee ik geef geen toestemming, anders heb ik thuis niemand meer. Sta dat kind af en laat mijn dochter thuis.
Ik ben in shock (maar ik denk dat ik op dit moment al weken in staat van shock verkeer)