16 and pregnant

Thuis is Mam het zat. De hele situatie tussen haar en mn vader is haar (weer eens) teveel geworden. Ze heeft mn jongste zusje meegenomen en is vertrokken, bestemming onbekend. Het is al zo vaak voorgekomen dat we in een Blijf-van-Mijn-Lijf huis hebben gewoond maar na een tijdje gaat ze altijd weer terug naar Pap. Nu is ze dus weer weg.
De situatie thuis is met geen pen (of toetsenbord) te besschrijven. En uitgerekend nu heb ik mijn moeder nodig maar ik weet niet waar ze is.
Ik ben nog steeds niet ongesteld, zou ik dan zwanger kunnen zijn. Ach wel nee dat overkomt anderen alleen.
Thuis moet ik even op overlevingsmodus en aangezien ik het enige meisje ben komt veel op mijn schouders terecht.

Ik begin een buikje te krijgen... ik neem mijn beste vriendin in vertrouwen en die regelt het een en ander.
Lang verhaal kort: ik ben zwanger. Ik ben zwanger maar het dringt niet tot mijn door. Ik denk alleen dit mag niet en dit kan niet mijn vader vermoord me. Letterlijk en figuurlijk. Ik zit in mijn examenjaar HAVO. Wat ben ik een slecht mens! Ik ben een schande voor mijn vader en de hele familie.. hoe zal ik dit vertellen. Nee ik ga het niet vertellen, dit moet weg, weg uit mijn lichaam. Mijn vriendin maakt een afspraak bij een abortuskliniek.

Eenmaal daar ben ik blij en opgelucht. Mevrouw u bent inderdaad zwanger. Ja dat weet ik, en ik wil er zo snel mogelijk van af. Ik ben jong, zit in mijn examenjaar en mijn vader zal me afmaken. Ok goed, de procedure wordt uitgelegd en ik mag in de wachtkamer plaatsnemen. Ik hoef geen 3 dagen bedenktijd. na een tijdje wordt ik terug geroepen. Mevrouw u bent al bijna 23 weken zwanger wij kunnen niets meer voor u betekenen.
De dagen en weken daarna leefde ik denk ik in een soort roes want daar weet ik niets meer van.