Het derde trimester en de (lange) laatste loodjes

Vandaag tikten we 29 weken en 3 dagen aan, wat me een dubbel gevoel gaf. Enerzijds lijkt het nog maar zo kort geleden dat ik me tijdens het eerste trimester zorgen zat te maken over m'n bloedverlies. Wat hoopte ik toen dat ik 29 weken zwanger zou kunnen zijn! Anderzijds lijkt 40 weken nog zo veraf en kruipt de tijd voorbij. Zeker nu ik voor de tweede week met ziekteverlof thuis zit.
Vorige week kon ik op een nacht de slaap helemaal niet vatten. Ik moest er de hele tijd uit om te plassen - wat bij mij steeds gebeurt nadat ik een harde buik heb gehad - Ik kreeg er een 4-5 tal per uur waardoor je ze best regelmatig kon noemen. Nu moet je weten dat ik al sinds week 19 last heb van harde buiken. Ik ben het dus wel gewend, vervelend wel maar ik maakte me er geen zorgen over. Die week was ik bij de huisarts geweest voor m'n kinkhoestvaccin. Ook die nacht had ik behoorlijk wat last gehad van harde buiken. M'n huisarts raadde me aan om eens aan de monitor in het ziekenhuis te gaan liggen als ik er nog eens last van had. ( Even ter zijde: ik woon in België en word enkel door de gynaecoloog opgevolgd (wat hier normaal is), dus heb niet meteen een contactpersoon waar ik bij vragen even naar kan bellen). Hij deed er nogal luchtig over, veel vrouwen gaan eens binnen om de activiteit van hun baarmoeder even te monitoren. Meestal is het niets, maar als het iets is kunnen ze ingrijpen. Vorige week wachtte ik enkele uren af en besloot dan toch even naar het ziekenhuis te bellen met de vraag of ik aan de monitor mocht liggen. Ze vroeg naar m'n symptomen en zei dat ik me er best op voorzag dat ik zou moeten blijven. Nogal luchtig nam ik wat spullen bij elkaar, denkend dat het weer typisch iets voor mij zou zijn dat alles zou stoppen eens ik in het ziekenhuis was. Maar neen, de vroedvrouw belde de gynaecoloog van wacht en ik werd opgenomen. Gelukkig mocht ik de volgende dag al naar huis, met een voorschrift voor Utrogestan en twee weken verplichte rust. 
Blijkbaar heb ik een gevoelige baarmoeder en een actieve baby, niet meteen een ideale combo. Ook was m'n baarmoederhals sinds m'n laatste controle een stuk korter geworden. Nu zaten we op een 3,5cm. Gelukkig nog een cm verwijderd van de 2,5cm-grens, maar toch 2cm korter dan 4 weken daarvoor. Normaal ben ik nogal een onrustig type, dat zich meteen over alles zorgen maakt. Ik probeer me niet te veel zorgen te maken, maar elke dag denk ik toch 'oef, weer een dagje erbij!'. Misschien net daardoor dat die 40 weken nog zo ver lijken. Ook al kijk ik eerder uit naar 37 weken, wanneer hij voldragen zal zijn..
Volgende week moet ik terug aan het werk. Gelukkig kan ik twee dagen van thuis werken en moet ik dinsdag op controle bij de gynaecoloog. Dan zal ze opnieuw mijn baarmoederhals meten en beslissen hoe het verder moet.
Ik hoop natuurlijk dat ik nog wat langer thuis mag blijven. Ik zou dan namelijk nog 7 weken moeten werken voor ik kan in zwangerschapsverlof kan. Ook al word ik gek van dat binnen zitten, toch doet de rust me echt goed...