Mijn bevallingsverhaal

Morgen, 4 december, is het alweer een maand geleden dat ik ben bevallen. Al een maandje heb ik die kleine uk in mijn armen en niet meer in mijn buik. Wat is het heerlijk om dat kleine mensje te zien groeien, te zien veranderen... Maar toch mis ik die trapjes in mijn buik ook wel een beetje... :) Ik vond het heerlijk om tijdens mijn zwangerschap bevallingsverhalen te lezen. Enerzijds om me voor te kunnen bereiden op wat me te wachten stond en anderzijds omdat ze gewoon leuk om te lezen zijn. Want eerlijk, helemaal voorbereid voor een bevalling ben je denk ik nooit. Iedere bevalling is anders en volgens mij laat je het best alles op je afkomen.

Mijn bevallingsverhaal begint eigenlijk al tijdens de laatste controle bij de gynaecoloog (ik woon in België dus ik werd sowieso door een gynaecoloog opgevolgd) op woensdag 30 oktober. Ik was toen 37w2d ver. Eerst had ik een gesprek met een stagiair arts. Of ik klachten had? Neen niet echt... Of de gynaecoloog al had gezegd wanneer ik zou bevallen? Wat?! Zou ik dan worden ingeleid misschien of wat bedoelde die kerel? Ik had een bloedonderzoek gehad en ging er meteen van uit dat er iets niet goed was waardoor ze me zouden moeten inleiden. Na deze rare vraag wilde hij mijn bloeddruk nemen. Die was veel te hoog! (Normaal heb ik eerder een lage bloeddruk, dus dat was even schrikken). Maar ik dacht dat mijn bloedduk de hoogte ingeschoten was door de verschillende rampscenario's in mijn hoofd. Daarna mocht ik bij mijn gynaecoloog gaan die me inwendig onderzocht. Blijkbaar was mijn baarmoedermond al goed verweekt en had ik al een cm ontsluiting! Mijn bloedonderzoek was in helemaal in orde, zeker geen reden om te denken dat ik zou moeten worden ingeleid. Oef, alles was in orde dus :) Maar mijn bloeddruk bleef hoog... Ik kreeg het advies van de gynaecoloog om zelf mijn bloeddruk thuis op te volgen. Indien hij boven 14/9 ging, moest ik naar het ziekenhuis. Lag het nu aan het feit dat het die avond Halloween was, maar de volgende dag ging mijn bloeddruk daarboven. Gevolg: 2 nachten in het ziekenhuis, een gynaecoloog die me heel graag wilde inleiden en een andere die me naar huis stuurde. Volgens haar waren de andere onderzoeken geruststellend. Ja, ik had beginnende zwangerschapsvergifiting, maar het was nog niet onrustwekkend. Na het weekend moest ik terug komen bij mijn eigen gynaecoloog om mijn verdere opvolging te bespreken. Zaterdagmiddag ging ik naar huis en wat was ik blij dat ik eindelijk in m'n eigen bed kon liggen!

Zondag maakten m'n man en ik er een gezellige dag van. We grapten dat het misschien de laatste zondag met ons twee kon zijn. 's avonds keken we nog gezellig wat Netflix in bed - ik viel natuurlijk weer halverwege de aflevering in slaap-. Tot ik iets voor twaalf plots wakker werd en naar het toilet rende. "Mijn water is gebroken riep ik nog!". "Neen hoor, het bed is droog" kreeg ik als antwoord. Maar in de badkamer vormde zich al snel een plas rond mijn voeten. De stress bij manlief nam toe. Hij begon ijverig onze vluchtkoffers klaar te nemen. Ondertussen zocht ik een maximaandverband, want in tegenstelling tot wat de films je laten denken, blijf je dus vruchtwater verliezen... Rond half 1 kwamen we aan op het verloskwartier. Eens aangekomen in het ziekenhuis kwamen de weeën lichtjes op gang. Ik werd meteen aan de bloeddrukmeter en monitor gelegd. De vroedvrouw kwam langs om mijn bevalplan te bespreken. Ik had er niet echt een. Ik wilde namelijk niet teleurgesteld zijn, indien zou blijken dat bepaalde zaken niet zouden lukken. Wat ik wil wist, was dat ik graag zonder epidurale zou bevallen en mijn weeën wilde opvangen in bad of op de zitbal en eventueel in het water wilde bevallen. Op korte tijd namen de weeën snel in intensiteit toe en volgden ze elkaar snel op. Na een inwendig onderzoek bleek ik 4cm ontsluiting te hebben. Mooi, dit gaat goed vooruit! Helaas namen niet enkel mijn weeën toe, ook mijn bloeddruk bleef stijgen. De vroedvrouw kwam even later binnen met het nieuws dat ze me ten zeerste aanraadde om een epidurale te nemen. Door een epidurale zakt je bloeddruk namelijk en ze vreesde dat hij door de pijn anders nog verder zou toenemen. Sowieso moest ik de hele tijd gemonitord worden, en dus mocht ik het bed niet verlaten. Hierdoor zag ik mijn beperkte bevalplan helemaal in het water vallen. Mijn weeën namen snel toe en ik zag het eerlijk gezegd niet zitten om deze al liggend op te vangen. Dat gaf de doorslag om toch toe te stemmen met een epidurale. Waar alles voor de epidurale zo goed vlotte, viel alles erna stil... Ik zag mijn weeën op de monitor afzwakken en ook bleef ik na 4u nog slechts op 5cm ontsluiting zitten. De gynaecoloog van wacht besliste dan om medicijnen toe te dienen om de weeën terug op te wekken.  Door de epidurale voelde ik geen pijn, maar wel een soort druk. Op korte tijd was ik naar 9cm ontsluiting gegaan en het hoofdje was helemaal ingezakt. Alles werd stilaan klaargezet om over te gaan tot het echte werk. Rond kwart voor 11 mocht ik beginnen persen. De gynaecoloog tussen mijn benen, de vroedvrouw met haar handen op mijn buik te voelen of er een wee aankwam. Zij gaven me aan wanneer ik moest persen. Ja, maar hoe doe je dat precies persen als je niets voelt? Alsof je naar de grote wc moet, zeiden ze steeds.. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan als je helemaal verdoofd bent. In mijn beleving was het alsof er helemaal niets gebeurde daar beneden. Tot ik plots zag dat de gynaecoloog naar haar schaar greep. Op dat moment ben ik bewust even naar een andere planeet gereisd in mijn hoofd. Ik wou me echt niet te bewust zijn van dat moment! Volgens mijn man was dat het meest pijnlijke wat hij ooit heeft gehoord. Het geluid van die schaar die 2(!) keer door mijn huid knipte. Maar toen was hij er. Na een half uurtje persen, mocht ik onze zoon eindelijk in mijn armen houden.

Dat gevoel kan ik echt niet beschrijven. Natuurlijk ben je ongelooflijk blij, maar tegelijk kon ik ook niet geloven dat dit mijn kindje was! Dat getrappel in mijn buik, had nu echt een gezichtje gekregen. :-)  Vrij vlot kwam de placenta eruit, ook mijn buik werd "gemasseerd" en ik kreeg nog een spuitje om mijn baarmoeder te laten samentrekken. Wat ervoor zorgde dat mijn bloedverlies achteraf heel goed meeviel. Enkel het naaien bleef maar duren. Ik dacht echt dat alles daarbeneden helemaal aan flarden lag! Maar daar besteedde ik weinig aandacht aan. Ik kon mijn ogen niet van onze zoon houden.

Onze jongen deed het meteen heel goed. Hij kreeg een mooie Apgarscore van 9 en wat later zelfs een 10 ;) Ook tijdens de kraamweek deed hij het super! Helaas verliep deze voor mij minder vlot, waardoor ik de verzorging van ons zoontje moest overlaten aan mijn man. Er was een reden waarom het zolang duurde voor de gynaecoloog klaar was met naaien... De eerste week kon ik eigenlijk enkel neerliggen. Pas toen mijn vroedvrouw de draadje na een week verwijderde ging het eindelijk beter. Daarnaast bleek ik ook bloedarmoede te hebben waardoor ik me nog beroerder voelde. En als klap op de vuurpijl kreeg ik ook nog last van stuwing. Ik had besloten om flesvoeding te geven en dus had ik medicijnen gekregen om de melkproductie tegen te gaan, maar blijkbaar is mijn lichaam gemaakt om veel melk aan te maken dat het zich niet laat tegenhouden door medicijnen.

Zou ik nog eens zwanger willen zijn? Ja! Zou ik nog eens willen bevallen? Ja! Zou ik nog eens door het hele postpartuumgebeuren willen gaan? Nee! Ik heb me nog nooit zo beroerd gevoeld als toen. Als je daarboven ook niet voor je kindje kunt zorgen zoals je zou willen, dan sloopt je dat mentaal helemaal. Gelukkig kan ik de verloren tijd met ons mannetje nu helemaal inhalen!