En toen kreeg je een naam

Na haast drie maand van wekelijkse ziekenhuis en gynaecoloogbezoekjes naar aanleiding van bloedverlies, was de langverwachte dag eindelijk aangebroken! Woensdag 8 mei 2019, de dag van de 12-wekenecho en de NIP-test.  'Zou alles goed zijn?', 'Wat leuk dat we nu onze baby van alle hoeken en kantjes kunnen bekijken!', 'Oh nee, en wat als de nekplooi te groot zou zijn?'. We zaten beiden vol spanning, geluk en ook een beetje angst te wachten in de wachtkamer. 

Eindelijk was het onze beurt! We begonnen met een inwendige echo: 10 teentjes, 10 vingertjes, het maagje, het neusje en... een perfecte nekplooi. Oef, toch alweer een beetje gerust. Daarna wilde mijn gynaecoloog onze baby graag via een uitwendige echo meten. Wat jammer genoeg wat minder vlot verliep aangezien mijn baarmoeder nog vrij diep lag. Maar ook hier zag alles er goed uit! Toen we afrondden aan de bureau van de gynaecoloog sloot ze ons bezoek af met de woorden 'Goed, dan zie ik jullie over 4 weken terug voor de 16-weken echo!'. 'Wat, over 4 weken pas?' dacht ik vanbinnen. Na wekelijks een date te hebben gehad met ons kleintje, zou het nu 4 weken duren vooraleer we elkaar nog eens zagen. Wat lijkt me dat lang! Maar dat wilde natuurlijk ook zeggen dat er juist geen reden was om eerder langs te komen, dat alles nu normaal zou verlopen.

Gelukkig hadden we tijdens die 4 weken iets om naar uit te kijken. Na het bezoekje aan de gynaecoloog gingen we langs bij het labo voor de nipt. Zo'n 10 dagen later kreeg ik het verlossende telefoontje: alles is normaal! En de secretaresse stelde me nog volgende vraag: 'Wil je graag het geslacht weten?'. 'JAAA, heel graag!' ( Wat jammer trouwens dat ze dit in Nederland niet meedelen bij de nipt..

We krijgen een zoontje. Sinds dag 1 van mijn zwangerschap voelde ik dat er een jongentje in mij groeide en ook mijn vriend had hetzelfde gevoel. Wat leuk dat ons gevoel vanaf het begin al juist zat! Die dag kwamen we niet alleen het geslacht van onze baby te weten, maar ook zijn naam. Nog voor ik zwanger was, hadden we al beslist wat onze namen zouden zijn. En plots is dat groeiende wezentje in je buik niet langer meer 'de baby', maar een jongentje met een naam. 

De naam verklappen we pas na de geboorte, maar om onze mond niet voorbij te spreken noemen we onze zoon voorlopig luidop 'Jef' of 'Jefke' op z'n Vlaams! :) 

En ondertussen tel ik de dagen af naar de volgende echo. Nog 1 week en 3 dagen.. :)