Wat kan er veel veranderen in 1 jaar...

Ik zag net dat ik al sinds vorig jaar februari al niet meer een blog geschreven had en denk dat dit komt omdat ik een blog ben gestart op een eigen website. Tuurlijk zou ik graag willen delen waar mijn verhaal al die tijd is verder gegaan maar volgens mij valt dat onder reclame dus zal ik dat maar even achter wegen laten.

Ik was dus in maart vorig jaar een eigen blog gestart omdat ik daarnaast ook dingen was gaan vloggen en ik niet meer onder een schuilnaam wilde verder gaan. Tuurlijk maakt dit mij vatbaarder voor kritiek maar ik hoop dat een van mijn blogs ergens in de wereld iemand helpt die het zelfde mee maakt als ik.

Ik blogde niet alleen over het zwanger worden maar ook over alles wat ik mee maakte als moeder van een nogal driftig eigenwijs mannetje.

Maar goed even terug waarom ik nu weer even wat van mij laat horen :-)

Hier is alles voor mij begonnen, hier plaatste ik mijn eerste blog over wat mij dwars zat. Dus tuurlijk vergeet ik babybytes niet ;-)

Er is zoveel gebeurt in het afgelopen jaar. In Januari kreeg ik te horen dat ik kunstmatig in de overgang moest om er voor te zorgen dat mijn bloedingen zou stoppen en de endometriose zou slinken. ik heb toen in mei een mri gehad van mijn buik waar uit duidelijk werd dat er geen kans meer was dat wij zonder IVF zwanger zouden kunnen raken.

In juni moest  ik dan ook mijn laatste prik Lucrin zetten en een maand later was dan de officiele startdatum van onze eerste IVF poging. Zo gezegd zo gedaan kreeg ik 19 juli de eerste hormonen die ik zelf moest toedienen en op 7 augustus kreeg ik dan de punctie. Helaas liep de punctie niet zo soepel en had ik een herstel van zeker 2 weken. Gelukkig mocht ik 10 augustus wel komen voor een terug plaatsing en op 22 augustus moest ik naar de kliniek komen om bloed te laten afnemen. die zelfde middag kregen wij het prachtige nieuws dat ik zwanger ben. Compleet van slag kwam er door dit mooie nieuws een eind aan ons lange wachten en een periode van 7 jaar zwanger proberen te worden. Inplaats dat ik over de moon was door het mooie nieuws voelde ik in ene juist verdriet en boosheid en ik klapte met mijn gevoel volledig dicht. ik snapte echt niet wat er aan de hand was want na IVF verwacht je dat je toch extreem blij bent. Later kwam naar voren dat ik mij voor had bereid om maanden misschien wel jaren IVF en als dan het mooie nieuws komt dat je na al de eerste poging zwanger bent kan dit mentaal een behoorlijke klap zijn + ik had zo veel mee gemaakt in die 7 jaar en de hormonen zorgde er voor dat ik niet meer mentaal en emotioneel overeind bleef staan. Ik klapte dus in elkaar.

Ook waren de eerste weken erg onzeker en was de kans groot dat ik een miskraam zou krijgen en werkte mijn werk ook erg tegen in die heftige weken van ons eerste IVF poging de vervelende punctie dus dat hiep mentaal natuurlijk niet mee. Gevolg was dus dat ik thuis kwam te zitten met 6 weken zwangerschap. Gelukkig zagen we een hartje met 7 weken en werd de zorg voor een miskraam steeds minder en met 13 weken ging ik terug naar het werk omdat ik dacht dat ik het wel aan kon, helaas lieten mijn hormonen mij in de steek.

Na 2,5 week proberen met vervangend werk werd ik uit eindelijk naar huis gestuurd maar dit keer met een redelijk goed gesprek en waren we het dit keer met elkaar eens dat het niet ging en dat ik onder het mom van zwangerschap moest gaan werken aan mijn herstel in rust.

Intussen ben ik vandaag 23 weken en heb ik al grote sprongen gemaakt in mijn herstel (geestelijk) helaas gaat het lichamelijk niet zo lekker en heb ik met 19 weken van het UWV te horen gekregen dat ik goedkeuring heb gekregen voor de uitkering die je krijgt als je thuis komt te zitten vanwege zwangerschapsklachten. De pijnlijke harde buiken die ik sinds 13 weken heb zijn niet minder geworden maar ik krijg dus veel mogelijkheden om de rust te pakken als dit nodig is. En op mijn bekken zijn dan wel vervelend maar met wat oefeningen en de rust die ik moet houden voor de harde buiken is dit ook redelijk te doen nu ik thuis zit. Ik kreeg hulp van mama kitz om mij geestelijk weer wat stabiel te maken en de rust zorgde er voor dat ik mij al iets beter ging voelen dan weken daarvoor.

Ik had mijn zwangerschap dus vooraf ook heel anders voorgesteld. Ik liep met Brooklyn er fluitend door heen en werkte door tot 4 weken voor mijn uitgerekende datum maar nu zit ik dus al weken thuis.

Maar goed ik heb er vrede mee en vooral geaccepteerd dat elke zwangerschap anders is. Mijn buik groeid goed maar door de endometriose en littekenweefsel wordt mijn baarmoeder naar voren en naar boven gedrukt waardoor ik nu al 30 weken lijk.... een mooi bijkomstigheid is dat ik de kleine dus al kon voelen met 12 weken en mijn man en moeder de kleine kondenden voelen rond de 16 weken. Als de kleine nu lekker druk is kan iedreen in mijn omgeving genieten van de bewegingen want het is dan ook zichtbaar.

Rond 3 december kregen wij de 20 weken echo en daar hoorde wij dat wij een 2e zoon verwachten. Ik had al vanaf dag een gezegd dat ik het graag op een leuke manier bekend wilde maken wat het geslacht is want het was niet echt een verrassing dat ik zwanger wilde worden en uiteindelijk was. Wij hadden besloten om een very merry christmas gender reveal te geven dus maanden de tijd gehad om alles bij elkaar te zoeken qua aankleding en op 23 december was het dan zo ver. na 20 dagen mijn mond gehouden te hebben mochten we het na de balonnen eindelijk met de wereld delen. Iedereen vond het zo knap dat ik mijn mond had gehouden. Het waren drukke dagen en eenmaal weer de rust in huis kon ik mij weer gaan bezig houden met de komst van de kleine en mijn verdere herstel.

Nu is het 1 januari en breekt de maand aan dat wij ons wat meer gaan focussen op de babykamer. Eind januari komt het kamertje en dan hoop ik dat ik kan gaan beginnen met aankleden. Zo hebben we gekozen voor okergeel als aankleding en donkerblauw als kleur op de muur in combinatie met zwart ijzere mandjes enz. Ik denk dat het prachtig wordt.

Toen wij nog niet wisten welk geslacht de baby zou hebben had ik mij al wat verdiept in de kamertjes voor zowel een jongen als meisje want ik weet dat ik bij Brooklyn er van overtuigd was dat het een meisje was en ik dus echt niet meer wist wat ik met het kamertje moest toen hij een jongen bleek te zijn... Het gevolg was dat ik niet helemaal tevreden ben geweest met de inrichting.

Na ivf maakte het ons niet uit wat het werd maar door de namen en de kamertjes wilde wij graag weten wat het zou worden. Toen we hoorde dat het een jongen is was ik evengoed wel even geshokkeerd omdat ik mij zelf nooit had ingebeeld als " boysmom" en na de gender reveal bleek ik niet de enige te zijn geweest die geshokeerd was ;-) Gelukkig had ik mij dus al op verschillende vlakken voorbereid en door het IVF persentage en de jongens in de familie van mijn man was ik er wel redelijk van overtuigd dat het een jongen zou zijn maar evengoed moest ik het meisje waar ik vroeger van droomde wel even verwerken dat zij er nooit zal komen. Laatste staat compleet los van de liefde voor mijn jongens.

Maar zo zie je wat er in een jaar kan gebeuren. Dat de overgang geen prettje was yup maar het gaf rust dat ik geen pijn had. Dat IVF geen pretje was Yup maar het heeft er voor gezorgd dat ik nu wel in verwachting ben van ons 2e kindje. Dat ik eindelijk heb toegelaten om mijn verdriet te verwerken... Oke ging niet zoals ik wilde maar het gaat mij redelijk goed af.

Dat ik mij vergist heb ik verschillende mensen... Yup, heb er wel van geleerd wie er oprecht geintreseerd is in je en het beste met je voort hebben.

ik sluit 2018 dus ook af met een dubbel gevoel. Het was geen perfect jaar maar het heeft een mooie afsluiting. Het was een jaar die ik echt een rollercoaster mag noemen van emoties. Het was een jaar met vele ups en downs. 

Ik heb voor het Jaar 2019 ook een woord wat ik centraal zet: Liefde! Liefde voor mijzelf Liefde voor mijn kindren en man. Liefde voor mijn vrienden. 

Daar sluit ik mijn blog dus ook mee af.

Wees lief voor elkaar! En vooral: weer lief voor je zelf.

Mandy