Daar hoor je nou nooit iemand over

Alweer een tijd geleden dat ik mijn laatste blog schreef. J. wordt in december 4 jaar. Daar komt dus een nieuwe fase aan: naar de basisschool etc. Ik kijk er naar uit wat die periode gaat brengen!
I. wordt deze maand 1 jaar. Jemig. 1 jaar!!!  Waar is de tijd gebleven? I. is een heerlijke dreumes to be. Kan zichzelf goed vermaken en zit geen seconde stil. Ze zeggen wel eens dat je kinderen niet met elkaar mag vergelijken, maar ik kan er niet onderuit dat het me dagelijks opvalt hoe ontzettend verschillend alle jongens zijn(de oudste van mijn man, M., is ook weer totaal anders).

En met de tijd die vooruit dendert, komen nu ook de laatste twee 'momentjes' eraan.

De eerste heet 'anti-conceptie'. Anti-conceptie.... Dat is zoiets als vloeken in de kerk. Dat is zeggen: ik doe er alles aan om NIET meer zwanger te worden. WAT?! Waar slaat dat op... NIET zwanger worden? Het gezin is compleet... Ja! absoluut. Maar jemig... Jaren jaren jaren jarenlang stond ALLES in het teken van WEL zwanger willen worden. Iedere eisprong werd getest en benut. Iedere menstruatie werd met angstzweet afgewacht. De eerste druppels roze-verlies sloegen als een bom in. En dan moet je nu iets gaan doen om NIET zwanger te worden? Ik heb het gewoon nog niet over mijn hart verkregen... Ik weet dat het verstandig is... Ik ken de verhalen dat er spontaan wonderzwangerschappen ontstonden onder de zwaartste IVF-ers. Dus het moet. Maar ik merk ondertussen dat ik het uitstel. In mijn hoofd heb ik er nu van gemaakt: januari, want dan is J. naar school en hoef ik er geen vrij voor te vragen. Jaja, zo is er altijd wel iets. haha. En mijn cyclus is ook nog helemaal niet de oude. Ik merk dat ik dat ook niet fijn vind. Don't mess with my body die nog messed met zichzelf. Dus... Ik kan het gewoon nog niet. Dat is de conclusie. En het hele systeem staat nog te veel ingesteld op: misschien gaat het deze maand gewoon lukken. Misschien ben ik er gewoon een beetje verslaafd aan geraakt. En misschien is heel heel heel heel onuitgesproken stiekem een derde kindje ook nog wel welkom ;-)

En dan dat tweede dingetje. Mijn cryo'tjes. Eind deze maand liggen ze 2 jaar lang ingevoren. Het moment waarop je moet aangeven of je ze wilt behouden of niet. Het antwoord is natuurlijk wel duidelijk: Nee, ik heb ze zelf niet meer nodig dus ze hoeven niet bewaard te blijven. Maar zo rationeel duidelijk als dat is, zo ingewikkeld vind mijn gevoel het. De optie 'donatie' komt soms op. Als dat uberhaupt al kan trouwens. En dat zet ik dan ook razendsnel opzij. Nee, geen optie. Het is ons DNA, dat hoort niet bij een ander gezin. Maar nog afschrikwekkender is het idee dat zo'n kindje je later misschien op komt zoeken. En dan denk je: jemig.. Een laborant heeft bepaald dat I bij ons is opgegroeid en jij had dat ook kunnen zijn (en andersom) . Dat is teveel gekloot met het lot, dat kan ik niet aan. Maar ja... Dan is dus de enige optie: vernietigen.... Vernietigen... 2 jaar geleden was er 1 missie: zo veel mogelijk eicellen, zo veel mogelijk embryo's.... Missie succesvol volbracht. Ze waren het beste wat me op dat moment kon overkomen En dan ga je ze nu achteloos VERNIETIGEN? Alsof ze er niet toe doen? 4 superkansrijke tierig delende embryo's... Hoppa. Ontdooien en verspild. Ik hoop maar dat ze er medisch gezien nog onderzoeksmateriaal aan hebben ofzo. Want het voelt verschrikkelijk slecht om de embryotjes maar gewoon overboord te gooien.

Dus dat zijn van die kleine worstelingen waar geen IVF-kliniek het met je over heeft. Een luxe probleem ontstaan uit een soort nederigheid. Ik besef me te goed wat ik heb. Wat een geluk ik heb gehad in mijn traject. Dat er heel wat stellen rondlopen die tot het kleinste gaatje gaan voor een baby. En dan ga ik aan de anti-conceptie en laat mijn emmies ontdooien.
Het leven zit raar in elkaar....