29 weken: wat gaat het hard!

Tsjongejonge, wat vliegen de weken nu voorbij!
Maandag kwam de kraamzorgorganisatie langs voor een intake en toen ging ik me ineens wel heel erg zwanger voelen. Want we zijn nu alweer 29 weken onderweg en het gaat ineens wel heel erg snel, lijkt het.
De buik groeit nu zichtbaar en ik moet al een beetje opletten wat nog haalbaar is en wat ik beter even kan laten. Zware dingen sjouwen is nu bijvoorbeeld geen goed idee meer. Want mijn bekken- en rugspieren hebben daar een duidelijke mening over. En als die zich gedeisd houden, is het mijn maag wel die aangeeft dat ik maar beter een tandje kan terugschakelen.
Ook de baby laat een duidelijke mening gelden: als ik teveel buk of ergens tegenaan leun, begint er een flinke trappelsessie om duidelijk te maken dat de beperking in ruimte niet wordt gewaardeerd. Of ik daar maar even rekening mee wil houden!
De babykamer is bijna af, ik moet nog wat decoratiemateriaal ophangen en de laatste spulletjes wassen en vouwen en dan kan alles in gebruik genomen worden. Misschien een beetje vroeg, maar ik wilde met de verlengde besteltijden in deze bizarre crisis geen risico nemen. En stiekem is al die voorpret ook wel heel erg fijn...
Een van de laatste klussen die ik overhoud is het geboortekaartje. Eigenlijk hoop ik de tijd te vinden om zelf een tekening te maken voor op de voorkant. Maar nu ik zowel moeder als fulltime werknemer vanuit huis als juf ben op dit moment, moet het maar even wachten tot mijn verlof, vrees ik. Dat komt nu toch ook langzaam dichterbij, nog 7 weken te gaan.
Dus terwijl de kleine vrolijk ligt te stuiteren in mijn buik, pak ik even wat tijd om een blogje te schrijven. Onze stuiterbal hoeft nu alleen nog maar te groeien, we zijn er klaar voor- voor zover dat kan. ❤