Wachtweken

Het is nu een dikke week geleden dat onze eerste cryo is teruggeplaatst. Of ik al iets merk van zwangerschapskwaaltjes? Absoluut. Maar het is één grote mindfuck allemaal omdat ik vorige week ook 5000 eenheden Pregnyl heb gespoten en het kan zomaar 14 dagen duren tot dat door mijn lijf is opgeruimd.
Dus voorlopig weten we helemaal niets en het heeft ook geen zin om te testen. Dat scheelt in ieder geval een hoop verleiding... 😉
Normaal gesproken zou ik vandaag of morgen ongesteld moeten worden, maar dat wordt ook tegengehouden door de hormonen. Heerlijk, nog even geen PMS en gedoe. Maar wat spookt het in mijn hoofd! Wat als het nou gelukt is? Wat als het wéér misgaat? Wat als het niet gelukt is en bij de volgende twee terugplaatsingen ook niet lukt? Hoewel het een enorm schrikbeeld is om aan het einde van dit traject met lege handen te staan, beginnen we toch ook de realiteit onder ogen te zien. Want eigenlijk is het wel genoeg geweest.
Alle trajecten die we in de afgelopen jaren hebben doorlopen, de spanningen, de miskraam... het heeft ons veel gekost. En ik moet ook het feit onder ogen zien dat ik nu 41 ben en dat de kans op een gezond kindje afneemt. Maar wanneer is het ook echt klaar? Het zal een zware opgave worden om afscheid te nemen van onze kinderwens wanneer het zover is. Dat weet ik wel.
De komende dagen zijn gelukkig lekker druk met allerlei afspraken en plannen. Want als ik mezelf geen afleiding bezorg, gaat het toch aardig malen tussen de oren. En ik wil voorlopig nog niet testen, we zien het wel. Volgende week ergens. We zien wel. Aaargh...