De twee weken na de terugplaatsing van onze cryo waren vandaag eindelijk voorbij. Vanaf vandaag mochten we een zwangerschapstest doen, want de Pregnyl moest nu echt uit mijn systeem zijn. Ik heb er dagenlang naartoe geleefd, maar ik kon me er vanmorgen niet toe zetten. Veel te bang dat we wéér zo'n ellendige omo-witte test in handen zouden hebben.
En dus heb ik de testen vanmorgen lekker in de verpakking laten zitten en ben ik gaan werken. Dat geeft ook wat afleiding gelukkig...
Maar toen ik vanmiddag thuiskwam van mijn werk, lag het doosje met testen daar nog volop in het zicht in de badkamer. En ik ging toch weer twijfelen...want ik was helemaal alleen in huis en kon dus in alle rust kijken hoe het zat. Zou ik...?
Eerst heb ik maar eens even wat urine in een kannetje opgevangen en apart gezet. Ik kon het immers nog altijd weggooien. Toen toch maar een test uit de verpakking gehaald. Tsja, toen kon ik niet meer terug natuurlijk. Ik probeerde me nog voor te bereiden op een witte test omdat middagurine veel minder zwangerschapshormoon bevat dan ochtendurine. Dus misschien zou er een vaag streepje zijn. Niet meer dan dat.
Met trillende handen heb ik de test in het kannetje gedoopt. En toen begon het turen... Een aantal seconden gebeurde er niets anders dan het optrekken van de vloeistof. Ik verzuip de testen meestal, dus er ontstaan meestal allerlei verkleuringen die daarna weer wegtrekken. Maar voor ik het wist, verscheen er een streep. En nòg een. En ze werden alsmaar dikker! Met grote ogen zat ik op de wc naar de test te staren terwijl de hond en kat aan de badkamerdeur rammelden omdat ze vonden dat ik veeeeel te lang op de wc zat.
Daar zat ik dan met een knalpositieve test. Mijn handen trilden nog steeds. Zometeen zou mijn man thuiskomen en ik kon niet wachten om het hem te vertellen!
Ook manlief is helemaal in de wolken- we hebben weer een kans! Het worden intens spannende en angstige weken, want we hopen heel hard dat ons kindje over een paar weken wel gewoon een kloppend hartje heeft.
reacties (0)